E Çmendura

13

Ne zile celulari e zgjoi nga gjumi. 

- Alo

- Alo. Miremengjes Iz.  

- Miremengjes Rajan. 

- Akoma ne gjume? 

- Eee po. 

- Aa me fal nqs te shqetesova. Te mora se desha te takoheshim, te flisnim pak.

- Po patjeter. 

- Ne rregull po te dergoj adresen me mesazh.  

- Okej. Nuk vonohem. 

U be gati shpejt dhe zbriti poshte. Aria ishte ne kuzhine.  

- Ejj ku shkon?

- Me telefonoi Rajan. Me tha te takohemi. 

- Prit .. cfare ndodhi mbreme? Pse ike? 

- Te tregoj me vone. Po dal tani. 

- Ufff une i marr vesh e fundit gjithmone.

U nis per ne adresen qe Rajani i kishte derguar. Ai ishte ulur ne tavoline dhe po priste per te.

- Erdha.

- Mire se erdhe! 

- Rajan si fillim dua te te kerkoj falje per mbreme. Te prisha gezimin.

- Ceshte ajo fjale Iz?! Mjafton qe ti te jesh mire. Je me mire sot? 

- Nuk e di. Jam akoma me konfuze. 

- Do me tregosh se cfare ndodhi me ju? As pas vdekjes se prinderve te tu nuk me the asgje. 

- Ne rregull po te tregoj. Ti e di qe ishim shume mire bashke, derisa nje dite...

***

- Bravo. Jam shume krenar per ty! - i tha i ati pasi mbaroi se luajturi ne piano kengen e tyre te fundit. 

- Jam me fat qe kam mesuesin me te mire,- iu pergjigj Izi dhe e perqafoi. Nje mesazh i erdhi ne celular.

Kian: Melodia me e bukur qe kam degjuar. Po te pres. 

Nje buzeqeshje shkelqeu menjehere ne fytyren e saj. 

- Po iki te fle tani. Naten, - i tha te atit duke qeshur dhe u nis per ne dhomen e saj. 

Por kush me mire se ai mund ta kuptonte. I ati e dinte shume mire arsyen e buzeqeshjes se saj. E dinte shume mire se ajo po shkonte tek ai edhe pse nuk donte ta pranonte. Sepse kush me mire sesa heroi yt mund te te kuptoje?! Ishte ai qe do i gjendej gjithmone prane ne cdo situate... edhe kur te ishte e lumtur edhe kur te ishte e trishtuar.. edhe pse tani vajzen e tij.. bekimin e tij.. gjene me te shtrenjte ne jeten e tij, ai po e linte ne duart e personit qe ishte i sigurt se do ta donte gjithe jeten. Ishte nje baba xheloz, por per te lumturia e vajzes se tij ishte e para.

Izi niset per ne dhomen e saj. Vishet shpejt dhe del ne ballkon. Hidhet qe aty dhe bie ne krahet e "princit te saj te gjelber". Ajo preferonte ta quante  "i gjelber" per shkak te syve te tij. 

- Nuk u vonove aspak,- i pershperit Kian nderkohe qe vazhdonte ta mbante ne krahe. 

- Ikim perpara se te na kapin. 

- Nuk e kuptoj perse del nga ballkoni kur ata e dine qe ti vjen tek une. 

- Eshte me emocionuese keshtu.😂

- Ti je e cmendur.😂

- Jam e cmendura jote ,- i pershperiti prane veshit duke buzeqeshur dhe llastuar. 

Hipen te dy ne motor dhe shkuan ne vendin e tyre. 

Ishte nje vend magjik ashtu sic ishte dhe dashuria e tyre. Nje koder.. me e larta se gjithe te tjerat.. nje vend nga ku mund te shihje te gjithe qytetin.. mund te shihje dritat.. por me e vecanta.. nje vend nga ku mund te shihnin perendimin e diellit, aureolat shumengjyrshe qe kriijoheshin ne qiell. Momenti special per te dy. Natyra te egra, te cmendura por qe adhuronin qiellin, ngjyrat. Pikerisht ne ate moment kishin mberritur edhe kesaj here. I gjithe qielli ishte shnderruar ne nje ylber. I gjithe qyteti tashme kishte ngjyra. Nuk ishte me bardhe e zi.

- Shiko sa bukur,- theu heshtjen Izi.

- Jo me shume se ti, - iu pergjigj Kian, nderkohe qe e shihte me syte plote dashuri. Me nje dashuri qe dukej sikur nuk do te vdiste kurre. E perqafoi.. e perqafoi duke i dhuruar serish ate sigurine qe ndjente gjithmone ne krahet e tij. 

Te duash eshte shume bukur, por te te duan.. kjo eshte mrekulli. Aq me shume nga nje njeri si ai. Nga nje njeri qe gjithmone i kishte qendruar prane. Nga nje njeri qe i kishte duruar cdo cmenduri, cdo teke. Nga nje njeri qe nuk lejonte te shihte asnjehere lot ne syte e saj. Nga nje njeri qe bente gjithcka per ta pare ate te lumtur.

- Eee per cfare doje te flisnim?- foli serish Izi. 

- Ee si te ta them..

- Jepi ma thuaj. 

- Te kam thene qe bera aplikimin per ne universitetin e Bullgarise..

- Po edhee..

- Epoo .. e fitova.

- E fitove?! - nuk dinte ne duhej te gezohej apo te trishtohej per kete. 

- Po

- Domethene do ikesh? 

- Nuk e di. Nuk e kam vendosur akoma. 

- Une mendovaa.. une mendova se do te vije me mua. Gjithsesi ti e di. Duhet te zgjedhesh me te mire per veten, sigurisht.

U trishtua. Nuk donte ta shfaqte, sepse ai do merzitej, por u trishtua. Nuk donte te ishte aq larg tij. 

- Hahahhaha budallaqjaa ime, - e ktheu ne te qeshur Kian sapo e pa qe ajo u merzit. 

- Ejjj

- Normal qe nuk do iki. C'eshte kjo pyetje?! Si mund te jetoj une larg teje?! Si mund te jetoj une pa gjysmen time.. pa dashurinee timee?! 

- Me te vertet Kian.. nuk do ikesh? - foli te fliste serish si nje femije i lumtur kur prinderit sapo i plotesonin nje deshire. 

- Joo praa. A kupton qe nuk jetoj dot pa ty apo se kupton? 

- Te duaa, - dhe iu hodh ne qafe me shpejtesi. 

- Edhe une te duaa, princesha ime e eger.

Princi i gjelber kishte arritur ta zbuste gjithmone princeshen e eger. Mjaftonte ta bente te lumtur dhe egersia kthehej ne dashuri. Nje dashuri qe i bente te dy te jetonin perrallen e tyre ne nje realitet qe ata nuk e njihnin.