မြနဲ့ မာန

အပိုင္း...၁၈

ထူးတကိုယ္လံုးေလထဲမွာ ၀ဲေနသလို ။ အရာရာကို ဘာမွမသဲကြဲေတာ့ ။ နားထဲမွာ ရက္စက္ဆိုးဝါးတဲ့ စကားလံုးေတြက တလံုးျခင္းေကာ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ေကာ တိုးေဝွ႔ေနၾကသည္ ။ ဒဏ္ရာမေပၚတဲ့ နာက်င္မွဳက ဆံစကေန ေျခဖ်ားထိ တကိုယ္လံုးကို လႊမ္းၿခံဳထားသည္ ။ ခုခ်္ိန္မွာ ထူးဟာ လက္ဖ်ားေလးနဲ႔ မေတာ္မဆ ထိမိရင္ေတာင္ ေပါက္ကဲြသြားေတာ့မတတ္ ပါးလ်ားလြင့္ေမ်ာေနတဲ့ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေလး တစ္လံုးလို ။

    အခန္းထဲမွာ ရစရာမရိွေအာင္ ပ်က္စီးေၾကမြေနတဲ့ ပစၥည္းေတြ ။ အခန္းေထာင့္မွာ ဂစ္တာကေလးကို ပိုက္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ထူး ။ အျမတ္တနိုး ေထြးပိုက္ထားတဲ့ ဂစ္တာေလးကို ငံု႔ၾကည့္ၿပီး ထူးမ်က္ရည္တို႔ က်ဆင္းလာျပန္သည္ ။

     တခ်ိန္က အိပ္ရာ၀င္ေတးသံ ခ်ိဳခ်ိဳေတြ ၊ ခ်စ္သူနားဆင္ေတးေတြ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဂစ္တာေလးက ခုေတာ့ သခင့္ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေနသည့္အလား ရင္ခြင္ထဲမွာ သူ႔သခင္နဲ႔ တသားတည္း လဲေလ်ာင္း ၿငိမ္သက္လို႔ ။

      အိမ္ရဲ႕ တစ္ေနရာရာကေန ေတးသံတို႔ ထုတ္လႊတ္ျဖစ္တိုင္း ၿငိမ္သက္နားဆင္တတ္သည့္ ပုံရိပ္တစ္ခုကို ျမင္ေယာင္လာျပန္ေတာ့ တခဏၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ေသြးတို႔ ပူေလာင္ဆူပြက္လာျပန္သည္ ။ အလကားအ ေယာင္ေဆာင္ေတြ ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ မထိုက္တန္တဲ့သူ ။ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အစစ္အမွန္ေတြကို ကြယ္ရာမွာေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာေနမဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခုကို ျမင္ေယာင္ၿပီး
လက္ထဲကဂစ္တာကို ခုတင္ေစာင္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္ ။ သြားေတာ့ ဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ဘူး ။ အလကားေတြ ။

    ဘယ္နွစ္ရက္လဲ ။ ခုလို ရစရာမရိွေအာင္ ေၾကမြပ်က္စီးေနတာ ဘယ္နွစ္ရက္လဲ ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေမာ္ႂကြားေနမဲ့ မ်က္နွာကို အေတြးထဲ ျမင္ေယာင္ျပန္ေတာ့ မခံခ်င္စိတ္က ရုန္းႂကြလာသည္ ။ တန္ရဲ႕လား ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း တစ္ဘက္သတ္ ေႂကမြပ်က္စီးေနတာ တန္ရဲ႕လား ။

     အလံုပိတ္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကို
တခ်က္ေငးမိၿပီး ျပင္လိုက္ဖ်က္လိုက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အခိုင္အမာခ်လိုက္သည္ ။ အပ်က္အစီးေတြကို ေက်ာ္ခြၿပီး အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ ။ ဘယ္နွစ္ရက္မ်ား အေမွာင္က်ေနသလဲ မသိ ။ မ်က္၀န္းေတြက အလင္းဒဏ္ကို မခံနိုင္စြာ စူးေအာင့္သြားရသည္ ။
    အတန္ၾကာရပ္ေနၿပီးမွ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေအာက္ထပ္သို႔  ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာခဲ့သည္ ။ ေလွကားေပၚက အဆင္းမွာ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းက စကားသံတခ်ိဳ႕က ထူးကို ဆီးႀကိဳသည္ ။ နားေထာင္ေနဖို႔ စိတ္ကူးမရိွေပမဲ့ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းဖို႔ အခက္ေတြ႔ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္ ။ စကားသံေတြက ထူးရိွရာသို႔ ေလွကားထစ္ေတြဆီကေန ခုန္ေပါက္ေျပးတက္လာေနသလိုပင္ ။