Ejderseverler,öncelikle 1K'dan fazla kişi hikayemi okumuş ve ben bu yüzden çok mutluyum ama bu kadar az vote ve yorum gelmesi beni üzüyor:((Yinede vote veren ve yorum yapan ejderseverlere teşekkür ediyorum.Yeni bölümü geç yazdığm için üzgünüm ama bunun nedenini biliyorsunuz.Neyse hadi yeni bölüme geçelim:))
Multimedia=Ally
Anlatılanlar ve Thuban'ın sesini duymak benim şoka girmeme sebep olmuştu.O sesi duyduktan sonra tam çıkıp giderken babam arkamdan ''Bir karar vermelisin Ally.Ya savaşırsın ya da savaşmadan kaybedersin!!''demişti.Birkaç saniye yerimde dnup kaldıkta sonra kütüphaneden hızla çıkmıştım.Tabii gizli geçitten çıkmak biraz zamanımı almıştı.
Şuan ise parktaki banka oturmuş,etrafımdaki insanları izliyorum.Herkes normal bir şekilde hayatını sürdürüyordu.Onlar gibi bir hayatım asla olamıcak demicem ama yinede garip bir hayatın zorlukları da var.Küçükken babamla bu az insanın yaşadığı yere gelmiştik.11.sınıfa kadar özel öğretmenlerden ders almıştım.Okula gitmediğim için arkadaş edinmekte epey zorluk çekmiştim.Şimdi ise kayıt yaptırdığımız lisede okumaya başlayacaktım.Çocukken en çok düşündüğüm şeylerden biride neden diğer çocuklar gibi okula gitmediğimdi.Bunun sebebi de kesinlikle o düşmanlarla ilgili olmalıydı.
Bunlar yerine vericeğim kararı düşünmeliydim bence.Ama her aklıma geldiğinde kararsızlık beni ele geçiriyor ve her seferinde beni çıkmaza sürüklüyordu.En sonunda kafamı boşaltmaya çalışarak parkta neşeyle oyun oynayan çocuklara baktım.Farkında olmadan gülümsemeye başlamıştım.Ben böyle zaman geçirirken havanın kararmaya başladığını farkettim.Evden çıkarken almayı unutmadığım çantamı da koluma takarak ilerlemeye başladım.
Orman taraflarına doğru gittiğimde eve yaklaştığımı anladım.Yolda ilerlerken içimde garip bir his vardı.Bu garip his pek de iyi bir şey olmadığı için adımlarımı hızlandırdım.Hislerime çok güveniyorum çünkü ne zaman bu garip his beni rahatsız etse sonu illa ki kötü bir şeyle bitiyordu.Sonunda eve ulaşmıştım.Tam kapıyı çalıcakken kapının açık olduğunu gördüm ve kapıyı hafifçe ittirerek korkak adımlarla içeriye girdim.Yavaş bir şekilde ilerledim.Salona girdiğimde gördüğüm manzara karşısında donakaldım.
Her şey dağılmış ,vazolar ve biblolar kırılmıştı.Yerde kırılan cam parçaları duruyordu,masa ve sandalyeler kırılmış ,koltuklarla duvarlarda pençe izleri vardı.Kendime gelince hızla evin bütün odalarını dolaştım.Ama evde hiç kimse yoktu.Aklıma takılan bir diğer şey ise bu kadar şey olduktan sonra hiç kimsenin buraya gelmemiş yada bana haber vermemiş olmasıydı.Ne yapıcağımı bilmezken yerde babamın telefonunu gördüm.Hemen elime aldım.En son bir ses kaydı yapılırken aç kalmış telefon.Merakla açıp dinlemeye başladım.Bu babamın sesiydi.''Kızım saldırıyorlar ...Nidhoggr'ın yandaşçıları burda...Isaac sana bunu bırakabilmem için tek başına savaşıyor...Büyük olasılıkla bizi yenicekler çünkü Isaac ve ben fazla dayanamıcaz...Eğer bizi götürürlerse bizi bulmaya çalış,çünkü tek umudumuz sensin!!!Unutma Thuban sana doğru yolu gösterecektir kızım....''dedikten sonra bir patlama sesi duyuldu ve ses kaydı bitti.Yanaklarımdan süzülen yaşlarla ağlamaya başladığımı farkettim.Bacaklarım beni taşımadığı için yere çöktüm ve hıçkırarak ağlamaya devam ettim.
Bir süre ağladıktan sonra babamın dediklerini içimden tekrar etmeye başladım.'Savaş yada savaşmadan kaybet,savaş yada savaşmadan kaybet,savaş ya da savaşmadan kaybet...'.En sonunda hızla ayağı kalktım.Gözlerimi hemen sildim ve bağırdım ''Artık kararımı verdim.Savaşıcam ne pahasına olursa olsun!!Her şey yeni başlıyor.''
Yeni bölümde görüşmek üzere...
