Stay

Hoofdstuk 9

Het is maandag. Starend uit het raam kijk ik naar buiten. Helaas zit ik weer op school, zonder Mira. Ik heb voor de deur gewacht, een half uur. Ik heb zelfs nog aangebeld maar niemand deed open. Ik ben daardoor telaat op school gekomen, daarom zit ik nu in een leeg klas lokaal, met alleen een leraar. Nablijven. Fijn. Ik heb Mira vandaag nog niet gezien. Ik maak me zorgen. Straks heeft haar vader haar iets aan gedaan. Ik krijg kippenvel van het idee. Ik kan er zo slecht tegen. Ik ben toch haar bescherm eng...
'Fuck!' schreeuw ik hard door het lokaal. Ik duw hard tegen tafel aan waardoor die naar voren valt. Ik raak in paniek en ren het lokaal uit. Ik ben zo dom! Ik ben gister avond vergeten mijn Lader te beschermen. Straks is er echt iets aan de hand. Zal het nu al telaat zijn? tranen van woede en verdriet komen op. Wat heb ik gedaan? ik ren naar buiten. De school uit. Het maakt me niks meer uit. Ik ren zo snel als ik kan naar Mira's huis. Ik klop hard op de deur maar niemand doet open.
'Alsjeblieft!' huil ik. 'Doe haar niks!' ik schreeuw alles uit. Ik hoor een deur open gaan, maar niet Mira's deur. Ik kijk op en zie dat Helena naar buiten komt lopen.
'Wat is er?' ik reageer niet. 'Gabe, wat is er!'
'Ik ben vergeten te beschermen.' zeg ik zacht. Helena schrikt. Ik zak door mijn benen en ga zitten met me rug tegen de deur. Wat heb ik verdomme gedaan?
'Ik ga Mira's moeder bellen.' Zegt ze en loopt vlot naar binnen. Een paar minuten later loopt ze weer naar buiten.
'We gaan naar het ziekenhuis.' die zin laat me weer huilen. Ik haat mezelf!
Samen met Helena zit ik in de auto. Opweg naar het ziekenhuis. Nu weet ik gelijk wat er gebeurd als je je Lader vergeet te beschermen. Ik sla van woede op het raam. Ineen begint het te regenen. Steeds harder en harder. Dat ook nog.
De auto stopt en ik stap snel uit.
'Ga je niet mee?' vraag ik Helena.
'Nee, ga maar gauw.' Ik sla de portier dicht en ren het ziekenhuis binnen.
Daar ligt ze dan. In een lege, witte kamer in een ziekenhuis bed. Het ruikt vreemd. Ze ligt alleen. Zo alleen. Hoe ze zich ook voelt. En dat is mijn schuld.
'Mira?' zeg ik zacht.
'Gabe! Je bent gekomen!' zegt ze enthousiast. Ik loop naar het bed en geef haar een knuffel. Ik snap niet waarom ze blij is om mij te zien. Het is tenslotte mijn schuld dat ze hier ligt.
'Ik hoorde dat je in het ziekenhuis lag.' Is het enige wat ik kan zeggen.
'Dat klopt. Ik heb...' ze wacht even. Ze kijkt me aan, alsof ze in levens gevaar is. 'Ik heb kanker.' Mijn mond valt open en alles begint te draaien. Ik sluit mijn ogen. Kanker... de ziekte waar 1/3e van de mensen dood van gaan. Kanker... de ziekte waar mensen ongelukkig van worden. Kanker... de ziekte waar je je haar kwijt raakt door de chemo's. Kanker... de ziekte. Een waas van duizeligheid maakt me misselijk. Het leuke, lieve, schattige, grappige, slimme meisje heeft kanker. Even is het stil. Even is alles stil. Het leven staat stil. Ik denk dat ik gek word. Dit kan toch niet.
'Leukemie.' hoor ik haar nog zeggen. Het is mijn schuld.
'Gabe, gaat het?' draaiend kijk ik om me heen. Dit was het dan. Mijn benen hebben geen kracht meer om me te laten staan. Ik ga zitten op het bed.
'Mira..?' fluister ik.
'Ja?'
'Het spijt me.'
'Voor wat?'
'Voor dit.'
'Wat bedoel je?' ze kijkt me verwart aan.
'Het is mijn schuld dat je hier zit.'
'Niet, dat is het niet.'
'Jawel, dat is het wel. Mira geloof me nou maar.' Ik durf haar niet eens meer recht in de ogen te kijken. Waarom? Geen idee.
'Vertel dan waarom het jou schuld is.'
'Kan ik niet.' Mira zucht.
'Ze kijkt van we weg, naar buiten. Tranen vallen over haar wangen, als angstige dieren die op het punt staan om af geschoten te worden. Hoelang zal ze in het ziekenhuis moeten blijven?
'Gabe...' ik schrik uit mijn gedachtes.
'Ja, Mira?'
'Kun je het me morgen vertellen wat hier speelt?' voorzichtig knik ik terwijl ik naar de grond kijk. Starend loop ik weg. Zonder enige knuffel of überhaupt een 'doei'.