Used (Louis Tomlinson)

H24

Caya's POV~🌸~

'Zullen we een andere keer naar mij toe gaan?' vraagt Louis terwijl hij zich omkleedt. Ik knik en doe mijn mascara. 'Ik moet wel naar huis toe.' Ik trek een pruillipje naar hem. 'Sorry babe, huiswerk maken en mijn ouders ook weer eens zien.'

'Ik snap het wel hoor Loui.' Hij glimlacht naar me.

'Ik moet nu eigenlijk wel gaan.' hij loopt naar me toe en legt zijn armen om mijn nek.

'Isgoed.' ik draai me om naar hem en geef hem een kus. 'Ik loop wel even mee naar beneden.'

Hij knikt en loopt de trap af. Ik loop achter hem aan en woel een keer door zijn haar heen dat sinds een paar dagen pas weer met gel naar de zijkant is gezet. Hij kijkt lachend op naar me en stapt de laatste trede af. Ik kijk toe hoe hij zijn jas aantrekt en de deur dan open doet.

'Zal ik je morgen ophalen?' vraagt hij als hij naar zijn fiets loopt. Ik knik en ga tegen de deurpost aanstaan. Hij rijdt naar me toe en glimlacht. 'Bye babe.'

'Bye Loui.' ik knuffel hem even en zet een kus op zijn lippen. 'Tot morge.'

'Tot morge.' glimlacht hij voordat hij wegrijdt. Ik sluit de deur en loop naar Niall die op de bank in de woonkamer zit. Hij staart alleen maar voor zich uit, net een standbeeld.

'Gaat het wel?' vraag ik als ik naast hem ga zitten. Hij staart nog steeds voor zich uit. 'Niall.'

Hij schiet op en haalt meteen een hand door zijn haar. 'Ow.. jij bent het.' zucht hij.

'Is dat niet goed dan?' lach ik een beetje. Hij zucht nog een keer.

'Sorry Caya. Ik heb nu geen zin in grapjes.' ik knik en leg mijn arm om hem heen.

'Ik snap het. Kan ik je ergens blij mee maken?' hij kijkt om naar mij en schudt zijn hoofd.

'Nee, op dit moment even niet.' Ik wrijf over zijn arm heen, dat is op dit moment het enige wat ik kan doen en dat helpt niet eens.

'Ook niet iets voor je halen?' hij schudt zijn hoofd en kijkt droevig voor zich uit.

'Ik snap het zelf ook niet, hoe kan ik ooit verdrietig zijn als hij mij mishandelde?' denkt hij hardop.

'Ik snap het best wel, hij was de enige die nog over was.' het lijkt wel of hij mij niet hoort en alleen maar voor zich uit staart. Na een tijdje legt hij zijn hoofd in zijn handen.

'Kut drugs.' fluistert hij en hij schudt zijn hoofd. 'Als die kut drugs niet had bestaan, was hij niet verslaafd geworden, dan was hij aardig geweest, niet dood gegaan en dan was heel mijn familie gelukkig.'

'Ik weet het Niall.' ik leg mijn hoofd tegen dat van hem aan en mijn schouder tegen die van hem. 'En je opa en oma?'

'Die zijn helemaal kapot, ze wisten het niet van de drugs enzo.' ik knik langzaam.

'Heb je ook geen broertjes en zusjes?' besef ik me dan, daar heb ik nog nooit naar gevraagd.

'Een broer, Greg, maar hij is dood geboren.' hij veegt een traan van zijn wang af en haalt zijn neus op.

'Kan er ook nog wel bij.' hij knikt. We zitten in stilte, echt al heel erg lang. Het is zo zielig voor hem, alleen nog zijn opa en oma, wie weet gaan die straks ook wel dood en dan is er niemand meer. Helemaal niemand.

'Heb je goede herinneringen aan je vader?' vraag ik zacht.

'Maar een paar, samen voetballen toen ik klein was, dat soort dingen. Niet echt iets écht.' ik knik. 'Na mijn moeders dood ging alles fout.'