Creepypasta/horror verhalen NL

Skype 2

Hallo daar ben ik weer dit is best een eng verhaal dus doe je gordijnen dicht sluit je deur en lees.. Je zit voor je computer en je hebt niets te doen. Het is avond,half zeven, maar buiten is het inktzwart. In je kamer is het al even donker. En stil. Het enige wat je hoort, is het gezoem van je computer en het getik van de klok aan de muur in de kamer naast de jouwe.Je bent alleen thuis, je ouders zijn uit eten.Geweldig! denk je eerst. Nu kan ik eindelijk doen waar ik zin in heb. Maar eerlijk gezegd verveel je je. En je voelt je alleen. Je hebt oude voetballegendes gegoogeld en een gelig filmpje bekeken van een schildpad die tegen een plastic slipper aanrijdt.Je schrijft een paar berichtjes, maar geen van je vrienden antwoordt op de chat. Je opent Skype, maar er is niemand ingelogd.Je neemt een slok van je fris en leunt achterover in je stoel.Kijkt op het klokje op je computer. Als die op 19.04 uur staat,probeer je je adem tot de volgende minuut in te houden, maar lang voor het 19.05 uur is krijg je kramp in je longen en adem je weer uit. Snuuuuuuurk. Saai.In plaats daarvan ga je tellen. Je probeert in een minuut precies tot zestig te tellen, als er eindelijk iets gebeurt. Je schrikt je een ongeluk als uit de luidsprekers het bekende, elektronische melodietje klinkt.Een Skype-gesprek! Het is een onbekend nummer. Maar een beetje praten kan toch geen kwaad? Het is absoluut leuker dan je adem inhouden. Je zetje koptelefoon op en drukt op de groene knop op het scherm. Maar aan de andere kant is het stil. Je hoort niet eens geruis op de achtergrond.'Hoi,' zeg je voor je bedenkt dat er aan de andere kant misschien een Amerikaan of zoiets zit. Je buigt dichter naar de microfoon van de computer.'Hello? Is there any body out...there?'Je kijkt naar het kleine cameraatje aan de bovenkant van je scherm. Dat staat aan.Het blijft stil.Dan hoor je een schelle, gemaakte stem, de beller praat jou na, hij heeft een zwaar accent: 'Is dèr en ni baddy out dèr?' Dan volgt er een hese lach.Iemand maakt je belachelijk.'Kappen,' zeg je boos. Je wacht.Geen antwoord, geen geruis, niets.'Wie ben jij?' zeg je in de microfoon. 'Hallo, zeg eens wat!'Dan verschijnt er opeens een figuur in het kleine schermpje.Maar geen gezicht. De persoon die jou belt, zit in een bijna net zo donkere kamer als die van jou. Het beeld is korrelig, je kunt alleen wat contouren onderscheiden, je kunt vaag zien dat er iemand zit.Je hoort die hese lachweer. En je krijgt het benauwd.Als je de lach weer hoort, lijkt die tegelijkertijd ver weg en dichtbij.Je trekt je koptelefoon van je hoofd, maar je kunt de lach nog steeds horen, harder, alsof die uit jouw eigen kamer komt.Je hart gaat als een dolle tekeer terwijl je dichter naar het scherm buigt, je durft je niet om te draaien. Je doet het bureaulampje naast de computer aan en plotseling gaat er ook een lichtje aan bij degene die jou belt. Nu kun je het beter zien. Je kijkt naar een achterhoofd. Je kunt haast niet geloven wat je ziet. Je weigert te geloven watje ziet...... Het is jouw hoofd.Iemand staat in jouw kamer te filmen.Je hoort snelle voetstappen in je kamer, je draait je met een rukom en...  Einde