Geist

Bölüm 9

Suyu sonuna kadar açmış,klozetin üstüne oturmuş ağlarken kapının sertçe çalınmasıyla nefesimi tuttum. Çok geçmeden Lecter'ın sesi duyuldu:"Sevgilim, iyisin değil mi?" 

Nasıl iyi olabilirim? Yaklaşık 2,5 saattir Lecter'ların evindeyiz ve ben Alicia'nın birkaç haftaya,belkide birkaç güne öleceğini kabullenemiyorum.. Üzülmesin diye yanında ağlayamıyorum. Ama o,ölüme gün sayarken üzüntüden kendini kaybetmek yerine hayatı kucaklayan bir kadın;güçlü,asla yılmayan,kısa bir hayata çok güzel şeyler sığdırmış bir kadın. Alicia önceden hep eski aşklarını anlatırdı,çok sevgilisi olmuş Lecter'ın babası Anthony ile tanışana kadar.. Sevgilileriyle ilgili anıları gayet eğlenerek anlatırken Anthony ile ilgili bir şeyler konuştuğumuzda çok üzülürdü.Açık açık söylemezdi;ama ben gözlerini kaçırışından,derin nefes alışlarından,gözlerine yansıyan acıdan onu çok özlediğini ve hala sevdiğini anlardım.Belki de şimdi Anthony'nin yanına gideceği için ölüm ona ağır gelmiyor.. Böyle düşününce küçük bir hıçkırık çıktı ağzımdan.Biraz toparlanmaya çalışarak Lecter'a cevap verdim.

"Biraz üşütmüşüm aşkım,sen git ben geliyorum." Çocuk mu kandırıyorum tanrı aşkına? İkisi de farkında ağladığımın.Yine de makyajımı tazeleyip çıkıyorum ve salona dönüyorum.Alicia bir sigara daha yakıyor o sırada.. Alicia,düzgün vücut hatları olan,bakımlı,asla yaşını göstermeyen bir kadındı.Kalemle çizilmişti,hatta kitap karakteriydi belki de.. Onun büyüsüne kapılmamak imkansızdı.. 

"Alicia,en kısa zamanda yine geleceğim fakat şimdi gitmem gerek.Yarına çok ödevim var ve sanırım midem daha da kötüleşecek." 

"Ah hayatım,istersen gitmeden sana Alicia'nın İksiri'nden yapayım.Eve gidinceye kadar bir şeyin kalmaz ve rahat rahat ödev yaparsın." demesine gülmeden edemedim.Alicia'nın İksiri,onun bulduğu bir çaydı.Çeşitli bitkileri karıştırıp mucizeler yaratmıştı.Bende bu ismi vermiştim.

"Çok teşekkür ederim Alicia,ama gerçekten gitmem gerek.Bu kısa akşamı perşembe günü alışverişe çıkarak telafi edebiliriz?" 

"Oluuur! Bir saniye.. Seni 2 gün göremeyecek miyim?" Dudaklarını büzdü.Hemen yanına gidip ona sıkı sıkı sarıldım,yanaklarından sulu sulu öptüm."Hayatım,Clementine'a selam söyle.Müsait zamanını da öğren,onunla kız kıza bir şeyler yapmayalı uzun zaman oldu.." dedi.Kafamı salladım ve arkamı dönüp kapıya doğru yürümeye başladım.Lecter kapıyı açtı,tam çıkatığım sırada "Aşkım seni bırakayım,bu saatte yalnız yürümeni istemiyorum." dedi.

"Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var bebeğim,yürürsem açılırım hem.Başka bir zaman artık." İtiraz edecekti,ters ters baktığımı görünce çenesini kapatıp başını salladı.Bir de onun çenesini çekemem şimdi.Zaten 2,5 saataşkım,bebeğim,canım,böceğim diye diye kıçımdan ayrılmadı gerizekalı.

Lecter'ın evi bizimkine yürüyerek en az yarım saat ama çıktım bir kere yola.Soğuk içime işleyip biraz da olsa beni rahatlatıyordu.Yol boyunca Alicia'yı düşünerek eve geldim.Pijamalarımı giyerken aklıma annemle ilgili olan not geldi.Gün çok yoğun geçtiğinden notu adam akıllı düşünemedim.Acaba doğru mu? Annem bir şeyler mi saklıyor? Eve doğru düzgün uğramayan,kendi halinde ve itiraf etmek gerekirse oldukça monoton bir hayat sürüp giden bu kadın en fazla ne saklayabilir ki? İçimden bir ses anneni hafife alıyorsun diyor..

Kulaklığı taktım,bir yandan kendi kendimle kavga edip bir yandan da Kerberos ile ilgileniyordum.Telefonumun şarjı bitince şarja koyup kendimi yatağa bıraktım.Uyumamak ya da az uyumak kabuslarıma çözüm değildi.Aynı kabusu her gece görmeye başlamıştım.Tam gözlerim gidiyorken kapının kapanma sesini duyar gibi oldum ve yataktan fırlayıp aşağı koştum.Annem ceketini asarken gülümseyerek "Daha yatmadın mı tatlım?" diye sordu ve göz göze geldiğimiz an gülümsemesi soldu."Gözlerin neden şiş? Neden ağladın?" diyerek bana doğru geldi.Sarıldı ama uzun sürmesine izin vermedim,merakım ağırdan almama engel oldu ve "Anne konuşmamız lazım.Hemde hemen." dedim.Tuhaf tuhaf suratıma baktı,üzerini değiştirmeye çıkmadan önce. "Tamam hayatım,mutfağa geç hemen geliyorum."