E Çmendura

20

- Kian cfare po bejme ketu? - pyet Izi menjehere sapo zbret nga motorri dhe shikon para syve te saj shtepine e saj, ate te verteten. Ate shtepi ku kishte jetuar qe e vogel. Aty ku kishte kaluar momentet me te bukura te femijerise se saj. Aty ku prania e prinderve te saj ishte akoma gjalle.
Syte iu mbushen me lot duke veshtruar ate shtepi nga jashte ne pamundesi per te hyre brenda.

- Eja ! - i tha Kian dhe i zgjati doren.

- Kian, te lutem...

- Ki besim tek une Iz.

Ajo i kapi doren dhe ai e drejtoi per ne hyrje te shtepise. Hapi deren dhe te dy u futen brenda.
Izi vazhdonte te shihte me mall cdo cep te asaj shtepie dhe lotet i rreshqisnin ngadale ne faqe.
Kiani e drejtoi per ne dhomen ngjitur dhomes se saj. Ajo hap deren dhe shikon serish aty pianon e saj. Ne vendin ku ajo kishte qene dikur, ne vendin ku duhej te ishte.

- Kjo piano e ka vendin ketu, ashtu si edhe ti. Dua qe te kthehesh ne shtepine tende, Iz. Vendit te cilit i perket. Dua te jetosh serish endrren tende. Endrren e familjes tuaj. Edhe endrren time. Dua te na besh te gjitheve krenare duke luftuar per endrrat e tua.

Izi iu hodh ne qafe dhe e perqafoi fort.

-Faleminderit, Kian! Nuk e di cfare do beja pa ty.

- Ne fakt jam une ai qe nuk e di cfare do bente per ty. Me premton qe nuk do dorezohesh?

- Te premtoj, Kian.

- Shume bukur! Tani kalojme te surpriza e rradhes.

- Ka akomaa?!!

- Sigurisht qe po, zemer.

Zbriten poshte drejt daljes. Kiani rrembeu nje pale celesa nga sirtari i dollapit aty prane dhe te dy dolen jashte. 

-Po tani? - pyeti kurioze Izi. 

- Tani vjen surpriza e rradhes,- tha Kiani dhe hapi deren e garazhdit. 

Sapo dera e hap, Izi mundi te shihte nje motor. 

- Cfare eshte kjo, Kian?

- Kjo eshte dhurata qe une dhe prinderit e tu kishim pergatitur per ty, perpara se une te largohesha. Ishte ideja e tyre dhe une i ndihmova me zgjedhjen. Shpresoj te te pelqeje, e dashur.

Me syte me lot, Izi iu hodh ne qafe dhe tha:

- Faleminderit, Kian! Prinderit me kane lene ne duar te sigurta. Ata gjithmone kishin besim te ty dhe te donin shume. 

- Edhe une i vleresoja shume, Iz. Me beso qe u ndjeva shume keq kur mora vesh lajmin per humbjen e tyre. Ata me donin si djalin e tyre dhe une si prinderit e mi. Tashme s'mund te bejme asgje tjeter vecse ti bejme krenare per ne dhe te ruajme gjalle kujtimin e tyre. 

Izi e shihte me syte me admirim. Ai vertet ishte shume i mire. Jo vetem qe i kishte respektuar prinderit e saj, por edhe i donte shume ata. Ai bente gjithcka qe Izi te ishte e lumtur dhe kjo vihej re nga te gjithe. 

- Eja te bejme nje gare tani, - i tha Kiani dhe hipen neper motoret e tyre. 

Filluan te ecnin perkreh njeri tjetrit. Askush nuk mund te ikte para dhe askush nuk mund te mbetej pas. Ata kishin premtuar te ishin gjithmone krah njeri tjetrit dhe ashtu ishte. Vetem ashtu ishin te sigurt.. vetem ashtu ishin te plote. 

Heyy !! Pjesa e fundit po afron. Nuk di cfare te them. Jam shume e lumtur qe e ndava dhe kete liber te dyte me ju. Uroj shume t'ju kete pelqyer.😊😊

Faleminderit shume te gjitheve!!🤗❤❤❤😘😘