Stay

Hoofdstuk 13

Ik lig vol spanning te wachten op mijn bed. Met mijn telefoon speel ik wat spelletjes, maar raak niet afgeleid. Lauro moet zo snel mogelijk komen. Of bellen. Het maakt me niet uit, als ik maar antwoorden krijg. Zal ik zelf naar Mira gaan? Of zou ze dat niet willen. Ik wil het risico niet nemen. En als ik Lauro bel? Ja, dat ga ik doen. Ik pak mijn telefoon er weer bij en probeer Lauro te bellen. Gelijk krijg ik voicemail. Wat is dit nou? Hij drukt me gewoon weg. Nog eens bel ik, weer de voicemail. Laat ook maar.
Ik spring van mijn bed en kijk uit het raam. Het weer is regenachtig. Wat een dag. De kleine spettertjes vallen op mijn raam. Als lange slierten glijden ze naar beneden. Dan hoor ik mijn telefoon af gaan. Zonder te kijken neem ik ook.
'Lau! Wat zei ze?'
'Wie zei wat?' Hoor ik iemand door de telefoon zeggen. Het klinkt niet als Lauro.
'Wacht, wie ben je?'
'Levi. Wie zei wat?' Herhaalt hij.
'Ik dacht dat je Lauro was, sorry.'
'Wie zei wat?!' Schreeuwt hij boos.
'Woow, gast. Wist niet dat je kwaad werd.' Probeer ik te kalmeren.
'Je had het over Mira. Waarom die leugens, denk je dat dat helpt?!'
'Leugens? Waar heb je het over?' Ik raak in de war.
'Ik heb je brief gelezen.' Zegt hij zo droog mogelijk.
'Je hebt wat?! Waarom. Die was niet voor jou!' Levi maakt me boos. Heel boos.
'Ik ging gister bij Mira op bezoek. Ze lag te slapen en ik zag die brief liggen. De envelop was nog dicht en maakte hem open ik heb hm gelezen en verscheurt. Mira verdient geen leugens.' Ik heb er niks op te zeggen. Ik denk na.
'Ik dacht dat je ruzie hadden.' er valt een stilte.
'Daarom kwam ik ook als ze sliep.' Ik denk lang na en hang dan op. Wat een onzin. Ik moet gelijk Lauro bellen. Heel zijn gesprek heeft geen nut als ze de brief niet heeft gelezen! Ik bel hem nog een keer. Nog een keer. Na 4 pogingen geef ik het op. Wat moet ik doen. Ik bel Mira. Geen antwoord. Ik raak in de stres. Ik haat Levi. Waarom doet hij zo gemeen. Zou hij jaloers op mij zijn?
Ik zit te denken. Toch maar naar het ziekenhuis rijden? Ik trek mijn jas aan en loop naar buiten. Ik pak mijn fiets en rijd weg. Nieuwsgierigheid wint van mijn verstand.
Bij het ziekenhuis ren ik naar de kamer en klop op de deur van Mira's kamer.
'Wie is daar.' klinkt een zwakke stem.
'Gabe.' zeg ik niet al te hard. Ik krijg geen reactie en zwaai de deur open. Ik zie Lauro naast haar zitten. Zelf ziet ze er moe uit. Te moe. Alsof ze weken niet geslapen heeft.
'Mira...'
'Gabe ga weg.' probeert ze luid te zeggen, wat eenmaal klinkt als een zwak stemmetje. Ik probeer naar haar toe te lopen.
'Gabe, ga nou maar.' zegt Lauro. Hier was ik al bang voor. Lauro trekt zich naar haar. Wat een ellende.
'Kijk in de prullenbak!' Schreeuw ik nog. Ik loop sip weg. Ik mis Mira zo erg. Kan ik niet alles terug draaien? Dat zal een stuk makkelijker zijn.
Op de fiets denk ik na. Het maakt me eigenlijk niet uit wat ze doet. Of ze mij nou vergeeft of niet. het maakt niet uit. Zolang ze maar gelukkig is. Zolang ze maar blijft. Niet blijft bij mij. Maar blijft leven. Ze moet blijven.