Κεφάλαιο 34

3.2K 119 67
                                    

Ήμασταν στο σχολείο και είχαμε διάλλειμα. Καθόμασταν όλοι στο συνηθισμένο παγκάκι. Το κεφάλι μου ήταν σκυμμένο και κοιτούσε την οθόνη του τηλεφώνου μου. Μιλούσα με τον Άλεξ. Μου είχε στείλει μήνυμα εδώ και λίγες μέρες και από τότε δεν έχουμε σταματήσει να μιλάμε.

Τον Άλεξ πάντα τον συμπαθούσα λίγο παραπάνω από τον Γρηγόρη. Όχι επειδή υπηρχε κάτι στην συμπεριφορά του Γρηγόρη που με ενοχλούσε ή με απωθούσε. Απλά ο Άλεξ πάντα ήταν πολύ αστείος και πολύ ανοιχτός χαρακτήρας. Πότε του δεν προσπάθησε να κρύψει τα συναισθήματα του και όταν είχε ένα πρόβλημα το συζητούσε μαζί μας ή όταν συνέβαινε κάτι καλό στην ζωή του, ήθελε πάντα να το μοιραστεί με εμάς. Ήταν πολύ ενθουσιώδης. Και ακόμη είναι. Ήταν η ψυχή της παρέας, πριν φύγω.

"Εσύ τι θα έκανες στην θέση μου;". Με ρώτησε ο Γιώργος και σήκωσα το κεφάλι μου από το τηλέφωνο μου.

Κοίταξα τον Γιώργο που με κοιτούσε περιμένοντας μια απάντηση. Κοίταξα δίπλα του και είδα αλλά πέντε κεφάλια να με κοίτανε με ακριβώς το ίδιο βλέμμα.

"Δεν παρακολουθούσες τι έλεγα, έτσι;". Με ρώτησε ο Γιώργος, συνειδητοποιώντας ότι δεν καταλάβαινα για τι πράγμα μιλάει από την ξαφνιασμένη μου έκφραση.

"Συγγνώμη μπορεί να επαναλάβεις τι έλεγες; Δεν παρακολουθούσα". Του είπα διστακτικά, ελπίζοντας να μην δυσανασχετήσει.

"Ρε Εύα όμως, το ίδιο πράγμα γίνεται αυτές τις μέρες όμως. Συνέχεια όταν ασχολείσαι με το κινητό και μιλάς με τον Άλεξ δεν μας δίνεις σημασία". Παραπονέθηκε η Αφροδίτη.

Κοίταξα το Χριστόφορο και ένιωθα το βλέμμα του να με καίει. Φαινόταν πολύ θυμωμένος μαζί μου. Τις τελευταίες μέρες έτσι ήταν. Προσπαθούσε να μην μου το δείξει, αλλά φαινόταν απόμακρος. Μόλις τον ρωτούσα τι είχε, επέμενε ότι ήταν μια χαρά. Δεν τον πίεζα, γιατί κάθε φορά που το έκανα, εκνευρίζοταν ακόμα περισσότερο.

"Συγγνώμη. Θα κλείσω το κινητό τώρα αμέσως". Αποκρίθηκα απολογητικά.

Εκείνη ακριβώς την στιγμή που πήγα να το κλείσω,  μου απάντησε ο Άλεξ. Συζητούσαμε για τους καθηγητές του στο σχολείο. Είχαν μια καθηγήτρια που ήταν ο φόβος και ο τρόμος του σχολείου, από τότε που ήμουν και εγώ εκεί. Στο μήνυμα του, μου έλεγε τι είχε γίνει μια μέρα όταν είχε μάθημα μαζί της. Την είχε εκνευρίσει τόσο πολύ που πήγε να πάρει μονοήμερη αποβολή. Ο τρόπος που μου το αφηγήθηκε ήταν τόσο αστείος, που με έκανε να γελάσω.

I'm sorryDonde viven las historias. Descúbrelo ahora