Stay

Hoofdstuk 4

De ochtend is weer aangekomen. Ik word wakker ik een lach en kleed me om. Ik loop naar Lauro's kamer. Die luilak licht nog op bed. Ik schreeuw in zijn oor en schrikt wakker, hoe het bijna elke dag in de hemel ging.

'Goedemorgen, slaap kop. Tijd om uit bed te komen.' ik grijns en loop zijn kamer uit. Ik loop de smalle trap af, naar beneden. Helena is er ook al. Ze staat voor de spiegel haar haar te doen. Ik ga er naast staan en smeer mijn haar in met glimmend gel. Meestal doe ik dit in de badkamer. Maar in de woonkamer kan ook.

'Lekker geslapen?' vraagt Helena.

'Ja, zeker.' Zeg ik vriendelijk terug. Gister hebben we met z'n drieën de dag besproken. Hoe het ging, enzo. Het rare is aan heel het beschermengel zijn, is dat je weinig hoeft te doen. Elke avond doe je een soort spreuk en dan is je Lader weer 24 uur beschermt. Gister heb ik die spreuk geleerd. Best grappig. Ik heb hem op geschreven, want mijn kennende, ga ik die al snel vergeten. Lauro lachte me uit. Maar stiekem ben ik gewoon veel slimmer dan hem. Die gedachtes laten me lachen. Ik ga op de bank zitten en kijk naar de tv. Hier zijn de schermen veel kleiner. De hemel had van die bioscoop schermen. Reusachtig waren die! Maar nogmaals, dit is aarde. Als het bijna tijd is, is Lauro nog niet beneden.

'Lauro, ik ga nu weg! Mira wacht.' Schreeuw ik van onder aan de trap. Ik loop weg, naar buiten. Het is erg koud. Daar staat Mira, met haar dikke winterjas met bond aan de capuchon. Haar blonde haar wappert met de stevige wind mee.

'Hee, Mira!' ik zwaai naar der. Ze staat aan de overkant van de straat. Ik loop naar haar toe.

'Hee, waar is Lauro?'

'Weet niet, hij kwam maar niet naar beneden.' Zeg ik hoofdschuddend. Mira en ik lopen richting school. Als we langs de straat lopen van Levi, wachten we even. Ik kijk in de verte en zie hem al aan komen rennen.

'Lopen jullie elke dag samen?' vraag ik.

'Meestal wel.' antwoord Mira.

We lopen met z'n drieën verder. Levi heeft weer het zelfde aan als gister. Zijn witte bloes met rode broek. Zijn haar zit weer het zelfde. Met even veel gel. Het lijkt wel alsof hij niet heeft geslapen. Zo precies en perfect als gister.

Op school aan gekomen loop ik naar me kluisje. Ik ben benieuwd of Lauro weer telaat zal komen.

In de les zie ik hem nog steeds niet. Ik zit deze les alleen. Mira is snel naast Levi gaan zitten. Ik bedenk me nu pas dat het best raar is dat Mira niet zoveel met de meiden uit haar klas omgaan. Als ze maar niet bezig is met die Levi. Een steek doorboort mijn hart bij de gedachtes al. Ik kijk uit het raam en staar naar een oma die de staat oversteekt. Zou ik Mira echt zo leuk vinden? Ze is zo lief, knap, grappig. Ze heeft alles. Ik gluur stiekem naar Mira. Onze blikken kruisen elkaar. Ze keek naar me. Zou ze nu het zelfde denken? Snel kijk ik weg. Ze is zo leuk.

Als ik thuis kom, zie ik Lauro doodziek op de bank liggen. Lauro ligt met een dekentje en een knalrode kop tv te kijken.

'Koorts?' vraag ik kort. Hij probeert te knikken.

Helena komt aan gelopen.

'Het spijt me, Gabe. Maar ik denk dat Lauro alleen beter zou worden als hij de medicijnen van de Hemel krijgt.' Zegt ze sip.

'Moet hij terug?' schrik ik.

'Met spoet, eigenlijk.'

'En zijn Lader dan?'

'Hij moet dat vanaf de Hemel doen.'

'Voor goed?' vraag ik bang.

'Voor een tijdje.' Ik knik naar Helena.

'Neem maar afscheid. Hij vertrekt zo.' Ik loop naar hem toe en geef een zielig stompje op zijn schouder.

'Vol houden, hè.' ik loop weg. Naar boven. Straks word ik ook nog ziek. Dat wil ik liever voorkomen. Ik vind het heel sneu voor Lauro. Maar ik kan er niks aan doen. Misschien ben ik wel iets te hard. Ik weet het niet. Vanuit mijn raam kijk ik naar de straat als ik een rare toeter hoor. Het is een bus. Van de aarde. Ik denk dat die bus hem brengt naar de hemel bus. Arme Lauro. Ineens gaat er een golf vernedering over me heen. Ik had beter afscheid moeten nemen. Ik kijk toe hoe mijn beste vriend het busje ingeladen word. Ik ga hem wel missen. Wat moet ik nu zeggen tegen Mira? En tegen Levi? Wat zouden ze wel niet denken als Lauro ineens voor een lange tijd weg is. Ik moet iets verzinnen. Gewoon dat hij ziek is. Dan lieg ik niet. Dat is het beste, ja. Ik verzin later wel weer iets. Ik pak uit mijn tas mijn huiswerk en begin te schrijven. Als ik bijna klaar ben, hoor ik iemand naar boven komen.

'Het is tijd, Gabe.' hoor is Helena zeggen. Ze loopt me kamer in.

'Weet je hem nog?' ik knik. Ik stond op en ging recht staan.

'Ik, Gabe beschermengel van Lader La Mira, zal haar beschermen voor 24 uur in het oog van de hemel, zal ik hier de aarde bekennen als andere engelen in zielen.' Helena knikt.

'Goed gedaan.' Een golf vermoeidheid gat over me heen. Blijkbaar kost zo'n spreuk heel veel energie. Daarom word het vaak s'avonds gedaan.

'Ik ga zo naar bed, maak je het niet te laat?'

'Nee, zeker.' zeg ik kort. Ze loopt mijn slaapkamer uit. Snel maak ik mijn huiswerk af en luister nog wat muziek. Ik kleed me om en ga op bed liggen. Ik ben benieuwd wat morgen zal brengen.