Used (Louis Tomlinson)

H27

Caya's POV~🌷~
Elke dag heb ik Louis ontweken en eigenlijk werkt het toch nog best goed. Tot vandaag.

Ik sta op als ik de bel hoor en doe open. En wie staat daar.. natuurlijk. Dit is niet de eerste keer. Ik gooi de deur dicht maar hij zet snel zijn voet ertussen. Ook niet de eerste keer. Normaal zou ik van hem eisen dat hij zijn voet weghaalt maar dat spelletje is ook al zo vaak gespeeld. Ik draai me om en loop verveeld kijkend naar mijn telefoon naar de woonkamer.

"Ik ben er klaar mee. Je negeert me al 2 weken. Op school, hier voor de deur. Ik word er gek van." roept Louis net voordat de deur met een klap in het slot valt. "Caya." zegt hij boos en hij duwt me tegen de muur. Zijn lichaam drukt hij tegen dat van mij aan en zijn handen zet hij aan de zijkant van mijn hoofd op de muur, zodat ik niet weg kan. Als hij de pijn in mijn ogen afleest, duwt hij wat zachter en verzwakt zijn blik wat. Gister was niet al te gezellig met Pleun... Naja, waarschijnlijk vond zij het wel leuk.

"Ik kan niet leven zonder jou." zegt hij en hij draait zijn rug naar me toe. Ik kan opgelucht adem halen en stap van de muur weg.

"Je hebt het er zelf naar gemaakt." Bijt ik hem toe.

"Niet meteen boos worden."

"Maar ik ben nog steeds boos op je!"

"Caya! Rustig!" Hij draait zich weer naar mij toe. Ik kruis mijn armen voor mijn borst en kijk naar de grond. "Ik wil gewoon weer dat het was zoals het eerst was, zonder al dit. Ik wil dat ik de reden ben dat je lacht."

"Snap je mij nou echt niet?" Vraag ik zacht, ik laat mijn armen langs mijn lichaam hangen en loop langzaam naar hem toe. "Ik wil ook dat het wordt zoals het was, maar snap je niet dat dat moeilijk voor me is?"

"Tuurlijk snap ik dat wel, maar we kunnen het toch op z'n minst proberen? Het perfecte vriendje zijn werd me toen allemaal te veel maar nu weet ik dat dat hetgene is wat ik het liefste doe." Zijn grote, warme handen pakken lichtjes die van mij en ik voel kriebels, dit gevoel heb ik gemist.

"Ik denk dat ik jou nu ook beter snap, je deed het niet om mij pijn te doen." Ik verstrengel mijn vingers met die van hem, kijk ernaar en ga nog wat dichter naar hem toe staan, onze lichamen raken elkaar bijna. Het is gewoon te mooi om waar te zijn, ik heb hem gewoon zo erg gemist en dat besef ik nu pas.

"Tuurlijk wilde ik je geen pijn doen, nooit zou ik dat willen." Ik leg mijn handpalm tegen mijn voorhoofd aan en schud mijn hoofd.

"Sorry Loui dat ik zo stom deed." alle tranen die ik voor hem heb binnengehouden, gaan nu stromen. Hij trekt me tegen hem aan met mijn hoofd op zijn borst en zijn wang tegen mijn voorhoofd.

"Het is goed, ik was ook geen lieverdje." ik leg mijn armen ook om hem heen en snik in zijn armen. "Vergeven en vergeten, ja?"

Ik knik snel in zijn borst. Zijn lippen raken even kort mijn voorhoofd. Alle verschillende gevoelens vliegen door mijn lichaam. Ik zucht tevreden en veeg mijn tranen af.

"Ik ben blij dat het goed is." hij knikt. Ik kijk hem aan en een beetje glimlach naar hem.

"Ik ook." Heel zijn gezicht bekijk ik totdat het me niet meer lukt om helder na te denken. Ik druk mijn lippen op die van hem en leg mijn handen in zijn nek. Hij kust me terug en trekt me dicht tegen hem aan. Het is een kort kusje, maar voor mij betekent het zo veel.

"Ik kan niet zonder je, daar ben ik nu wel achter gekomen" fluister ik en hij cupt mijn hoofd met zijn handen.

"Ik ook niet zonder jou." Hij legt zijn voorhoofd tegen dat van mij en wrijft met zijn duim langs de zijkant van mijn gezicht. Mijn armen liggen nog steeds om hem heen en ik sluit lichtjes mijn ogen. Het is stil, allebei denken we na over hetzelfde, we durven het alleen niet uit te spreken.