Knotted Conundrum (Project:Mystery #1) [COMPLETED]

Chapter Twenty-Four: Demons are Red, So Are You (Part One)

Chapter Twenty-Four: Demons are Red, So Are You (Part One)

Mavis' POV
The vacant time is over. Nagsitayuan na ang mga kaklase ko mula sa upuan nila at lumabas na sa room para pumuntang cafeteria. Friar pulled her chair towards my desk. She puts her arms crossed on my desk with a smirk plastered on her lips.

Oh, crap. Alam ko na ang sasabihin nito sa akin.

"So~ Alam mo na siguro kung anong ibig sabihin ko, 'di ba?" sabi niya with matching pa-blinking eyes niya.

Umirap ako at pinagpatuloy ang pag-aayos ng gamit ko. Nakita ko siyang napasimangot.

"Aw~ Mav, please tell me what happened between you and my--"

"Mavis."

Napahinto ako sa paglagay ng gamit sa bag ko pero hindi ako nagtaas ng tingin sa taong tumawag sa pangalan ko. Tumawa si Friar na may pabulong sabing, "Guess the devil's here."

And hell, I knew who that devil is.

Unti-unti akong nagtaas ng tingin sa kanya at kaagad akong kinilabutan sa pagkakatingin niya sa akin. It is ten times colder than his normal cold eyes. Hindi ko agad naproseso ang sunod niyang ginawa. He pulled me up by the wrist and forced me to come with him, far away from the classroom.

Lumiko kami sa isang hallway kung saan walang masyadong tao. He pinned me in the wall. Again. Yes, again. 'Di ko alam kung anong mayroon sa pag-pin ng tao sa dingding, basta ginagawa niya 'yon sa akin.

His face is just an inch close on mine, but I just stared at him dead in his eyes. My heart pounding so crazy. Not on some romantical situation but on nervousness. 

"Mavis."

I think that's the second time I heard my name coming from his lips this day. Napabuntong-hininga ako. Kailan pa ba niya ako tinatawag sa pangalan ko? Apakabihira. And I'm not trying to complain. It just surprises me every time he called me by my first name. 

"Ano?" irita kong tanong at humalukipkip. "Wanna kiss me again?"

Tinitigan niya lang ako. Hindi ko alam kung anong problema ng lalaking 'to sa akin. A few days ago, I helped him on recovering from what so-called "Friar and Lucas' prank" to us and he has been acting weird since.

He got flustered--which is literally unusual dahil emotionless ang nakikita ko sa mukha niya most of the time--when we finished the "deed" and never has spoken to me in--let's say um, five days? O mas marami pa sa araw na 'yon. Tas bigla na lang niya akong hahatakin sa bahay nila papuntang library at tititigan lang niya ako. 

He never speaks nor whispers nor mutters something to me. He just stares.

Tinaasan ko siya ng kilay nang hindi pa siya nagsasalita. "Flare?" tawag ko sa pangalan niya. "Do you want to kiss me again or not?" tanong ko sa kanya.

I saw him gulped. Hm... He wants to. Pero kaagad nanlaki ang mga mata ko nang makita siyang umiwas ng tingin.

"Hey!" Puwersa kong ibinalik ang mukha niya paharap sa akin. Bumalik nga ang pagharap ng mukha niya pero 'yong mata niya sa ibang direksyon pa rin nakatingin. "Look at me, Flare." Kaagad naman siyang tumingin sa akin. "Are you still trying to figure out pa'no mag-sorry sa akin tungkol sa ginawa mo noong araw na 'yon?"

I could see the subtle widen of his eyes before it became cold again. He pursed his lips at the same time he wanted to speak.

"Ginawa ko 'yon para sa'yo, Flare," sabi ko sa kanya. He looked away. He felt guilt, huh? "Flare, tumingin ka nga sa akin." This time, hindi na siya tumingin. Bumuntong-hininga ako. "Flare, alam kong nagi-guilty ka but I throw away all my dignity para lang mawala ang bisa ng drug."