THE LOVE HAS HER NAME ( Η ΑΓΆΠΗ ΈΧΕΙ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΗΣ)

ΚΕΦΆΛΑΙΟ 31: ΓΙΑ ΕΣΈΝΑ

" Όταν αγαπάς προσπαθείς"

Άλις POV

Δύο μέρες με αποφεύγει. Δεν δέχεται να με δει και δεν τον κακολογω. Εκεί που δεν του έδωσα καμία ευκαιρία εκείνος μου έδωσε πολλές, αλλά ήμουν τυφλή για να τις δω. Ήμουν λάθος ! Δεν αλλάζει αυτό. Πονούσα όμως. Δεν μου ήταν εύκολο ο χαμός του παιδιού μας.

Η Τρίνα μπαίνει στο δωμάτιο μου.
- Γράφετε? Θέλετε να φύγω?,με ρωτάει ευγενικά.
Τόσα χρόνια θέλει μια ελευθερία. Θέλει να ζήσει ήρεμα. Την είχα ρωτήσει κάποια στιγμή τι ήταν σημαντικό για εκείνη. Μου απάντησε λιτά λέγοντας μου :" Η ηρεμία και η φύση."
- Βασίλισσα Άλισον?,με ρωτάει βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.
- Τρίνα ? Τι θα έλεγες αν ένα πρωί σου έλεγα πως είσαι ελεύθερη?,την ρωτάω.
Χαμογελάει αμήχανα σαν να μην ξέρει τι να πει. Όμως γνωρίζει. Ξέρει πια θέλει να είναι.
- μην φοβάσαι Τρίνα.,την ενθαρρύνω.
- Θα έκλαιγα από χαρά. Ήρθα όμως εδώ για την οικογένεια μου.,μου εξηγεί.
- Σε ευχαριστώ για την ειλικρίνεια σου.,της απαντάω. Θα το διευθετήσω αυτό. Σύντομα θα έχει ότι ονειρεύτηκε. Είναι φίλη μου και με βοήθησε όσες φορές δεν ήξερα πως το είχα ανάγκη.
- Να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα?, κουνάει θετικά το κεφάλι της.
- Ο Λουκ? Πώς είναι?,την ρωτάω. Τόσο καιρό δεν ρώτησα. Απορροφήθηκα στα δικά μου προβλήματα. Από την μια ήταν το παιδί μου και από την άλλη η σχέση μου με τον Χάρι.
- Είναι καλά. Ο βασιλιάς τον έστειλε σε άλλο παλάτι να υπηρετήσει. ,μου λέει. Γιατί? Θα έπρεπε να τον απολύσει. Ο Χάρι μου όμως δεν είναι κακός. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος και για αυτό τον λατρεύω.
Χαμογελάω μόνη μου , χαμένη στις σκέψεις.
- Που είναι ο Χάρι?, ρωτάω.
- Στο γραφείο του. Δεν βγαίνει από εκεί.,μου λέει .

Έφαγα μόνη μου, κοιμήθηκα μόνη μου το μεσημέρι και τώρα θα πάω μόνη μου μια βόλτα στον κήπο. Τέλεια! Έφτασα σε σημείο να με λυπάμαι. Δεν μπορώ τόση μοναξιά. Θέλω πίσω τον Χάρι. Το κατανοώ ότι μου φέρετε όπως του φέρθηκα. Γιατί όμως με έφερε πίσω αφού δεν κάνει κάτι για εμένα? Δεν μου λέει τίποτα. Δεν ξέρω τι να κάνω.

Περπατάω στον απέραντο κήπο και κοιτάζω το κενό. Από εδώ που είμαι φαίνεται το γραφείο του. Τον αισθάνομαι να με κοιτάζει από το παράθυρο του και γυρίζω για να τον δω. Είναι εκεί και τα μάτια του είναι καρφωμένα στα δικά μου.
Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Τον κοιτάζω γενναία για λίγα λεπτά ώσπου σκύβω το κεφάλι και γυρνάω προς τον προορισμό μου.
Αν αυτή είναι η ζωή μας πλέον την αποδέχομαι. Δεν το εγκαταλείπω γιατί τον αγαπάω αλλά δεν θα τον πιέσω . Όχι,δεν θα το κάνω . Τουλάχιστον όχι άμεσα. Κάθομαι κοντά στο σιντριβάνι και κοιτάζω πέρα από το τοίχος που είναι υψωμένο.