Dominant

Hoofdstuk 6

POV: Louis
Mijn hoofd bonkt. Alsof iemand er met een hamer tegenaan heeft geslagen. Zodra ik mijn ogen open is mijn beeld enkel wazig. Na een paar keer knipperen vervaagd dat tot mijn grote opluchting. Hoewel.. het beeld wat ik dan zie is nog erger. Ik lig op een lange stoel. Zo een die je ook bij de tandarts ziet. Het verschil hiermee is alleen dat mijn handen vastgeklikt zijn aan de zijkanten en mijn voeten aan het einde. Mijn ademhaling versnelt en ik voel de adrenaline door mijn aderen gieren. Wat gebeurd hier?

Als ik verder kijk zie ik ook hoe Niall tegenover mij ligt in dezelfde positie. Ook hij opent zijn ogen en de blik die ik aflees beschrijft exact hoe ik mij voel op dit desbetreffende moment. Wanhopig kronkelt hij in de hoop los te komen. Natuurlijk zonder succes. Ondanks mijn eigen angst en paniek probeer ik Niall onder controle te houden.

'Louis wat is dit?! W-wat.. g-aan z-z-ze..'. 'Shht rustig nou maar' sus ik tussendoor. Niall haalt trillerig en onregelmatig adem. Het liefst zou ik nu een arm om hem heen willen slaan. 'Het komt goed, belangrijkste nu is om rustig te worden, doe mij na'. Ik adem door mijn neus in en blaas langzaam door mijn mond uit. Niall volgt mijn voorbeeld. Het helpt enigzins. Maar niet veel.

Na dit een paar minuten gedaan te hebben bijt Niall pijnlijk op zijn onderlip. 'Wat gaat er gebeuren?' vraagt hij. Ik sla verslagen mijn ogen neer. 'Ik weet het niet. Ik weet niet wat ze van plan zijn'.

Op het moment dat ik het zeg slaat er plots een deur open. Drie gestalten staan in de deuropening en ik knijp mijn ogen samen door het felle plotselinge licht. Dat maakt meteen de kamer helderder. Ik slik als ik zie dat we in dezelfde kamer liggen waar Harry mij enkele uren geleden nog gefolterd heeft. Ik vrees het ergste.

Dat gevoel wordt bevestigd als ze de kamer in lopen en de deur achter zich sluiten. Ik geef Niall een onopvallend seintje en we buigen onze hoofden. Onze blikken op de grond gericht. Teken van respect. Respect wat niet verdiend is.

Iemand knikt in zijn vingers wat voor mij het teken is om weer omhoog te kijken. Dat had ik beter niet kunnen doen. Drie onverbeterlijke gezichten staren mij grijnzend aan. 'Zo jongens..' begint Harry. Hij loopt langzaam rondjes om de twee stoelen heen. 'Al een beetje aan elkaar kunnen wennen?'. Ik knik voorzichtig. Niall ook. Niet dat we een keus hebben om iets anders te doen.

Op dat moment knielt Liam naast Niall neer en dwingt hem, hem aan te kijken door zijn hoofd in een snelle beweging naar hem toe te draaien. 'Dat is mooi, dan wordt de aankomende oefening gemakkelijk' fluistert Liam waarna hij Niall kust. Van onder mijn wimpers kijk ik naar Harry. Hij heeft mij gezworen mij nooit te kussen. Hij verondersteld dan problemen. Hij kijkt dan ook vol afkeer als Liam het wel doet.

'Oefening?' vraag ik zacht. Zayn knikt. Hij loopt op mij af en haalt een pistool uit zijn achterzak. Mijn ogen vergroten zich en ik kan niets doen dan hem ongelovig aanstaren. Hij klikt mijn handen los en hijst mij overeind. Wegrennen heeft nog altijd geen zin. Mijn voeten zitten nog vast aan de stoel en verder dan de deur zal ik toch niet komen.

