"Sahte mi?"

×The End×

.....

###

Gözlerimi açtığımda beyaz bir odada olduğumu fark etmem ve kısa sürede hastane'de olduğumu anlamam uzun sürmedi. Başımın ağrısı ve üzerimde sayamadığım kablolar ile ne kadardır burada yattığımı sorguluyordum. Yanda ki koltukta babam'ın uyuduğunu görünce ve bu tatlı haline bir gülümseme ile baktım. Peki ya, nisa neredeydi? Beni beklememiş miydi? Babam'ın yavaş yavaş gözlerini açtığını fark ettiğimde ona baktım. Babam, beni uyanık ve yatağın başında yaslı halde görmesiyle kalkarak bana sarıldı. Omzumun ıslaklığından ağladığını anlamıştım ama neden? Ne kadar buradaydım ki?

"Sonunda uyandın kızım."

"Baba neler oluyor? Burada ne işim var?"

"Herşey'i anlatacağım, ama önce doktorlar'ın gelsin."

Bunu demesiyle hemen odadan çıkmış ve birkaç dakika sonra iki bayan doktor ile gelmişti. Şoka uğradığım şey ise bu doktorlar'dan birinin nisa birinin de deniz olduğuydu. Ben şaşkınlıkla onlara bakarken onlar elinde ki dosyalarını dolduruyorlardı.

"Şimdi mi? Uyandı"

"E-evet"

"N-nisa."

Dememle o güzel gözlerini bana dikmişti. Ama gözlerinde hiçbir duygu barındırmıyordu. Sade ve soru dolu bakışları ile bakıyordu. O sıra gözlerime parlayan iki ışık ile eline baktım. "D" harfi olan bir yüzüktü. Deniz'e baktığımda aynı yüzükten olduğunu ve başında "N" harfi yazdığı fark ettiğimde gözlerim dolmuştu.

"Ben ne yaşadım?" diye sordum. Hayal dünyasında olup olmadığımı merak ediyordum.

"Trafik kazası geçirdiniz. Beyninizde kanamalar oluştu ve neredeyse 7 aydır komadasınız. Lakin şuan uyanmanız bir mucize eseri. Tanrı sizi seviyor olmalı"

"Peki, siz evli misiniz?"

Bu sorumla ikisi birbirlerine gülerek bakmıştı. Ben olmalıydım, nisa'nın o güzel gözleri'nin karşısında. Ardından ikisi bana dönmüş ve nisa parlayan gözleri ile cevap vermişti.

"Evet, evliyiz. Hatta yarın 1.yıl dönümüz olacak."

Kalbimde ki acıları görmezden gelerek en merak ettiğim şeyi sordum. Ucunda ne kadar acı olsa da umursamadım ve sordum.

"Peki, ben neden sanki gerçek hayattaymış gibi sizin ile ilgili bir şeyler yaşadım?"

İkisi ilk başta şaşırsalar da biraz silkelenip bana döndüler. İlk nisa anlatmaya başladı.

"Sen komadayken normalde bizim sesimizi duyuyordun. Ama beynin, senin komada olduğunu değil, hayatına devam ettiğini gösteren bir film izletti sana. Duygular gerçekçi gelebilir ama gördüklerin sadece bir hayalden ibaret."

Beni son kez muane ettikten sonra babam, ev'e gitmişti. Bana güzel kıyafetler seçip getirmek için. Duyduklarına hala inanamıyordum. Sadece bir hayal miydi? O aşk bakan gözlerimiz, buluşan dudaklarımız, birbirimize olan özlemlerimiz.. Hepsi sadece bur hayal miydi? Buna nasıl inanabilirim ki?

Kolumda ki serumu koparıp yataktan kalktım. Odamdan çıktıktan sonra asansöre bindim. Şansıma koridorda hiç doktor yoktu. Galiba tanrım benim ölmek istememe yardımcı oluyor. En üst kata, yani çatı katına geldiğimde kimse anlamasın diye asansörü 3. Kata geri gönderdim. Asansör'den çıkıp yangın merdivenlerine girdim ve oradan da açık olan kapıdan çatı katına ulaştım.

Zor olmayacaktı. Hayal olan şeye yeniden gitmek istiyordum. Babam, ağlardı ama unuturdu elbet beni. Unutmak zorundaydı belki de. Çatı'nın ucuna geldiğimde manzaraya baktım. Mükemmeldi. Bu manzarayı uzun süre boyunca göremeyecek olmak beni bir nebze olsun mutsuz etse de buradan daha iyi manzaralar göreceğime inanıyordum.

Yavaş bir adım daha attım...

Hayatıma son verecek olan son bir adımım kalmıştı..

Ben diye biri yoktu artık. Bunlar bana fazlaydı.

Belki de benim gitmem bir şeylere vesile olurdu, bilemem.

Son adımı attıktan sonra kendimi derin bir boşluğa gözlerimi kapatarak gittim. Pişman değilim, ne kadar korkak gibi görünse de evet, korkağım.

Yere çakılmamla gözlerim kapanıyorken gördüğüm tek şey nisa'nın bana gözü yaşlı halde koşmasıydı...

The End

Bu'da burada son buldu.
elwx11 dostum, umarım senin beğeneceğin tarzda bir son olur.
Eğer bir kitap daha istersen dile getirebilirsin.

Görüşürük Gardaşlarım💙

#Badgame#