Unforgotten Feelings

Chapter 19: The Sneak Peek of the Past

Kael's POV

"You still love him, don't you?" nakiupo narin ako sa tabi niya. Naka-indian seat kami at nakaharap sa view ng rooftop, langhap ang fresh air na sa tingin ko makakatulong makapagpakalma sakanya

"To be honest? *umiling siya* Hindi ko rin alam. It seems like,,, I already don't know myself... hindi ko na kilala yung sarili ko, hindi ko na maexplain kung ano ba talagang nararamdaman ko" at ramdam ko rin ang sakit na nararamdaman niya sa bawat salitang binibitawan niya. I'm so sorry, Steff. I'm sorry you have to go through this pain.

"May I just ask... how was he nung kakahiwalay lang namin? Bakit wala man lang siyang paramdam? Kasi maybe... just, maybe the reason kung bakit hindi parin ako panatag ngayon is because I still don't have the answers sa lahat ng katanungan ko"

Hindi ko alam kung anong isasagot ko sayo Steff. Naaksidente siya, yun ang totoo. Nawala ka sa memorya niya. Hindi ka niya niloko kahit minsan. Pero.... pero hindi ko masabi yun lahat sayo Steff.

"He was.... he was fine" I'm sorry that I have to lie, "Nakita mo naman diba? He's happy with Cindy now. Sorry if you have to witness that. But Steff, kailangan mo rin isipin yung sarili mo, he's doing fine now and you deserve to be free from the nightmares of the past."

Napayuko siya at nakikita ko siyang nagpipigil ng iyak, para bang gusto niyang humagulgol at iiyak lahat pero tinatakpan niya lang ang bibig niya at pilit na pinipigilan na umiyak.

Maya maya naman ay inangat niya rin ang ulo niya at huminga nang malalim,
"Alam ko naman yun e. I know what's best for me, at yun ang tuluyan na siyang makalimutan... napapikit siya at lumunok, but I couldn't kasi ang dami kong tanong na hindi masagot. Pero I guess now hindi ko na kailangan pang malaman yung mga sagot. Seeing him happy with someone else is more than enough para tanggapin ko nalang lahat, tanggapin kong pinaglaruan lang kami ng tadhana"

"It's been months, Steff. Pero sa nakikita ko sayo, hindi ka parin nakaka-move on e. You know why? Kasi in denial ka sa nararamdaman mo. You still want to be with him pero ayaw mong aminin sa sarili mo yun kasi galit ka sakanya. Alam mo kung anong mabisang paraan para makalimot? Libangin mo yung sarili mo. Yung genuine na saya. Yung walang filter. Yung hindi mo pinipilit at ino-oblige yung sarili mo na maging masaya." sabi ko habang nakatingin lang ako sakanya

"I tried to be genuinely happy. Pero ang hirap. Naiisip at naiisip ko siya" sa bawat salitang sinasabi ni Steff ngayon para ko nalang sinasaktan yung sarili ko kasi nawiwitness ko kung gaano niya talaga kamahal si Luke, yung kaibigan ko.

"Let me help you" sabi ko at napatingin siya sakin at napapunas ng luha niya, halata sa mukha niya na hindi niya ako nagegets

"Your friends may not understand what you truly need kasi galit din sila kay Luke e kaya ang ending, pinepressure ka nila to just don't think about him just be mad and bitter about him pero hindi yun ang kailangan mo. You need a friend that understands both sides, ako yun Steff. I won't make you feel mad at Luke but I will make you feel light and better. Yung tipong pag nakita ko siya wala kang mararamdaman na kahit ano, walang galit walang sakit, parang wala nalang." pagexplain ko sakanya habang hawak ko ang kamay niya

"At bakit mo naman yun gagawin?" she asked

"Because you're my friend as well and I'm the one you needed the most right now. See? Even your friends don't know how you truly feel pero ako nalaman ko agad in just one glance."

"Just promise me na hindi to makakarating kay Luke, itong nakita mo na miserable ako. I have to go" bigla niyang inayos ang sarili niya at tumayo na

"Let's hangout next weekend" pahabol ko pagkatalikod niya, napatigil siya pero nagpatuloy din naman na maglakad

Steff, I'll make sure you'll never feel that pain again. I will make you the happiest. If only naging matapang ako noon pa para harapin ka, hindi na sana nangyare yung kung ano mang naging relasyon niyo ni Luke, edi sana masaya lang tayong dalawa ngayon.

———

Luke's POV

May klase na ulit si Cindy pero ako, wala pa. Kaya nakatayo lang ako dito sa harap ng building, nagiisip pa kung saan ako pwedeng pumunta habang vacant time ko pa nang makita ko si Steff na papalapit dito at papasok sa building. Nakayuko lang siya pero nakikita kong namumula ang mukha niya.

"Steff" hinarangan ko siya

"Move" sabi niya nang hindi man lang tumitingala sakin, nakayuko parin siya

"I said move"

"Ayos ka lang?" sabi ko, mukha kasing wala siya sa sarili at hindi rin ako tinatarayan

"And why do you care?" hirap niyang pagbigkas at narinig ko siyang huminga nang malalim

"Steff!" biglang may dumating na kaibigan niya

"Luke pwede lubayan mo na kaibigan ko? Let's go, Steff" kilala niya ako?

Bago pa ako makapagsalita ay nakaalis na silang dalawa. Nagtaka nalang ako na parang kilalang kilala ako ng kaibigan niya?

Naglakad nalang ako at tumawid na papunta sa kabilang building kung nasan ang cafeteria, bibili lang ako nang tubig nang —

*BEEEEEP*

"Ang importante sakin magkaayos kami ni *inaudible*. Di ako papayag na basta basta niya nalang akong hiwalayan"

"Pwede ba bro masyado kang nerbyoso—-

"BRO!!!!!—-

"A-ahh"

"BRO!" Kael

Ano yun?

Ano yung nakita ko?

Ah... ang sakit ng ulo ko

"Bro okay ka lang?" inalalayan na ako ni Kael makatawid. Hindi ko napansin na may sasakyan pala kaya binosinahan ako pero bat ganun? Biglang sumakit yung ulo ko nang magulat ako sa bosina? At,,, ano yung mga nakita ko? Alaala? K...kailan naman nangyare yun?

Sobrang sakit ng ulo ko

"Ano bang nangyare sayo?" Kael

Kael. Si Kael. Boses ni Kael yun e. Hindi ko naaninag kung sino yung kasama ko sa kotse dun sa nakita kong alaala pero boses ni Kael yung sumigaw dun e

"Bro... did we get in an accident before?"

"H—ha?"