THE LOVE HAS HER NAME ( Η ΑΓΆΠΗ ΈΧΕΙ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΗΣ)

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 35: Η ΑΛΉΘΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΑΣ

Άλις POV

Τρεις μέρες τώρα και δεν καταφέραμε να ανακαλύψουμε απολύτως τίποτα.
Ο Χάρι χτυπάει την πόρτα του δωματίου μας και μπαίνει μέσα. Το υπέροχο πρόσωπο του δείχνει σκοτεινιασμενο.
- Τι συνέβη?,τον ρωτάω πλησιάζοντας τον.
Σκύβει το κεφάλι και με κοιτάζει.
- Από που να ξεκινήσω Αλι?,με ρωτάει ξεφυσωντας.
- Αρχικά η Ρωσία θέλει να μας συνθλιψει. Δεύτερον δεν μπορούμε να εντοπίσουμε πια στο καλό είναι αυτή η φιγούρα που έκανε αυτή την απανθρωπιά και τέλος έχω κουραστεί. Θέλω να ηρεμήσω και δεν μπορώ. Θέλω να ανασανω Άλι. Μόνο μαζί σου μπορώ. Αισθάνομαι πως έχουμε μέρες να μείνουμε μαζί. Θέλω μια μόνο μέρα για εμάς τους δύο.,μου λέει. Συγκινουμε, γιατί με αγαπάει ακόμα. Ακόμα και μετά από την μανία μου για εκδίκηση. Ακόμα μετά από το γεγονός πως τον παράτησα και έφυγα.
Ακόμα με αγαπάει.
- Και εγώ θα το ήθελα αυτό μωρό μου.,του λέω φιλώντας τον στα χείλη. Ένα τεράστιο χαμόγελο φωτίζει το υπέροχο πρόσωπο του κάνοντας με να χαμογελάσω ακόμα πιο πολύ.
Είμαι πολύ τυχερή γυναίκα. Πρώτα από όλα γιατί έχω αυτόν τον άντρα στην ζωή μου.

Η πόρτα χτυπάει και οι δύο μας κοιταζόμαστε.
- Παρακαλώ?, φωνάζει ο Χάρι. Η πόρτα ανοίγει και μια υπηρέτρια μπαίνει μέσα. Έχει σκισμένο το κεφάλι και δεν μας κοιτάζει.
- Συγνώμη που ενοχλώ.,μας λέει.
Σηκώνει το πρόσωπο της και συνειδητοποιώ πως έκλαιγε.
Τι της έχει συμβεί?
- Έγινε κάτι?, ρωτάει ο Χάρι.
- Έχω να πω κάτι.,μας λέει και η καρδιά μου κοντεύει να βγεί από το στήθος μου.
- Έχει..... έχει να κάνει με το παιδί?, ρωτάω διστακτικά.
Βρίσκω το χέρι του Χάρι και το σφίγγω.
Κουνάει θετικά το κεφάλι.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ο Χάρι μαζί μου.
- εκείνη την ημέρα μου ζητήθηκε να αγοράσω ένα φάρμακο που ήταν σαν και αυτό που σας οδήγησε στην αποβολή.....
- Ποιος το ζήτησε?, την ρωτάει ο Χάρι.
- Δεν μου το ζήτησε γυναίκα αλλά ένας άντρας. Επειδή φροντίζω τους πάνω ορόφους δεν τον γνωρίζω.
- Θα μπορούσες να τον αναγνωρίσεις όμως.,της λέει ο άντρας μου.
- Πιστεύω πως ναι.
- Γιατί τώρα? ,την ρωτάω.
- Συγνώμη. Με έτρωγαν οι τύψεις. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα. Το θέμα όμως ήταν πως ήταν άδικο.
- Ωραία! Λοιπόν Άλι μωρό μου μείνε εδώ με την?,την κοιτάζει και περιμένει να ακούσει το όνομα της.
- Ρεμπέκα., λέει εκείνη.
- με την Ρεμπέκα , λοιπόν. Πάω να τους μαζέψω όλους έξω στην αυλή για να δούμε ποιος στο καλό το έκανε.,μου λέει.
Βγαίνει έξω από το δωμάτιο αφήνοντας με μόνη μου με την Ρεμπέκα.
- Πως ήταν αυτός?,την ρωτάω.
- Ψηλός , μελαχρινός , ωραίος., αυτό μου λέει μόνο. Πηγαίνω στο παράθυρο και κοιτάζω έξω.
Όπου να ναι θα τελειώσει όλο αυτό. Θα βρω την ηρεμία που μου αξίζει. Θα βρω την ζωή που πρέπει να έχω.