Together with me

თავი 4

ღმერთმანი,ეს პატარა არსება ნამდვილი თავის ტკივილია.ამდენი ხანია თაროდან ჩემოდნის ჩამოღებას ცდილობს,ოღონდ წარმოდგენა არ მაქვს,რა ჯანდაბად უნდა.ალბათ,სურს დაამტკიცოს,რომ უკვე დიდია.მაგრამ,სრულიად ცარიელ სახლში ამას ვის უმტკიცებს,თქვენთვითონ განსაჯეთ.ოდნავ უძნელდება მძიმე ნივთის ადგილიდან დაძვრა და დაბუშტულ ლოყებს წინ ბზიკავს.თან ცხვირის აწევაც არ ავიწყდება და ვერც კი წარმოიდგენს,რამდენად გავს პატარა კნუტს.არადა კაცმა რომ კითხოს ვერ იტანს,როცა კნუტს ეძახიან.

სამზარეულოში იგივე გამომეტყველებით გადის და მაცივრიდან მომცრო ზომის ორცხობილას იღებს,თან რძეც არ ავიწყდება და პატარა ჭიქაში ასხვას.ტელევიზორთან კალათდება და სასურველ ანიმაციას რთავს.ხანდახან პატარ ლუკმებს ატეხავს ორცხობილას და რძეში ავლებს.ელოდება მეუღლის მობრძანებას.

და აი,როგორც იქნა კარზე ზარის ხმა ისმის.

'ეს ჯიმინია'-პატარა,გონებაში იძახის და მხიარულად,მაგრამ ამავდროულად გაბუსხული გამომეტყველებით მიიწევს კარისაკენ.

- ჯიმინიი,იცი რაა?-სიტყვა ბაგეზე აშრება უმცროსს,როცა მეუღლის გვერდით მაღალ სხეულს ამჩნევს.

- ღმერთო ჩემო,ჯონგუკიი

მომცრო სხეული გახარებული მიდის ჯონგუკთან და დიდი გაჭირვებით ბარძაყებს  წელზე აწებებს.

- ჩემი პატარა ბავშვი.-სითბოთი აღსავსე ხმით პასუხობს ჯეონი-ჯანდაბა, იუნგი, საერთოდაც არ გაზრდილხარ.ისევ ისეთი პატარა და მოცუცქნული კნუტი ხარ.

- ჯეონ ჯონგუკ,სიამოვნებით მოგხვდებოდა მაგ ლამაზ სახეში,მაგრამ აშკარად ბედი გწყალობს დღეს,რადგან ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მომენატრე.

- პატარავ,იქნებ შემამჩნიო?თუ აუცილებლად ჯონგუკის სხეულში უნდა აღმოვჩნდე?

- ჰეი,იდიოტო,უკან წაიღე შენი სიტყვები.რა გინდა,რომ თქვენი აღვირახსნილი ცხოვრების ერთგული მეზგური ვიყო?ღმერთმანი,ახლა გული ამერევა.