SÜTYANİLER

2.5

Duman - Kırmış Kalbini

Akrep saat dokuzun üzerinde durduğunda Asya köpeğinin tasmasını avludaki kulübeye bağladı.İçindeki sıkıntı başının fırıl fırıl dönmesini sağlarken elini duvara dayayıp gözlerini kapattı. Böyle olacağını başından beri bilmesine rağmen hıçkıra hıçkıra ağlamak, kalbini oradan oraya fırlatmak istiyordu.Nefret ile sevginin arasındaki ince çizgi üzerinde intihar etse kanı hep sevgi tarafına dökülürdü.

Pürüzlü duvar kırmızıya çalarken elini kestiğini farketti. Bir yandan da ağlıyordu. Biriktirdiği üzüntünün gözyaşları mıydı bunlar yoksa acıyan ellerinin mi ?

Zemine çarpan adım sesleriyle irkilip yaslandığı yerden çekildi ve büyümüş gözleriyle kendisine yaklaşan Atlas'ı izledi.

"Ne oluyor lan her tarafın sümük olmuş ?"

Atlas çatık kaşlarıyla mavi gözlerini Asya'nın üzerinde gezdirip biraz daha yaklaştı.

"Kuzucum suratın da beş karış. Ağladın mı sen ? "

Asya'nın hıçkırıkları avluyu inletirken bedenini yere attı ve mermer zeminle bakışmaya başladı.Atlas da Asya'nın ardından yere çöküp kollarını Asya'nın bedenine doladı ve biraz daha kendine çekti.

"Sümüklü böcek, Fenerbahçe maç kaybetti diye ağlanılır mı hiç ?"

Hıçkırıklar biraz kesilirken Asya da kardeşine sımsıkı sarıldı.

" Bir daha maç yapabilirler mi ?"

"Neden yapamasınlar ? Önlerindeki maçlara bakarlar."

Gözyaşlarının ayışığı ile beraber parlattığı yüzünde çiçek açtı.

"Senin ciğerini mi atmadılar, onu mu arıyorsun ? "

" Sik kafalı, sen iflah olmaz bir salaksın." dedi Atlas ve hızlıca yerden kalkıp kapıya yöneldi.

Asya, arkasından koştu ve Atlas'ın kafasını kollarının arasinda sıkıştırdı.

"Ben de sana bayılmıyorum, ham çökelek."

İkisi de havaya yayılan is kokusunun nedenini biliyordu ama ikisinin de bunu söylemeye dili varmıyordu.

-

ağla kalbim ağla