Creepypasta/horror verhalen NL

Vliegenvanger deel 1

1.

Sint-Truiden, zaterdag ochtend, rommelmarkt op de Veemarkt.
Hans Buvens dwaalde tussen de verkoopstanden. Een bont allegaartje van producten werd aangeboden door tientallen professionele en gelegenheidshandelaars. Kleding die op kapstokken hing of netjes opgeplooid op dekens uitgestald lag; dozen vol met cds, boeken en strips; elektrische toestellen waar Hans zich serieus vragen bij stelde; autobanden; oude, roestige moersleutels, hamers, schroevendraaiers… En heel veel mensen die, net als hij, tussen de standen doorslenterden, links en rechts bleven staan om dingen op te nemen en van naderbij te bekijken, in de hoop dat ene ding te vinden dat de trip naar de Veemarkt de moeite waard maakte.
Hans Buvens had die hoop al opgegeven. Hij had net de laatste stand bereikt - hoofdartikel: oude autoradio’s; hij draaide zich en besloot om aan een hoger tempo in omgekeerde richting terug tussen de standen door te lopen. Tegelijk met de rommelmarkt, vond op de grote markt de wekelijks markt plaats. De man wilde ook naar die markt gaan - daar kocht hij meestal zijn brood en fruit.
Hij liep voorbij een stand waar een man en een vrouw geduldig wachtten tot iemand zich interesseerde voor de laptops die ze op een tafel uitgestald hadden. Dells, Hp’s, Acers… Hijzelf was een Mac-fan. Alles wat op Windows draaide, interesseerde hem niet. Er stond echter één toestel tussen dat onmiddellijk zijn aandacht trok. Hij redeneerde dat hij het de eerste keer niet had zien staan omdat hij toen net links, naar de stand met aardewerk, bestek en potten en pannen, in plaats van rechts gekeken had. De reden waarom het zilvergrijze toestel zijn aandacht trok, was dat het op het eerste zicht wel wat leek op een MacBook Air. Een tweede blik leerde hem dat dit niet het geval was. Onder het scherm stond Vulinter Pro. Nooit van gehoord. ’Wat is het besturingssysteem?’ vroeg hij aan de verkoper, een magere man met een volle baard en gekleed in een zwart T-shirt en jeansbroek.
’Geen idee,’ zei de verkoper. ’Het zat bij een lot dat ik gekocht heb van een winkel die de boeken dicht gedaan heeft.’
Hans draaide het toestel rond om het langs alle kanten te kunnen bekijken. Drie usb-poorten; geluid via een jack; HDMI-aansluiting; mini SD lezer. Geen disk drive - hieruit leidde hij af dat het toch een recent toestel was. Qwerty-toetsenbord. Geen probleem. Hij schakelde heen en weer tussen Azerty en Qwerty. ’Is de batterij geladen?’ Zonder op het antwoord van de man te wachten, duwde hij op de powerknop, links van het scherm. Een tiental seconden later verscheen er een logo op het scherm dat hij niet kende. Het was een Phoenix-achtige vogel, met eronder “Shalesbi 2.7â€. Nog nooit van gehoord. Zou het een zoveelste Linux-distributie zijn? vroeg hij zich af. Van Linux kende hij niet veel. Wacht. Het logo van Linux was een pinguïn. Geen Phoenix. Dus dat kon niet. Zijn nieuwsgierigheid was echter wel geprikkeld. ’Hoeveel?’ Onder de naam van het besturingssysteem stonden twee knoppen: “continue†en “shut downâ€. Hij klikte op “shut downâ€.
’150,’ antwoordde de verkoper.
’125,’ pingelde Hans.
De verkoper wisselde even een blik met zijn vrouw, die nog geen woord gesproken had. Toen zij een kort knikje gaf, zei hij: ’Akkoord.’ Hij boog naar voor en haalde vanonder de tafel de doos van het toestel tevoorschijn. Hij toonde dat de stroomkabel en een handleiding er in zaten, stak de laptop bij in de doos en overhandigde die; in ruil ontving hij een briefje van honderd, een briefje van twintig en een briefje van vijf euro. ’Veel plezier met het toestel,’ zei hij en keek de koper na terwijl deze richting Speelhoflaan liep. Hij ging terug zitten en keek zijn vrouw aan. ’Hebben we er toch nog mooi geld voor gekregen.’
’Als het moest, had ik het voor niks weggegeven,’ zei de vrouw. Ondanks het feit dat meer dan twintig graden was, gingen er een paar rillingen over haar rug bij de herinnering aan wat het infernale ding in haar gezin, bij hun dochter, aangericht had.