Stay

Hoofdstuk 14

Ik ben nog best blij. Levi denk dat het een leugen is. Maar hij mag ook niet meer weten over het engelen bestaan. Ik vertrouw hem niet. Nooit.
Helena roept me voor het avondeten. Ik loop naar beneden en pak in de keuken een bord. Op de bank eet ik het op. Helena komt bij me zitten en zegt niets. Heel de avond is niets gezegd.
'Wist je al dat Lauro terug is?' vraag ik uit eindelijk. Ze kijkt me nieuwsgierig aan.
'Waar is hij nu.'
'Bij Mira.' zeg ik voorzichtig. Bang dat ze boos word. Ze zou vandaag wel met Mira's moeder gepraat hebben. Die zou wel helemaal van slag zijn. Dat is mijn schuld.
Raar dat Lau nog niet terug is. Hij had allang terug kunnen zijn. Zolang duurt praten toch niet? Ik probeer hem weer te bellen. Hij neemt op!
'Hee, gast. Kom je nog een keer terug of niet.' het blijft lang stil.
'Hallo? Lauro?'
'Ze...' stamelt hij. 'Ze is gegaan.'
'Gegaan?' Roep ik uit. Bang voor het ergste. De adrenaline stroomt door mijn lichaam.
'Ik dacht dat je het al wist.' zegt Lauro.
'Wat wist? Is dit een grap?!'
'Nee Gabe! Ze is gegaan! Weg gegaan! Niet gebleven! Voor altijd weg!' Schreeuwt hij half jankend. Ik begin als een baby te huilen en hang op. Helena kijkt me aan. Ze wist het al...
'Waarom zei je niks!' Schreeuw ik kwaad.
'Ik wist het niet!' Huilt ze ook. Ik pak mijn fiets en races weg. Naar het ziekenhuis. Ik blijf in me hoofd houden dat het een grap is. Dat moet! Het kan niet waar zijn. Hoe kan ze opgegeven hebben? Ik begin nog harder te fietsen.
Bij het ziekenhuis ren ik naar Mira's kamer. Ik gooi de deur open. Er ligt niemand in het bed. Ik zie alleen Mira's vader en zusje zitten in de kamer.
'Is het waar?' Barst ik uit van woede en verdriet. Mary knikt. Ik loop voorzichtig naar haar toe en geef het huilende meisje een knuffel.
'Het spijt me zo, Mary.'
Ik loop de kamer uit. Hoe kon dit gebeuren. Ik heb gewoon iemand vermoord. Ik ren naar de Bali en gooi uit woede alles om wat er te vinden is. Ondertussen scheld ik alles en iedereen uit. Dan loop ik weg. Buiten zie ik Lauro zitten. En ren naar hem toe. Heel zijn gezicht is rood van het huilen.
'Het was gewoon jou schuld... Hoe kon je!' Hij duwt me weg. Hoe weet hij dat?
'Heb je Levi gesproken?' Vraag ik voorzichtig.
'Nee. ik heb in de prullenbak gekeken. Zoals je zei. Ik heb de stukken van het papier terug aan elkaar geplakt en heb hm voor gelezen. Tijdens het lezen is ze gegaan!' Ik luister de woorden nog eens na. Net als een koe die zijn eten herkauwt. Zo voel ik me wel. Een domme koe. Nee erger. Veel erger. Ik ben een engel. Waarom heb ik niks gedaan?! Ik pak mijn fiets en rijd weg. Naar waar mijn ziel mij zou brengen.