Zayn pakt 1 kogel en stopt hem in het pistool. Hij laad hem met een klik en overhandigd het aan mij. Hij begeleid mijn hand naar Niall zodat ik het pistool ongewild op hem richt. 'Je hebt een kans van 1 op 6 dat je Niall neerschiet. Als je het doet dan heb je vrijstelling vanavond. Als je dat niet doet.. dan ben je de hele avond van ons' zegt Liam. Ik ril bij de gedachte dat ik mij moet overgeven aan Harry, Liam en Zayn vanavond maar een kans hebben om Niall neer te schieten? Die gedachte is 1000 keer erger.

Harry gaat naast mij staan en veegt een pluk haar uit mijn gezicht. Zijn specialiteit klaarblijkelijk. 'Doe het maar Louis' fluistert hij. 'Er is ook een kans dat je Niall niet raakt en dan profiteren jullie er beiden van. Niall niet dood en jij vrijstelling, beter kan niet toch?'. Hij geeft mij een klein kusje op mijn wang en grinnikt zacht. Mijn handen trillen inmiddels en bij Niall zijn wederom tranen te zien.

Hij knikt. 'Doe maar' zegt hij zacht. Ik schud mijn hoofd. 'Niall nee.. dat kan niet'. 'Jawel doe nou maar.. een avond met alle drie overleef je niet.. Alsjeblieft' snikt hij. Door een waas van tranen sta ik met het pistool nog steeds op hem gericht. Hij sluit zijn ogen voor wat komen gaat. Ik kan dit beeld niet langer aanzien. Met een zucht laat ik het pistool uit mijn handen vallen.

'Ik kan het niet'.

Harry raapt het pistool op en schud drastisch zijn hoofd. 'Ik zei dat je moest schieten maar je hebt dus liever dat je een hele avond van ons bent dan dat je een kans van 1 op 6 heb dat je hem neerschiet?'. Ik knik beduusd. Hij trekt mijn hoofd aan mijn haren omhoog. 'Zwakkeling' sist hij.

Hij laat mij weer los en wend zich vervolgens tot Niall. 'Omdat Louis niet geluisterd heeft naar ons bevel moeten we hem straffen.. maar we straffen hem niet.. nee.. we straffen jou'. 'WAT?!' roepen Niall en ik tegelijk. 'Dat klopt' zegt Liam. 'We nemen Niall mee vanavond en niet jou. Misschien leer je dan wat er gebeurd als wij je iets opdragen en je dat niet doet'.

Op dat moment maken Liam en Zayn Niall los en slepen hem al naar de deur. Niall is in paniek. Zijn geschreeuw gaat door merg en been. Een vreselijk tafereel. Ik twijfel geen moment. Op het moment dat Harry mij passeert die ik het pistool in zijn achterzak. Met mijn handen die vrij zijn strek ik mij naar voren en grijp het.

Ik herlaad het en druk het tegen de zijkant van min hoofd. 'Stop! Laat Niall met rust!' roep ik.

Ze staan allemaal stil. Iedereen staart mij lijkbleek aan. Zelfs Harry meen ik verschikt te zien kijken. 'Louis.. leg dat neer'. Ik schud mijn hoofd. Voor het eerst heb ik macht over hem. Door mezelf in gevaar te brengen. 'Laat Niall met rust vanavond' herhaal ik.

'Zeg me wat het is dat je wilt' zegt Harry. Een vreemde zin om te horen uit zijn mond.

Ik zucht even maar kijk hem diep in zin ogen terwijl ik de volgende zin uitspreek:

'Neem mij in zijn plaats'.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Morgen is de crematie van mijn opa. Ik ga ook spreken. Ik heb een stukje tekst geschreven met als afsluiter een zelfgeschreven gedichtje:

Men beweerd dat alles te verklaren valt, dit soort dingen tot mijn teleurstelling niet.
Maar het gaat er niet om wat je denkt maar bovenal om wat je ziet.
Ooit zal ik je weer tegemoetkomen
Al ben je voor nu uit onze ogen weggenomen
Voor mij zal je nooit weg zijn bovendien
Daarom zeg ik nu voorlopig tot ziens en een spoedig weerzien.

LoveYouu Xxx