Used (Louis Tomlinson)

H5

Caya's POV~🐶~

Met een ruk trek ik de deur open en met een knal schiet hij weer in het slot. Ik spring op mijn fiets en trap naar mijn bestemming. Mijn hart klopt in mijn keel, of het nou is van het fietsen of van de zenuwen, weet ik niet.

Ik knal mijn fiets in het rek en kijk om me heen, de straten zijn donker en verlaten. Gelukkig maar. Niemand hoeft te weten wat ik ga doen, dan zal niemand het ook weten.

Ik krul mijn vuisten op in mijn sweater en loop naar het afdakje bij het gebouw. Met trillende benen ga ik aan de rand staan. Hier gaat het gebeuren. Hier moet het gebeuren. Mijn schoenen glijden over het ijzer heen. Vanuit de verte zie ik al 2 kleine lichtpuntjes aan komen rijden, nu moet het gebeuren. Nu gaat het gebeuren en niemand zal het weten of erachter komen. Ik stap met 1 voet van de drempel af, maar haal hem weer terug. Ik durf het niet.

'Caya! Waar de fack ben je mee bezig!' Roept een stem. Dit kan niet, die persoon kent mijn naam, nu moet het. Ik stap helemaal de drempel af en sluit mijn ogen. Het kletterende geluid komt dichterbij.

'Vaarwel wereld.' fluister ik zacht en ik bereid me voor op de klap. Ik word uit mijn trans gehaald doordat ik op de grond wordt getackeld. De trein raast net aan mijn voeten voorbij.

'Caya!' roept dezelfde stem weer. Ik doe mijn ogen en zie Niall naast me in het grind liggen.

'Niall! Je hebt zojuist mijn leven verpest! Flikker op!' roep ik en ik sta op. Hij blijft bang liggen en beschermt zijn hoofd met zijn handen. Mijn ogen schieten vol met tranen en ik zak door mijn knieën op de grond, ik zit tegenover hem met mijn knieën tegen mijn borst. Mijn snikken vullen de donkerte van de nacht.

'Waar dacht je dat je mee bezig was Caya?' zegt hij zachtjes.

'Dat zag je toch?! Je hebt alles verpest! Ik zou de wereld beter maken!' roep ik naar hem, tranen lopen over mijn wangen. Na mijn uitbarsting kijk ik hem aan, mijn ademhaling gaat snel. Hij blijft stil en schudt langzaam zijn hoofd.

'Heb je onthouden wat je daarstraks tegen mij hebt gezegd?' fluister hij. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en snik weer hard, tuurlijk heb ik het onthouden. 'Door jou heb ik dit niet gedaan Caya.' Zijn stem breekt in het midden van zijn zin. Nog een trein raast langs mijn rug. Niall legt zijn arm om me heen en ik laat mijn hoofd door hem op zijn borst getrokken worden.

'S-sorry Niall. Ik kon het niet meer.' snik ik. Zijn hand gaat ongemakkelijk op en neer over mijn rug, iets in me zegt dat hij dit nog nooit eerder met een meisje heeft gehad, zoiezo voor mij nog nooit met een meisje had gepraat.

'Ik snap het Caya. Maar iets wat ik niet snap is, waarom zei jij tegen mij dat ik niet zomaar kon stoppen en probeerde je het zelf wel?' ik probeer trillerig mijn adem onder controle te krijgen.

'Ik weet het niet.' huil ik weer. 'Ik wil het gewoon niet meer. Ik kan het niet meer.'

'Je kan het wel Caya, ik kan het ook. Je kan niet nu stoppen, als jij stopt, stop ik ook.' ik voel een traan van hem op mijn hoofd. Voor nu is hetgeen wat we daarnet hebben gezegd, genoeg. Meer is er nu niet nodig.

'Sorry.' fluister ik.

'Het is goed. Laten we weg gaan hier. Het geeft me kriebels.' ik knik en sta op. Hij staat ook op.

'Dankje Niall.' fluister ik weer en ik sluit hem in mijn armen. Hij zegt niks, het hoeft ook niet. Zijn armen gaan ook om mij heen, zijn trui wordt langzaam nat van mijn tranen.

'Kan ik met je mee naar jou huis?' vraagt hij zachtjes. Ik kijk hem verbaast aan. 'Mijn vader is dronken en dan ontstaan er dit soort dingen.'

Hij laat zijn kaak zien, er zit een diepe snee. Ik ga er voorzichtig met mijn vingertoppen overheen en zijn ogen knijpen samen.