Το πρόγραμμα της ζωής, πολλές φορές μας διαχωρίζει σε ανθρώπους ρουτίνας και ανθρώπους ανασφάλειας. Μπορείτε να είστε και τα δύο μαζί αλλά συνήθως κάποιο υπερτερεί.
Καταρχάς η ρουτίνα είναι μια ανθρώπινη επιλογή ζωής που προκύπτει μέσα από μία παλέτα ευκαιριών, επιλέγουμε συνήθως χρώματα ευκαιριών που θα μας αναδεικνύουν και να μας ξεκουράζουν, μα κάποια χρώματα είναι αυτά που λέμε ανάγκες. Αν λοιπόν ο πίνακας της ρουτίνας έχει αναγκαία χρώματα τότε δεν είναι πια πίνακας που μας εκφράζει. Είναι μία χρονοβόρα διαδικασία που μας κόστισε χρόνια να φτιάξουμε με αναγκαίες παρεμβάσεις,ναι αληθινός αφού αλήθεια ήταν ότι περάσαμε αλλά δεν μας άρεσε στο τέλος . Καί; Φυσικά και πρέπει να φτιάξω έναν άλλο πίνακα. Το ερώτημα .... έχω χρόνο..... χρώματα...... ή μόνο χρώματα ανάγκης.
Άνθρωποι ανασφάλειας.... Πραγματικά σας αγαπώ διότι παρατηρώντας σας δεν είδα κανέναν από εσάς να φτιάξατε ποτέ πίνακα με χρώματα ανάγκης , τα χρώματα της ανασφάλειας αυτές η μικρές πινελιές ανασφάλειας, είναι αυτές που κάνουν τον πίνακα σας ακριβό, μοναδικό, ξεκούραστο, χαρούμενο και κυρίως ανθρώπινο.
Το τραγικό όμως είναι ότι εσύ ρε καλλιτέχνη με τα χρώματα της ανασφάλειας έναν πίνακα φτιάχνεις και γι'αυτό δεν είσαι υπεύθυνος εσύ αλλά η κοινωνία.
