Used (Louis Tomlinson)

H2

Caya's POV~🎧~

Een tijdje later, na het eten, liggen Liam en ik op zijn bed een film te kijken. Ik zucht een keer, dit is altijd zo saai, maar Liam vindt het altijd leuk om te doen. Ookal heeft hij Toystory al 200 keer gezien.

'Ik hoorde dat er een nieuwe jongen bij je in de klas zit?' zegt hij, ik knik en kijk naar mijn nagels. 'Is hij aardig?'

'Je weet dat ik het niet graag over jongens heb, zeker niet met een jongen.' Lach ik.

'Ik wil me wel verkleden als een meisje?' zegt hij op een meisjestoon. Ik rol mijn ogen.

'Het is een jongen, so what? Het is niet dat ik een speciale band heb met hem ofzo, het is een doodnormale jongen.'

'Komop, er moet toch ergens de jongen voor je rondlopen?'

'Wie zegt dat het hem is? Hou er please over op Liam, ergens loopt die jongen rond maar die zal toch nooit verliefd worden op mij. Niemand wordt ooit verliefd op mij.' Ik zucht en gooi geïrriteerd een popcorntje omhoog om vervolgens naast mijn mond te vallen in plaats van erin, opnieuw.

'Komop Caya, je bent best leuk, dat weet je zelf ook wel.' weer rol ik mijn ogen.

'Fijn om dat te horen van je beste vriend, het helpt niet om dat tegen mij te zeggen. Of om überhaupt te zeggen.' Ik raap alle popcorn op van het bed en gooi ze dan opnieuw op.

'Misschien moet je een nieuwe start maken.' zegt Liam zacht. Ik kijk hem aan.

'Hoe bedoel je?'

'Nou.. ik weet niet.. Misschien.. dat, ja.. je weet wel..' stamelt hij.

'Zeg nou maar Liam.' lach ik.

'Misschienishetslimomnaareenandereschooltegaan.' zegt hij snel.

'Liam, please, 1 keer vertellen is sneller dan er 5 keer omheen draaien.' hij slikt en houdt zijn ogen strak op de tv gericht.

'Misschien is het beter om naar een andere school te gaan?' hij kijkt nu wel mijn kant op. Mijn mond zakt langzaam open, is hij gek? 'Het is niet dat ik je weg wil hebben ofzo! Wow dat kwam er verkeerd uit, ik..' hij zucht.

'Ik snap het wel, denk ik.'

'Ik wil het beste voor je.' ik kijk naar mijn nagels.

'Het is ook niet zo'n slecht idee, maar als je bedenkt wat er allemaal moet gebeuren voordat ik naar een andere school ben overgeplaatst.. ik zit pas net op deze.' hij knikt.

'Ik weet het, dit jaartje nog en dan zijn we klaar.' ik knik en zucht. Zijn hand pakt langzaam die van mij, het fijne bij Liam is dat we zoiets kunnen doen en dan allebei weten dat het qua liefde nooit iets zal betekenen. Hij was ooit wel verliefd op me en ik op hem maar we weten allebei dat het nooit iets zou worden. We kennen elkaar al zo lang, sinds we baby's zijn. Als we iets zoals dit doen, is het altijd voor de steun.

'Hoe lang duurt de film nog?' vraag ik.

'Nog 9 minuten en 12 seconden.' weet hij uit zijn hoofd, geen idee hoe. '11, 10, 9-'

'Ja Liam, ik snap het.' onderbreek ik hem lachend. Hij glimlacht naar me en ik glimlach even terug. We kijken de film nog af en lopen dan naar beneden.

'Wat kunnen we doen?' vraagt hij als hij drinken inschenkt. Ik haal mijn schouders op.

'We kunnen net zoals vroeger buiten gaan zitten, op de schommel?' hij knikt en geeft mij mijn glas cola. Ik fluister nog een dankje voor we naar buiten lopen en op de schommels gaan zitten.

'Heb je al veel huiswerk?' vraagt hij en hij verbreekt de stilte die tussen ons was.

