Ang Prinsipe Kong Bulol [COMPLETED]

Epilogue

Oo, epilogue na. Agad-agad. Bwahahahaha. Sana magustuhan niyo 'to. :DDD

3 years later... 

LUHAN'S POV

 "Daddy!!"

Napangiti ako nang nakita ko siyang tumakbo palapit sakin. Agad ko siyang binuhat at yinakap ng mahigit.

"I missed you."

"I mish you rin, daddy."

Natawa nlang ako sa sinabi niya. Na-miss ko na talaga ang anak ko. 2 years kasi kaming di nagkita kasi sabi ni mommy gusto niya raw makasama ang apo niya. 

Actually, ampon lang talaga si Sehan. Di kasi kami pwedeng magka-anak ng asawa ko.

And yup. Sehan ang pangalan niya. Short for Sehun and Luhan. Ganda no? 

"Sehan, nasaan pala si lola?" sabi ko sakanya habang sinuotan ko siya ng seatbelt.

"Di alam. Shabi lola, una daw ako."

Hmm, nasaan kaya si mommy? At bakit niya hinayaan mag-isa si Sehan?

"Dito ka muna, anak ha? Hahanapin ko lang si lola." Hinalikan ko muna ang noo niya bago sinara ang pinto ng sasakyan at pumasok uli sa loob ng airport para hanapin si mommy.

Aisshh! Nasaan na ba kasi siya? Alam ba niyang delikadong iwan mag-isa ang bata ngayon? HIndi niya ba naisip na pwedeng ma-kidnap si Sehan? Aish. Kainis!

Dinial ko ang number niya sa phone ko.

"Hello mom? Nasaan ka ba ha? Bakit mo iniwan si Sehan mag-isa?" Geh. Ako na ang anak nawalang respetosa magulang. Hahaha xD

"Anak pasensya na. Nagkita kasi kami ng kumare ko noong high school ako kaya ayun napaganda ang usapan namin. Pero at least diba, ligtas si Sehan?"

*sigh* Tama naman siya. At least, hindi napano si Sehan pero kahit na....

"Ay oo nga pala. Diba kaklase mo si Sehun? Haha. Anak pala niya iyon. Sayang nga at....blahblahblahblah."

Di ko na marinig ang sinabi ni mommy nang binanggit niya ang pangalan niya.

[I-play niyo ang song sa multimedia! Harhar xD]

Shit, mom. Why'd you have to remind me of the memories I've tried so hard to forget?

3 years ago....

H-hindi. S-sehun.

Halos nanlamig ang buong katawang lupa ko nang makita mismo ng dalawang mata ko kung paano nasagasaan ng isang malaking truck ang sasakyan ni Sehun. 

Hindi ako makagalaw. Naramdaman kong bumagsak ang mga luha ko. 

Hindi. Hindi totoo ang nakikita ko. Panaginip lang to. Isang masamang panaginip. 

Dun lang ako nabalik sa katinuan nung narinig kong may tumatawag sakin.

"Sir Luhan. Diba kaibigan mo iyon?!"

Hindi ko siya sinagot at tumakbo patungo sa sirang sasakyan ni Sehun.

Ang daming tao na nakapalibot. May ibang sumisgaw ng 'Tumawag kayo ng ambulansya!' pero wala namang nakinig sa kanya.