Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Continuation ito ng story no. 8.
Tbh, kinibit-balikat ko nalang ang pangyayaring iyon at pilit kinalimutan.
Btw, 27y/o na ako ngayon at mataas na ang agwat ng memoryang iyon pero iba ako.
Kaya siguro ayaw akong awayin ng husband ko at tinatawag niya akong 'history teacher' (pero teacher naman talaga ako) kapag may pinag-usapan kaming nakaraan. Be it nag-aaway kami or kahit normal chika2 lang bago magchukckakan. Ay, hahaha! Loving-loving pala. ❤
So ayon nga nasabi ko sa isang episode ng buhay ko chareeet na nag-uusap kami ni mama, actually more like binabalikan namin ang nakaraan, pak!
Ayon nga, na-brought up ko ang topic na iyon. I ask her bakit takot na takot siya that time at never niya na akong hinahayaang matulog mag-isa until I finished college.
Siguro nga ano, may mamanahin tayo na mga ganitong keme sa magulang natin dahil si mama matalas talaga ang memorya dahil isang beses ko lamang sinabi alam na niya agad ang ibig kong sabihin.
"Sino ba'ng hindi matatakot? Na nangyari naman talaga. Hindi nga lang sa kapatid mo kundi sa'yo mismo."
And i was like, "what? Seryoso?"
"Wala nga akong tulog that time kasi si D (baby bunso) iyak ng iyak tapos may nagscratch pa sa bubungan mo sa kwarto, kanta lang ako ng Our Father hanggang sa nawala."
Kung alam ko 'to sa panahon iyon, siguro papaadopt na ako sa tita ko. Di na ako uuwi sa bahay. Hahaha.
