THE LOVE HAS HER NAME ( Η ΑΓΆΠΗ ΈΧΕΙ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΗΣ)

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3 : ΣΕ ΆΓΝΩΣΤΑ ΜΟΝΟΠΆΤΙΑ

Άλι POV
Το υπόλοιπο της ημέρας το πέρασα στο δωμάτιο μου. Τους είπα ότι δεν ένιωθα καλά για να μην παρευρεθώ στο δείπνο.
Άδικος κόπος βέβαια γιατί κάθε δεκαπέντε λεπτά έμπαιναν στο δωμάτιο μου άτομα που θα βρίσκονται στην υπηρεσία μου για να με ελέγξουν.

Σήμερα ξημέρωσε μια νέα μέρα. Όταν ξύπνησα προσπάθησα να φανταστώ ότι δεν ήμουν εδώ σε αυτόν τον χώρο και πόσο μάλιστα σε αυτό το παλάτι.
Η γνωριμία μου χθες με τον βασιλιά μάλλον με τρόμαξε ενώ από την άλλη η γνωριμία μου με τον πρίγκιπα με έκανε να συλλογιστω λιγάκι.... κάτι μου δημιούργησε η όλη συζήτηση αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι.
Δύο από τις βασικές βοηθούς μου με ετοιμάζουν. Μου έφεραν ένα σκούρο μωβ φόρεμα για να μου φορέσουν. Το λατρεύω αυτό το χρώμα και γενικά όλες τις αποχρώσεις του ροζ. Κοιτάζω το φόρεμα στον καθρέφτη και με τα ακροδαχτυλα μου χαϊδεύω το ύφασμα.
- Είστε έτοιμη!,μου λένε.
- Ω ! Σας ευχαριστώ πολύ. Είναι υπέροχο.,τους λέω.
Η μία από τις κοπέλες μου δείχνει δύο μαύρα τακούνια και σκύβει για να μου τα φορέσει.
Η πόρτα του δωματίου μου χτυπάει βγάζοντας με από την αμήχανη θέση που ήμουν . Δεν έχω συνηθίσει όλα αυτά . Μου έπεσαν λίγο βαριά είναι η αλήθεια.
- παρακαλώ?, λέω.
Ένας φρουρός μπαίνει μέσα.
- Με συγχωρείτε αλλά σας ζητάει η δεσποινης Άννα!,με ενημερώνει.
Τέλεια!
- Να περάσει !,του λέω με όσο πιο σοβαρό τόνο στην φωνή μου γίνεται.
Η πόρτα ανοίγει διάπλατα και η Άννα ξεπροβάλλει στο δωμάτιο μου.
Τρέχω και την αγκαλιάζω.
- Ουαου! Τι ωραίο φόρεμα !,μου λέει η μικρή μου αδελφή.
- Σου αρέσει?,την ρωτάω.
Εκείνη κουνάει το κεφαλάκι της θετικά.
- Όταν μεγαλώσεις όλα τα φορέματα μου θα γίνουν δικά σου.,της λέω. Μου δίνει το πιο φωτεινό της χαμόγελο κάνοντας με ξανά χαρούμενη .
Θυμήθηκα ξαφνικά το παλιό καιρό. Έκλεισα τα μάτια μου και τα ξανά άνοιξα για να την κοιτάξω. Δεν θέλω να με δει να κλαίω.
- Θέλω να δεις το δωμάτιο μου!,μου λέει.
Της χαμογελάω.
- δεν προλαβαίνουμε.,της λέω στεναχωρημένη.
- Με συγχωρείτε που επεμβαίνω αλλά έχετε δεκαπέντε λεπτά στην διάθεση σας οπότε μπορείτε να δείτε το δωμάτιο της δεσποινίδας Άννας.,με ενημερώνει η βοηθός μου.
Κοιτάζω την αδελφή μου και της χαμογελάω. Αρπάζει το χέρι μου και βγαίνουμε έξω από το δωμάτιο μου.
- Από εδώ Άλι. Είναι υπέροχο και θα το έχω μέχρι να παντρευτείς.,μου λέει ρίχνοντας μου την ψυχολογία. Δεν φταίει η αδελφή μου. Άλλωστε πως να γνωρίζει πόσο πολύ πονάω χωρίς να το έχει βιώσει?
Φτάνουμε στο δωμάτιο της που προς μεγάλη μου χαρά είναι αρκετά κοντά στο δικό μου. Το δικό της βρίσκεται στο τέλος αυτού του διαδρόμου ενώ το δωμάτιο μου στην αρχή.
Μπαίνω μέσα και έπειτα η ίδια χωρίς να κλείσει την πόρτα.
- Κοίτα πιο βιβλίο βρήκα?,μου λέει και μου το φέρνει να το δω.
Το πιάνω στα χέρια μου και το κοιτάζω επίμονα.
" Ανεμοδαρμένα Ύψη"
Το βιβλίο που αγάπησα από τότε που έμαθα πως θα παντρευτούν κάποιον που δεν θα αγαπήσω.
Πάντα σύγκρινα την Κάθριν με εμένα και τον Λουκ....
- είναι υπέροχο.,της λέω επειδή τα μάτια της προσπαθούσαν να διαβάσουν την έκφραση του προσώπου μου.
- Πάρτο να το διαβάσεις. Ξέρω πόσο σου αρέσει.,μου λέει η Άννα.
Κοιτάζω έξω από την πόρτα και διακρίνω μια αντρική ψηλή φιγούρα.
- Ω! Πρίγκιπα μου!, λέει η κοπέλα έξω από την πόρτα και υποκλίνεται....στον πρίγκιπα.  Φυσικά και θα ήταν εκείνος. Δεν νομίζω να με συμπάθησε ή μπορεί και ναι.
Δεν ξέρω......
Όταν ξανακοιταζω στην πόρτα στέκεται εκεί και με κοιτάζει σκεπτικός. Θα έλεγα ότι μπορεί να με διαβάσει σαν να είμαι ανοιχτό βιβλίο αλλά με τρομάζει αυτή η ιδέα.
Φεύγει αφήνοντας με να κοιτάζω το κενό.
Η σιωπή του με τρομάζει.
Θα ήθελα να μου πει στα αλήθεια πως νιώθει που θα παντρευτούμε. Φαίνεται πως δεν θέλει άλλωστε ούτε και εγώ θέλω. Ίσως θα έπρεπε να το συζητήσουμε αλλά ποιός από τους δύο θα τολμούσε?
- Άλι?,μου φωνάζει η Άννα.
Την κοιτάζω και της χαμογελάω.
- ναι ? Με συγχωρείς. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.,της λέω και παίρνω το βιβλίο από τα χεράκια της.
- Τέλεια! Πάμε κάτω? Πεινάω!,μου δηλώνει.
Της δίνω το χέρι μου και τυλίγει τα δάχτυλα της γύρω από το δικό μου.
- Πάμε!,της λέω.