Stay

Hoofdstuk 10

Ik lig vol vernedering en schuld in mijn bed. Ik had nooit moeten vergeten te beschermen. Ik ben tenslotte een beschermengel. Nooit gedacht dat er zoiets verschrikkelijks kon gebeuren. Morgen ga ik weer naar Mira. Helena is er nog niets geweest. Vreemd dat ze daar niet naar toe wilt. Misschien is het te heftig. Zou ze me haten? Zij weet wat ik gedaan heb. Mira niet. Ik zit er tegen op het haar te vertellen. Zou ze me geloven? Zou ze lachen? Huilen? Ik had nooit naar de aarde moeten komen.

Ik sta voor de deur van Mira's kamer. Voorzichtig klop ik.

'Mira?'

'Gabe? Kom binnen.' Haar stem klinkt koud. Ik open de deur en kijk naar een bleek meisje dat rode ogen op het bed zit. Ze leest een boek.

'Hee, ik had je iets belooft.' Zeg ik haar. Ze knikt en wacht af op wat ik ga zeggen. Ik ga op haar bed zitten en bedenk hoe ik het ga zeggen. Ze kijkt me aan. Grote, lieve puppy ogen.

'Ik eh...' Ik bedenk me. 'Je houd dit voor je zelf, toch?'

'Tuurlijk.'Knikt ze.

'En je gaat niet lachen, toch? Om wat ik ga zeggen.'

'Zeg het nou maar.' Zegt ze met een zucht.

'Oke, ik vertel het. Ik ben een... Een engel. Ik heb de opdracht gekregen jou te beschermen.' Mira onderbreekt me.

'Is dit een grap?' Vraagt ze bloed serieus.

'Nee, het grappige is dat het waar is. Maar ik be dus een beschermengel.'

'Gabe, stop. Dit is onzin. Ik trap hier niet in.'

'MIra, laat me uitpraten.' Haal ik haar over.

'Nee, Gabe! Ga weg!' Ze schrikt zelf van haar hardheid. 'Sorry.'zegt ze erachter aan.

'Dus eh...'

'Ga weg.' Een zielig stemmetje doet moeite om zo hard te zijn. Ik ga er niet op in en loop struikelend weg. Hoe moet ik dit doen? Hoe kan ik dit goed maken? Ik loop het ziekenhuis op en neem een taxie naar huis. Helena had me gebracht. ze zou me om 4 uur ophalen. Dat is dus blijkbaar eerder geworden.

Thuis bel ik gelijk naar Lauro. Ik vertel hem over Mira, en vraag hem hoe het gaat. Hij mag morgen weer terug. Ik ben allang blij dat hij geen jaar weg hoefde, wat regelmatig voorkomt bij engelen. Als ze ziek zijn, zijn ze goed ziek. Ik ben daar in tegen nog nooit ziek geweest. Het is ook maar een kleine kans dat je als engel ooit ziek word. Lauro had nou net die pech.

De volgende dag ga ik naar school. lopend. Alleen. Zou Levi het al weten? Van MIra? Ze hadden ruzie. Misschien weet hij van niks. Ik bedenk me ineens hoe erg Mira het eigenlijk wel niet had. Dat met haar vader, ruzie met levi, nu ook nog in het ziekenhuis. Ik heb medelijden met haar. Had ik al die problemen maar gehad, niet zij. Ik ben zo stom om het beschermen te vergeten. Zij niet. Zij is niet stom. Zij is lief en doet nooit iets fout. Blijkbaar ben ik de enige die dat merkt.

Op school loop ik als eerste naar Levi. Hij kijkt me aan. Een beetje boos, denk ik.

'Wat heb je met Mira gedaan?' Hij begint nog erger, maar ik ben bang dat dit slecht gaat aflopen. Maar dit betekend dat hij nog wel om Mira geeft. Dat is al wat.

'Ze ligt in het ziekenhuis.' Zeg ik met een beetje gevoel. Ik probeer het zo weinig mogelijk te laten merken.

'Wat? Niks ergs toch?' Hij raakt in paniek.

'Ze heeft... Kanker.' Bij het woord 'kanker' komen de tranen op. Snel veeg ik ze weg. Ik ga niet huilen op school. Dat is raar, als jongen zijnde. Levi kijkt me lang aan en staart dan voor zich uit. Na een paar minuten loopt hij weg. weg van school. Ik laat hem maar en loop de school binnen. Nu ben ik alleen. Geen Levi, geen Mira, geen Lauro. Fijn. Ik loop naar wat vriendinnen van Mira.

'Weten jullie het al van Mira?' Ze knikken. Ze kijken elkaar aan en lopen dan van me weg. Het lijkt wel alsof ik een besmettelijke ziekte heb.

Blijkbaar hebben mensen geen interesses in mij. Achja... ik zit te denken. Zal ik naar Mira gaan? Of zal ik haar laten. Ik weet het niet. Zal ze spijt hebben van wat ze heeft gedaan? Misschien moet ik morgen maar weer eens een poging wagen.
Thuis ga ik vermoeit op de bank zitten. Helena komt naast me zitten.
'Ik voel me schuldig.' Zegt ze na een lange stilte.
'Waarom? Waar voor?' Schrik ik op.
'Ik ben wel jou 'juf'. Als je het zo wilt noemen. Je bent nog niet de beste en ik zou je leren. Ik heb je niet goed in de gaten gehouden en dat spijt me. Door mij voel jij je zo en dat verdien je niet.' ik denk na. Zou ze gelijk hebben? Heeft ze dat? Nu moét ik naar Mira. Ze moet het weten. Alles. Ik wil niet dat ze boos op me is en dat recht heeft ze ook niet.
'Kun je me morgen ziek melden?' Vraag ik aan Helena. 'Ik wil morgen graag naar Mira.' ze knikt en ik loop weg. De trap op, naar me kamer. Ik besef nu pas dat het waarschijnlijk niet mijn schuld is. Niet dat ik Helena wil verraden. Maar ik ga gewoon kapot als ik alles voor Mira geheim houd. Het is tijd voor de waarheid. Of ze me nou geloofd of niet.
Ik klop weer op de deur van Mira's kamer.
'Wie is daar?'
'Gabe.' Zeg ik kil. Daarna is er geen reactie meer. Geen 'kom maar binnen' of 'Laar me maar alleen'. nee. Het was gewoon niks.