Knotted Conundrum (Project:Mystery #1) [COMPLETED]

Chapter Twenty-Two: Tale of A Five-Year-Old Girl (Part One)

Chapter Twenty-Two: Tale of A Five-Year-Old Girl (Part One)

Mavis' POV
Two weeks. Two weeks had passed after that scenario that happened to the old senior high building and the escape in the mansion.

There's no spilling of blood but I wish I could just kill without remorse at the time I was alone with Felicity to just get rid of the Castell Organization's pawn.

And as I remembered blood, I still remembered it. The day I just saw red, something snapped in my head, someone whispering in my ears, and something I experienced unexpectedly in my young age.

I was young back then, five years old to be exact. I was small, thin, and having slender arms and legs. I looked weak, a crybaby, and a stubborn child who always escaped to her parents' lair.

Pasaway na bata ako. Palagi na lang akong tumatakas. Nilulusutan ko palagi ang guard t'wing sakto na hindi siya lumilingon sa direksiyon na gusto kong takbuhan. I find myself so lucky everytime I escaped him.

Palagi akong pumupunta nang mag-isa sa parke para makipaglaro sa mga bata but I never felt so fun. No one ever plays with me until one boy came and help me stood up when some bullies pushed me forcely and telling me, "Ang panget mo! Umalis ka dito! Hindi nababagay ang isang tulad mo na makipaglaro sa amin!"

I wanted to fight them but I can't.

But thanks to the boy who helped me stood up, I found myself hoping that I could be friends with him and I'm not wrong.

Naging kaibigan ko siya. We are best of friends. Palagi siyang pumupunta sa bahay ko para makipaglaro. At first, ayaw nina Mommy dahil daw baka isang batang kalye na nagnanakaw lang ng mga gamit ang kaibigan ko pero kinumbinse ko sila na hindi ganoong tao ang kaibigan ko.

We play and play. I felt more alive than before. Naglalaro kami ng panlalaki at pambabae na mga laruan. We're just balancing each other's taste on children's games. Tinuruan pa nga niya ako mag-chess, maglaro ng rubik's cube, at maglaro ng basketball.

Hindi siya nag-alinlangan na puntahan ako parati kahit na naikukuwento niya sa akin na napapagalitan na raw siya ng mga magulang niya sa kakalabas at paggagala parati.

Minsan nga raw, tumatakas na lang siya at hindi na nagpapaalam para hindi siya halata na umalis sa kanila pero 'pag dating niya sa bahay, isang sigaw na naman mula sa nanay niya ang abot niya at isang palo ng sinturon sa pwet mula sa kanyang ama.

Nakonsensiya ako ng mga panahon na iyon dahil naturuan ko siyang tumakas ng bahay na hindi nagpapaalam sa kanyang mga magulang kaya nagpadala ako ng sulat sa kanya na huwag muna siyang pumunta ng ilang linggo sa bahay para hindi na siya masaktan.

Pero ang kulit ng batang iyon. T'wing mag-a-alas kuwatro ng hapon, palagi siyang nagbabato sa bintana ng kuwarto ko ng maliit na bato at kumakaway parati sa akin. Napapangiti naman ako dahil sa simpleng bagay na iyon pero may halo pa ring pag-aalala ang aking nadarama sa t'wing gagawa siya ng ganoong bagay.

At naaawa ako sa sarili ko na baka ako pa ang masisi sa huli nang pagtakas at paglabas niya sa bahay nila.

Until the day comes na hindi na siya muling nagparamdam sa akin. I felt gloomy in those days na hindi na siya nagparamdam. Habang pa tagal nang pa tagal, unti-unting nawawala ang pag-asa kong makita siya sa tapat ng bahay, kumakaway sa akin habang ako'y nakatayo sa tapat ng bintana.

Weeks had passed. And no signs of him. Wala man lang ni anino niya ang nakikita ko. Nawalan na ako ng ganang hintayin siya. Kaya bumalik ako sa dati.

Tumakas ako muli sa bahay, like I always did. Pumunta muli ako sa parke kung saan ko siya nakilala pero iniwasan ko ang playground kung saan niya ako tinulungan tumayo ng mga panahong iyon.