His Pleasuremate

Chapter 7

CHAPTER SEVEN

Janine's POV:

Nagising nalang ako nang maramdaman ko na may kumakalabit sa balikat ko. Kinusot ko ang mga mata ko at unti-unti kong idinilat ang mga mata ko.

Pagkadilat ko ay doon ko lang napagtanto na nasa tapat na pala kami ng building kung saan nakatira si Daniel.

Mabilis akong lumingon sa kanya na nakakunot-noo. "Bakit nandito tayo sa condo mo?"

Nagkibit-balikat lang siya. "Wala lang." Sabi niya.

"Uuwi na ako." Sabi ko sa kanya. Bubuksan ko na sana ang pinto ng kotse ngunit mabilis niyang hinawakan ang braso ko.

"No. Hindi ka uuwi." Matigas niyang sabi.

"At bakit kita susundin?" Sagot ko. "Uuwi na ko."

"Subukan mo lang." He said using his cold tone.

I sighed. Ano pa nga bang magagawa ko?

Nandito na ako ngayon sa condo niya. Unti-unting bumabalik sa akin ang mga ala-ala na ibinaon ko na noon pa man.

Napapikit nalang ako ng mariin and I groaned in frustration. Flashbacks, Argh.

"Are you okay?" Tanong ni Daniel sa akin at bakas sa mukha niya ang pag-aalala.

"I don't know." Kaswal kong sagot.

Tumango-tango lang siya sa akin at pumasok na sa banyo.

Pero bago pa man niya tuluyang maisara ang pinto ng banyo ay nagsalita siya.

"Wanna join me?" He said using his husky voice.

I just rolled my eyes at him. Pervert.

Halos tatlumpung-minuto na ang nakakalipas ngunit hindi parin nakakalabas si Daniel sa banyo.

Mabilis kong iginala ang paningin ko sa buong unit niya. Walang pinagbago. Bulong ko sa sarili ko.

Napadako ang tingin ko sa terrace. At doon ko lang napagtanto na gabi na pala.

Mabilis kong kinuha ang cellphone ko at tiningnan ang oras. It's already eleven-thirtyeight in the evening. Ilang minuto nalang at malapit na mag alas-dose.

Bumuntong hininga na lamang ako at paglabas ni Daniel sa banyo ay magpapaalam na ako para umalis. Pumunta ako sa terrace upang magpahangin at magpalipas oras.

Tiningnan ko ang buong siyudad. Iba talaga sa siyudad, puro buildings lang ang makikita mo.

Halos mapatili ako nang maramdaman kong may pumulupot na braso sa aking baywang. Naamoy ko nanaman ang pamilyar na pabango na nakakapagpawindang sa akin noon.

At hindi ko na kailangan pang humarap para malaman pa kung sino iyon.

Akmang kakalas ako sa pagkakayakap niya nang bigla siyang magsalita.

"Don't." At mas hinigpitan pa niya ang pagkakayakap niya sa akin. Wala na akong nagawa kundi sumunod sa kanya.

Halos sampung minuto kaming nanatili sa ganoong posisyon. Walang umiimik, walang nagsasalita. Hanggang sa napagpasyahan ni Daniel na basagin ang katahimikan na bumabalot sa aming dalawa.

"Why did you left me?"

"A-ano?" Nanginginig kong sagot sa kanya.

"Why did you left me three years ago without saying goodbye?" He said. At bakas sa boses niya ang hinanakit.

"I don't want to talk about it." I told him at ibinigay ko ang buong lakas ko para makakalas sa pagkakayakap niya sa akin.

Nakakailang hakbang pa lamang ako nang bigla niya akong hinila at iniharap sa kanya.

"Bakit, naguiguilty ka?" Sabi nya at hindi mapagkakaila ag pait sa boses nito.

"Halos mabaliw na ako kakahanap sa'yo, Janine! You left me! Hindi mo ba kung gaanong kasakit yon?!" Dungtong niya at sinabunutan niya ang sarili.

He looks so frustrated---and hurt.

I released a deep sighed at pumikit ako ng mariin. Ang sakit ng nakaraan ay unti-unting bumabalik sa akin ngayon.

I feel the pain, guilt and anger again. Hindi ko pwedeng sabihin na buntis ako noon at namatay ang bata dahil sa kanya. Hindi na niya kailangan pang malaman iyon. Wala siyang karapatan para malaman pa ang nakaraan.

Kaya naman agad akong naghanap ng dahilan. Yung alam kong masasaktan sya, tulad ng pananakit niya sa akin.

"Do you wanna know why I left you three years ago?" I asked him. Hindi siya sumagot pero alam ko na gusto niyang malaman.

I looked at his eyes. Ibinuhos ko ang galit at sakit na naramdaman ko.

"It's simply because I realized you're not worth my time. Boring ka kasi sa kama at wala kang kwenta. You don't know how to satisfy me. Kaya naman iniwan na kita." I told him and I know I hurted his ego.

Serves you right, Villaroman.

I can see his eyes burning with anger. "You're lying, Janine. I know, may ibang dahilan. I know you love me that time. I feel it." He said and I saw his jaw clenched.

I smirked. "I feel sorry for you, sobra ka palang naniwala."

"Sorry kung nahulog ka talaga. Hindi ko intensyon na mahulog ka. Akala ko kasi wala lang yon sa'yo." I simply said.

"Tsaka base sa mga experiences ko for the past three years, Wala kang binatbat sa mga lalaking kinama ako noon. They even paid me a lot para lang mapaligaya ko sila." Wala akong pakielam kung maruming babae ang tingin niya sa akin ngayon. I want to hurt him so bad, at alam kong kulang pa ito.

"Sorry ha? Kung hanggang ngayon, hinihintay mo parin ako." Dugtong ko rito.

Nakita kong nakayukom ang kamay niya at nagpipigil ng galit. Alam kong nasaktan ko siya. But in the end, he just smirked.

"Wow, my Janine turned into a cheap slut." He said. "Tell me, magkano ang dapat kong ibayad sayo para maangkin ka ulit?" Sabi niya sa akin. Nasaktan ako ngunit hindi ko iyon ipinahalata.

"Don't ask me, Daniel. Baka hindi mo kayanin." I said while smiling at him seductively.

He grin. "you sure bout' that?" He asked.

"Baka magulat ka Janine, Isang araw nasa akin ka na ulit." I frozed.

"I'll make sure you will regret everything. For leaving me, for hurting me." Dugtong niya. At bakas sa boses niya ang galit.

At aaminin ko, agad akong nakaramdam ng takot. Don't be scared Janine, don't. Bulong ko sa sarili ko.

Lumapit ako sa kanya. Kailangan kong ipakitang malakas na ako ngayon.

I am not the old Janine Rodriguez anymore.

"Let's us see Mr. Villaroman." Bulong ko sa kanya at iginala ko ang mga daliri ko sa dibdib niya. I heard him cussed.

Afterall, may epekto parin pala ako sa kanya.

Pagkatapos noon ay mabilis na akong umalis sa unit niya. Such an asshole.