Used (Louis Tomlinson)

H20

Caya's POV~😇~

De volgende dag, Louis is even schone kleren thuis halen. Het leek ons niet zo slim als hij kleren van mij aandeed, niet dat hij het niet zou passen, nou eigenlijk wel dat hij het niet zou passen. Hij is een jongen, ik ben een meisje. Dat lukt niet.

Het enige probleem nu is dus dat ik super bang ben, voor als ik weer een uitbarsting krijg. Gelukkig slaapt Louis voorlopig nog even bij mij. Ik zou het echt niet zonder hem kunnen en moet je na gaan als Niall me dan moet troosten, dan zou hij daar nachtmerries van krijgen.

Ik bijt op mijn nagels en kijk naar de tv, ookal staat hij niet aan. Er is niks anders om naar te kijken.

De sleutel van de voordeur schiet in het slot en dan hoor ik de zachte piep van de deur.

'Hallo allerliefste Cayatje.' zegt Louis, ik had hem even snel de sleutel gegeven, komt altijd van pas. Ik glimlach en kijk nog steeds naar de tv. 'Krijg ik niks terug ofzo?' hij staat in de deuropening en kijkt naar me.

'Hallo allerliefste Loui.' zeg ik. Hij grinnikt en loopt naar me toe.

'Heb je het overleeft?' vraagt hij als hij naast me op de bank neerploft en me snel een kus geeft.

'Nee dat lijkt alleen maar zo.' ik leg mijn hoofd achterover op de bank en rol mijn ogen.

'Niet zo bijdehand he dametje.' hij geeft me lachend een duw tegen mijn schouder. Ik grinnik en kijk naar mijn handen. De Louis waar ik voor ben gevallen, de lieve, schattige, drukke, en zorgzame Louis.

Langzaam kijk ik op naar hem, hij keek al naar mij en kijkt nu snel weg.

'Ik ken die truc Louis, die werkt niet bij mij.' Zeg ik, ik druk een kusje op zijn wang en pak zijn hand.

'Nee ik weet het, het was te proberen.' Hij glimlacht naar me en ik zet snel een kus op zijn lippen. Nu kan het weer, de dag dat hij ziek was, heb ik dat het meest gemist. De vlinders die lichtjes door je buik fladderen, het is onbeschrijfbaar.

Ik haal mijn hand nog snel door zijn haar heen als ik terug trek en grinnik.

'Je hebt nog steeds geen gel in baby.' zeg ik. Hij knikt.

'I know.' lacht hij als hij hetzelfde doet als mij. Ik geef een kusje op zijn wang en leg dan mijn hoofd op zijn schouder. Onze handen wikkelen zich in elkaar.

'Je moet morgen wel echt naar school, Lou.' zeg ik. Hij kijkt naar me.

'Maar ga jij dan ook?' ik haal mijn schouders op.

'Ik weet het niet, die "aanval" van gister die had ook met Pleun te maken dus ik denk dat het wel moeilijk is om haar te zien.' hij knikt.

'Snap ik.' Ik zucht zachtjes, haal mijn hand uit die van hem en leg hem om zijn heup. Hij legt zijn arm om mijn schouder en wrijft met zijn vinger over mijn wang. Ik grinnik.

'Wat heb je allemaal gehaald?' vraag ik.

'Uh.. kleren, tandenborstel enzo en eten.' ik kijk met een ruk op naar hem.

'Hoezo dat?'

'Volgens mij ken ik Niall beter dan dat jij hem kent, je koelkast is leeg.' ik knik en leg mijn hoofd terug op zijn schouder.

'Wat voor eten?' ook niet al te onbelangrijk.

'Gewoon, koekjes, brood en 2 pizza's. Kunnen we iniedergeval vanavond eten.' ik knik en geef een kusje bij zijn kaak.

'Dankje Lou.' hij kijkt me aan en ik kijk hem aan. Een klein kusje wordt op mijn lippen geplaatst.

'Geen dank.' glimlacht hij en hij legt zijn wang tegen mijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen en geniet van hem tegen mij. Zijn vingertoppen kriebelen door mijn haar en ik wil gewoon dat dit gevoel nooit stopt, het gevoel dat Louis me geeft.