Een meisje dat de verkeerde kant op ging.

Hoofdstuk 18

Ze stapte in keek Hicham aan. Hij keek terug en glimlachte naar haar. Hij pakte een sigaret uit de dashbord en stak het aan.

Hicham: Wil je?
Inaya: Nee natuurlijk niet ik ga naar mijn ouders, dat kan je zelf toch ook bedenken?
Hicham: Mmhh.

Inaya vond hem echt vreemd gedragen. Ze voelde gewoon iets niet goeds, was het door de zenuwen of zou er echt iets gebeuren? Ze reden best lang, er was ook file waardoor het extra lang duurde. Uiteindelijk waren ze in Amsterdam.

Inaya: Weet je waar je nu moet rijden..
Hicham: Ajaa ik weet.

Inaya zag dat ie nou echt totaaal anders deed. Opeens de telefoon van Hicham ging af.

Hicham: Ja!
Stilte.

Inaya werd gek van binnen.

Hicham: We zijn er bijna a sahbi man.
Stilte.

Inaya schrok wat bedoelt hij we zijn er bijna. Ze keek hem aan.

Inaya: Wie heb je aan de lijn?

Hicham bleef haar aankijken maar bleef verder praten.

Hicham: Er was file daarom, mohim zie je zo.

Hij hing op.

Inaya: Wie was dat!
Hicham: Hallooo rustig was een mattie hij woont hier ook, moet even zo langs hem iets afgeven.
Inaya: Weet je het zeker?
Hicham: Ja schat ja.

Inaya keek uit het raam. Toevallig zag ze haar nicht Nadia met wie ze vroeger heel goed kon opschieten. Ze wist dat ze nu dus echt bijna thuis was. Hicham reed de straten in waar Inaya woonde.

Inaya geschokt: Hoe weet je dat je hier moet rijden?

Hicham antwoordde niet.

Inaya: Hicham! Hoe weet je. O mijn god je weet waar ik woon!

Hicham bleef snel rijden tussen de straten. Ze waren er bijna. Inaya zag van ver haar broer Mo staan. Inaya was zooo bang geworden.

Inaya: Hicham,waar ben je mee bezig! Hicham praat met me!
Hicham: Ik doe mijn plicht.
Inaya: Wat bedoel je nou! Jouw plicht?!
Hicham: Je broer heeft mij betaald om jou op te sporen. Hij was er pas achter gekomen dat je in Rotterdam woonde en ook precies waar.

Inaya werd helemaal bleek. Ze kon niet huilen, niet denken enige wat ze kon doen was naar voren kijken, hoe dichter ze bij haar broer kwamen.