güzel bir gün ölmek için

«9»

Apartmanın girişinde biraz bekledim. Bir süre daha yagmura karışmasına izin verdim acımın, gözyaşlarımın...

Apartmanın kapısı açıldı.
O çıktı benim gibi kulağında kulaklıklar vardı.

"Yağmur, iyi misin?"

Onu görünce ağlamam daha da şiddetlendi. Ona sarıldım, ağlamaya devam ettim.

"İyiyim..."

Ben hep böyleydim. İnsanlara asla kötüyüm diyemezdim. Çünkü kötüyüm desem açıklama yapmak zorunda kalacaktım. Ve beni anlamayacaklardı. Onun yerine sürekli iyi numarası yapmayı tercih ediyordum...

"Neden ağlıyorsun?"

"Boşver"

"Sahile gidelim mi? Belki anlatmak istersin."

"Olur."

Yol boyunca yine ağladım. Çok uğraştım ağlamamı durdurmak için. Çünkü başkalarının yanında ağlamaktan hiç hoşlanmıyordum. Ama sanki onun yanında tamamen kendim olabilirmişim gibi hissediyordum. Sanki onun yanında maskemi çıkartabilecekmiş gibi.

"Anlatmak ister misin?"

"Sevdiğim adam çok acı çekiyor. Ve onun acı çekisini görüp hiçbirşey yapamıyorum. Elimden hiçbirşey gelmiyor..."

"Emin ol, onun yanında olduğunda bile ona huzur veriyorsundur. Çünkü insanlar senin yanındayken huzurlu hissediyor. Yada ben öyle hissediyorum. Bilmiyorum, sende birşey var. İnsanı mutlu ediyorsun."

Gülümsedim. Ama hâlâ ağlamamı durduramıyordum.

Bu sefer o bana sarıldı.

"Güven bana o da bir gün seni sevicek."

"Nasıl bu kadar eminsin?"

"İnsan bu denli güzel sevilirse eminim ki bunu karşılıksız bırakmayacaktır."

Sadece gülümsemekle yetindim.
Ne diyebilirdim ki. Böyle konuşuyordu ama kendisi beni hiç bi zaman sevmicekti...

"İyi misin biraz daha?"

"İyiyim"

"Tamam. Eve gitmek ister misin? Etraf baya karardı."

"Ben biraz daha kalmak istiyorum."

"Tamam biraz daha kalalım."

"Sen git istersen, ben kendim giderim."

"Seni bu saatte asla yalnız bırakmam."

"Peki tamam gidelim."

Elimden tutup ayağa kaldırdı.
Sessizce eve doğru yürüdük.

"Teşekkür ederim. Bugün söylediklerin çok güzeldi. Bana destek olduğun için sağol."

"Arkadaşlar bugünler içindir. Ve daha fazla üzülme tamam mı? Sevdiğin kişinin er yada geç yaraları saracaksın."

"Keşke o kadar kolay olsa..."

Bana sıkıca sarıldı.

"Yarın görüşürüz, yada pazartesi."

"Görüşürüz."

Eve geldiğimde hem üzgündüm hem mutluydum. Bana küçük bir umut parçası vermişti. Ama onun kendisi olduğunu bilmiyordu. Bilse de sevmezdi ki beni...