Yabani (Rulet'in Çocukları)~ Tamamlandı!

-8

Zihninin dilsiz bir yanını aradı. Dilsiz ve kör bir noktasını. Anıları hayali bir şekilde oraya tıktı ve usulca ayağı kalkıp kulübeye ilerledi.

Sıcak atmosfere girdiğin de kızı uyurken buldu. Kendine mani olamadan ona yaklaşırken buldu. Açık kumral saçlarını beyaz teninden çekti ama  yumuşaklığı elini geri çekmesine izin vermedi. Usulca okşadı. Bebek saçlarıydı belliydi.

O uçlarının kıvrıklığını beğenmezken Dimitri'yi adeta büyülüyordu. Büyülüyordu, çünkü onca kötülüğün arasında yılları devirirken masumiyetini korumak ister gibi kendini korumuşlardı. Elini zorlukla ipek hissi veren tellerden çekti ama usulca parmağı biçimli kaşına sürtündü.

Kız tüy kadar yumuşak dokunuşuyla kıpırdandı ve kendi kendine mırıldandı. Dimitri daha dikkatli baktığında yine kabus gördüğünü anladı.

Gözlerine yerleşen hüzünle bir elini başının altından geçirdi, diğerini de bacaklarından ve yavaşça kucağına aldı. Kız ona sığınmak ister gibi göğsüne sokuldu.

Buna hiç ihtiyacı olmamalıydı. Yaşıtları gibi, sıcak yuvasında, ailesi tarafından korunan ve en büyük sorununun beceriksiz förtleşmenin çıkarttığı olumsuz etkisi olmalıydı.

Bunun yerine hiç bilmediği bir yerde, kendini yaşadığı onca şeyden sonra korkutmuş,  hiç bilmediği bir adamın yanındaydı. Ona zarar vermiş olana sığınan yaralı bir kız çocuğuydu. Dimitri'nim hüznü düşünceleriyle arttı.

O kadar ürkekti ki gün içinde ki hareketlerini olabildiğince sınırlandırıyor, onu daha fazla korkutmamaya çalışıyordu.

Nazikçe yatağa yatırdığında yerini ezberlemiş benliği usulca kaydı ve hafifçe büzüştü. Üzerine kalın battaniyeyi örtüp, saçlarını başının altından çekti ve bir süre yatağın yanına, yere çömelerek onu izledi.

İlaç yoksunluğu çekmesi canını sıkmıştı. Evet, gözü görmez bir hırsla dolmamış, kendine ve sağa sola zarar vermemişti. O derece de değildi ama bu düzenli bir şekilde ilaç aldığı gerçeğini değiştirmiyordu.

"Nelere göğüs geriyor küçük vücudun?" Nasıl dayanıyorsun?"

Başını eğerek onun yanına, yastığa yasladı çenesini." Bu yüzden sana gerçekleri söyleyemiyorum. İyice belini bükmemek için"
Kızın göz altlarına gölge yapan kirpiklerine baktı. "Baban yok, kimsen yok, büyük bir ihtimalle ileri de çocuğum diyebileceğin biri de olmayacak diyemiyorum. " Bir elini uzatarak üzerinde pike olan karnına uzandı. "Halen adet olmadığına göre yumurtalıklarını da almışlar. Döllemeyle bile olmayacak diyemiyorum. Ufacık bir umut bile veremiyorum. "

O an duygu karmaşını değiştirecek bir gerçek aklına geldi. Kızın çocuğunun olabilmesi için bir sünepeye ihtiyacı vardı! Birden sinirlendi. Ya o çapsız ona zarar verirse? Ya kalbini kırarsa? Ya bunca acı yaşadıktan sonra sahipsizliğini kullanıp, iyice canını yakarsa?

Canı sıkılarak ayağa kalktı.
Belki de zihni boş olan kıza, erkek düşmanlığını aşılamalıydı.

***

Arkasına sakladığı elleriyle yavaş yavaş yaklaşınca, Dimitri bıçakları bir kenara bırakıp, tek kaşını kaldırdı ve  kız dudağını ısırarak gülümsedi.

"ıh-hımm" diye tatlı nir ses çıkartarak omuzlarını dikleştirmeye çalıştı ve cesaretini toplayarak ellerini öne çıkardı. Avuçlarının arasında tuttuğu kitapla içi dağlandı adamın.

Bu rüyanın kitabıydı.
Çocuk gibi hissetmesi için aldığı ve yıllar sonra evi terk ederken Dimitrinin baş ucuna bıraktığı çocuk kitabı.. Kız adamın gözlerinin  koyuya çalmasına sebebiyet veren şeyin yine kendisi olduğunu biliyordu. Birden cesareti gitti ve ellerini yavaşça indirdi.