𝓡𝓪𝓴𝓮𝓵𝓲𝓷𝓰𝓼

Hoofdstuk 13

Wat later op de avond kwamen er allemaal familieleden van Donny. Nikita en Roy, zijn neef en nichtje, kende Ivy al een beetje. Maar nog nooit echt gesproken.

"Ivy!" Nikita liep glimlachend op hen af en omhelsde haar kort. "Hey Nikita" glimlachtte Ivy. "Heb je al iets drinken?" vroeg Nikita. "Don is even wat halen." zei ze en wees naar de tafel in de hoek van de tuin.

Nikita knikte. "Hij doet het goed hé, bij Ajax?" vroeg ze geïnteresseerd aan Ivy. "Ja klopt, binnenkort wordt hun groep van de Champions Leauge bekent gemaakt." vertelde Ivy trots.

"Oh wow, hopen dat ze een paar makkelijke ploegen hebben dan." zei Nikita opgewonden. "Dat hoop ik ook. Ik ga even terug naar boven, ben mijn mobiel vergeten uit Don's kamer."Ivy stond snel op.

"Ja joh, verlaat me maar weer." grapte Nikita. "Niet zo zeuren, daar zijn Sifra en Daley weer, dus lang alleen ben je heus niet." grinnikte Ivy. Beiden moesten ze lachen en Ivy liep richting boven.

Onderweg groette ze het stel nog. "Hoe was het?" vroeg Ivy aan Sifra. "Mijn familie vind hem leuk." ze glimlachtte breed. "Lekker bezig jij." grijnsde Ivy. Sifra gaf haar een speelse duw. "Nee jij dan." kaatste ze terug en liep lachend naar Nikita en Daley.

Het deed Ivy goed om haar vriendin zo gelukkig te zien. Sifra was stapelgek op Daley, en hij ook op haar.  Ivy zag hoe hij een arm rond haar middel sloeg en ze moest glimlachen toen ze er naar keek.

In gedachten verzonken over Sifra en Daley liep ze de trap op naar boven. Ze had niet gelogen tegen Nikita. Ivy was echt haar mobiel vergeten toen ze met Donny naar beneden liep.

"Zoek je deze?" ze schrok op toen ze Rody zijn stem hoorde. "Uh, ja, klopt." Rody gaf hem aan haar en snel deed ze hem in haar kontzak. "Ik wilde je hem geven maar had je nog niet gezien." verklaarde hij en Ivy knikte.

Wat als hij berichten tussen haar en Donny had gelezen??

Snel schudde Ivy haar hoofd. Zo kon hij niet zijn.

Er viel een vrij ongemakkelijke stilte tussen de twee. Ivy verschoof haar voet.

"Ivy, ik krijg jou niet uit mijn hoofd." zei Rody zacht en direct keek Ivy op. Recht in zijn blauwe ogen. Qua gezicht en houding leek Rody erg veel op zijn broer.

"Ik dacht dat we dit uitgepraat hadden." zei Ivy verward. Wat als hij weer actie zou ondernemen?

"Ja, maar toch.." Rody zette een stap naar voren en Ivy haar hart begon sneller te kloppen. Ze kreeg het er warm van. Waarschijnlijk van alle spanning die tussen hen hing.

"Rody, stop. Hoe duidelijk moet ik nog zijn?" Ivy liep langs hem heen en wilde de slaapkamer uit lopen. Ivy wilde niet toegeven aan het vreemde gevoel wat ze net had.

Rody pakte haar hand vast en Ivy draaide zich om. "Je wilt er niet aan toe geven, hè?" doordringend keek hij haar aan. Ivy zei niets. Wat moest ze ook zeggen?

"Rody, niet doen." fluisterde ze zwak toen hij zijn handen op haar heupen legde. Haar hart begon weer en Ivy wilde dat het gevoel weg ging. Ze wilde het niet.

Ivy dacht dat ze gelukkig was met Donny. En nu stond ze hier voor de tweede keer met Rody. Helemaal verward. Die jongen maakte een complete chaos van haar leven terwijl ze het niet eens door had.

"Waarom ben je zo leuk?" zei Rody hardop. Ivy huiverde. "Rody, alsjeblieft." fluisterde ze opnieuw, wanhopig.

"Sorry, I can't." fluisterde hij terug en drukte zijn lippen op die van haar. Een bom van warmte ontplofte in Ivy haar buik. Ze negeerde het en zoende Rody terug. Ze voelde hem glimlachen.

Het voelde zo anders dan met Donny. Maar toch bijna perfect. Ivy kon het gevoel niet langer negeren. Sinds vanmiddag deed ze dat toen ze hem weer zag. Maar nu kwam alles terug.

Ivy kon er niet meer langer om heen draaien dan ze al deed. Misschien was het al wel begonnen sinds die ene vreselijke dag toen Donny eerder terug kwam van trainingskamp.

Ivy vond twee jongens leuk. En niet zomaar twee jongens. Het waren de gebroerders van de Beek en dat maakte het haar allemaal een stukje lastiger.