'Owja! Huiswerk! Fuck, ik moet echt gaan Liam, sorry. Ik heb morgen een engels proefwerk.' ik spring op en klem mijn handen in mijn haar.

'Geeft niet, ik breng je wel even weg.' hij staat ook op.

'Nee, hoeft niet. Ik kom wel thuis.'

'Je hebt geen fiets babe.'

'Owja, dankje Liam. Wil je je moeder straks bedanken voor mn wond dinges?' Zeg ik snel en ik loop naar binnen met hem achter me aan, hij knikt. We trekken onze jas aan, hij rijdt naar mijn huis toe met mij achterop. Ik spring van de bagagedrager af en draai me om naar hem. 'Thanks Liam.' zucht ik en ik geef een kus op zijn wang.

'Geen dank, zal ik je morgen ophalen voor school?'

'Hoe laat moet je op school zijn?' vraag ik en ik draai de deur van mijn huis open.

'Tien voor half 10.'

'Eerste uur vrij?' hij knikt en draait zich met fiets en al om zodat hij weg kan fietsen. 'Ik niet, ik ga wel met mn moeders fiets.' hij knikt.

'Kay, bye!'

'Doei Liam!' hij rijdt weg, ik blijf nog even kijken tot hij de hoek om is en stap dan mijn huis in. Als ik de deur achter me dicht knal, weet ik weer wat stilte is. Er is niemand thuis, zoals altijd. De stilte knelt me, het is verschrikkelijk in dit huis, veel te groot en koud. Mijn ouders hebben een drukke baan, dat is ook de reden dat we dit huis kunnen betalen. Broertjes of zusjes heb ik niet, als mijn ouders niet thuis zijn, ben ik alleen. Ik ben dus altijd alleen.

Ik loop naar mijn kamer toe en pak mijn telefoon. Meteen lichten de gemene berichten mijn scherm op. Ik negeer ze maar van binnen doet het pijn. Als ik met Liam ben, neemt hij die pijn weg, maar nu ben ik alleen. Niemand laat me nu beter voelen.

Ik loop naar de badkamer, trek met een ruk de la open van de kast onder de wastafel en zoek voor wat ik nodig heb, als ik het heb, ga ik op de rand van het bad zitten en schuif de mouw van mijn sweater omhoog, de littekens van de vorige keer zijn nog te zien. Ik zet het mesje tegen mijn huid aan en trek hem naar de zijkant, het laat een stekende pijn en veel rotzooi achter. Maar ik voel me er beter door. Ik blijf doorgaan met streepjes zetten en sluit mijn ogen, na een tijdje wordt het fijn. Het bloed druppelt via mijn arm, hand en vingers op de grond.

Langzaam open ik mijn ogen en kijk ik naar mijn arm die helemaal rood is door het bloed, het bloed dat uit mijn lichaam komt doordat ik dat zelf doe. Ik richt dat zelf aan. Als ik ermee bezig ben, voelt het fijn. Maar daarna, voel ik me altijd schuldig.

Ik dep met een handdoek mijn arm af, de wonden branden, ik bekijk mijn armen als alles droog lijkt te zijn, de sneeën zijn nog opgezwollen en rood en het doet nog super veel pijn. Met een zucht trek ik mijn mouw naar beneden en krul ik mijn vuisten erin vast. Dit is het enige dat niemand weet, iets dat alleen van mij is, iets wat alleen ik weet. Niet dat ik er trots op ben.

Ik sla mijn engels boek open en kijk de woordjes door, okay. Ik geef het op en klap dus mijn boek dicht. Opeens heb ik honger, eigenlijk heb ik altijd al honger maar nu voel ik het, het gaat pijn doen. Ik loop naar de keuken en pak een appel, daar moet ik nog wel mee kunnen doen tot morgenavond. Ik ben toch al veel te dik. Ik loop weer terug naar boven en ga op mijn bed liggen. Mijn bloed begint al een beetje door de trui te lekken, fut heb ik niet om een andere aan te doen. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe slaap.