Creepypasta/horror verhalen NL

Vliegenvanger deel 2

2.

Hans Buvens ging rechtstreeks terug naar huis, naar zijn appartement op de Prins Albertlaan. Hij legde zijn nieuwste speeltje op zijn bureau en verliet z’n woning opnieuw. Het bezoek aan de markt werkte hij sneller af dan andere weken. Hij kocht wat hij nodig had, zonder bij andere kraampjes stil te blijven staan. Een klein uurtje later was hij dan ook terug. Hij borg zijn aankopen weg, at iets - het was half twaalf - en installeerde zich dan aan zijn bureau. Hij haalde de laptop uit de doos en plugde de stroomkabel in. Daarna startte hij het toestel. Opnieuw verscheen de Phoenix met Shalesbi 2.7 eronder. Ditmaal koos hij voor “continueâ€. Een aantal seconden later stelde het toestel - in het Engels - de gebruikelijke vragen: instellen van een beheerderswachtwoord, aangeven in welk land de eigenaar woonde, welke taal hij wilde gebruiken enzoverder. Niks abnormaals.
Dan was de computer klaar voor gebruik. Geen dock zoals bij Mac, geen Windows-startbalk. Of tegels zoals bij Windows 8. Tegen een vuurrode achtergrond met een zwarte vuurvogel, stond een soort 3D-carrousel. Op de voorgrond bevond zich een icoontje in de vorm van een wereldbol; Hans vermoedde dat dit de browser van het systeem was. Hij klikte erop en ja hoor: de vragen in verband met zijn draadloos netwerk volgden. Na het paswoord ingegeven te hebben, was de verbinding met het internet een feit. Hij opende een paar sites en sloot ze weer - hier was het systeem redelijk klassiek: rechts onder bevond zich een rood cirkeltje met een zwart kruisje. De carroussel kwam weer op de voorgrond. Naast de browser bevond zich een geel envelopje met een oranje schaduw - de e-mail-client; daarnaast een vuilbakje. Het volgende icoon was maar half zichtbaar door de kromming van de carroussel. De man ontdekte dat hij de carrousel kon doen draaien door met twee vingers een vegende beweging te maken - touchscreen technologie; nog een bewijs dat het hier om een recent toestel ging. De volgende serie iconen kwam te voorschijn. Een muziekspeler; een foto-organizer; een archiefkast - ongetwijfeld de tegenhanger van Macs finder of de verkenner van Windows; een icoon in de vorm van een bouwvakkershelm - door erop te tikken kwam hij in de instellingen terecht. Hij keek er een tijdje in rond en stelde een paar zaken in, onder andere de printer die hij in gebruik had.
Tegen het einde van de namiddag had hij het voornaamste van het systeem onder de knie. Hij vond dat het een mooie grafische interface had. Mooier dan OSX, mooier dan Windows. Met de snelheid zat het ook wel goed. Via de instellingen ontdekte hij dat de laptop een processor aan boord had waarvan hij nog nooit gehoord had - Qenkon - maar die aan 2,7 gigahertz draaide. 8 GB ram geheugen; SSD harde schijf van 128 GB. Mooie cijfers.
Op dit punt besloot Hans de laptop dicht te doen. Hij had honger gekregen en wilde op de grote markt iets gaan eten. Vreemd genoeg kostte het uitzetten van het toestel hem veel moeite. Op een bepaalde niveau wilde hij dit niet. Maar zijn maag was baas. Terwijl hij een lasagne at in de Italia Bar bleven zijn gedachten echter steevast teruggaan naar de laptop. Met zijn smartphone ging hij op zoek naar informatie over het merk en het besturingssysteem. Tot zijn grote verbazing vond hij geen enkele informatie over het één noch het ander. Misschien dat hij maandag of zo maar ’ns moest binnenspringen in een computerwinkel.
Om zeven uur was hij terug thuis. Hij woonde alleen, gescheiden - als zoveel van zijn generatiegenoten - geen kinderen (gelukkig!). Geen vriendin op het ogenblik. Wie weet was dit wel een permanente situatie? Hij verdiende de kost als bediende bij een bedrijfje op het plaatselijke industrieterrein.
Hij startte de Vulinter Pro opnieuw; dertig seconden later enterde hij zijn wachtwoord en kon zijn verkenningstocht verder zetten. Eén icoontje had zijn aandacht getrokken net voordat hij hem afgesloten had. Een winkelkarretje. Hij klikte erop. De browser opende zich en een ogenblik later was hij in de app-store van het besturingssysteem. Hij bladerde een beetje door de digitale cataloog. Er stond niks bekends bij. Alsof het allemaal huismerken waren. Nog merkwaardiger was dat bij geen enkele app een prijs stond.
’Vreemd,’ mompelde Hans Buvens voor zich uit. Of zou de prijs tevoorschijn komen wanneer je iets wilde installeren? Proberen maar. Hij keek even rond en besloot een app te installeren om e-boeken mee te lezen. Neen, geen kosten. Een programma om video’s mee te bewerken, gratis. Om muziek mee te converteren, gratis. Een drietal spelletjes - geen kosten.
Hans begreep er niets van.
Dan stootte hij op een tekstverwerker. Word-Aficionado. Dat was het volgende dat hij installeerde. Hij schreef kortverhalen - louter als hobby - en beschouwde een goede tekstverwerker als het voornaamste onderdeel van zijn computers. Hij klikte op het icoontje, bevestigde dat hij zeker wist dat hij dit programma wilde installeren - vreemd vond hij wel dat hij dit niet had moeten bevestigen bij de andere apps die hij geïnstalleerd had; hij weet dat aan licentie-rariteiten - en wachtte af tot het systeem hem vertelde dat de installatie voltooid was - dat deed het met een speelse duim-omhoog in de linkerbovenhoek van het scherm met daaronder de naam van het programma.
Hij was meteen verkocht aan Word-Aficionado. Hart en ziel. De interface was mooi, creatief, elegant. Alles zat er in, maar kwam pas te voorschijn wanneer je het nodig had door op het toetsenbord de toets die hetzelfde icoontje als het programma droeg in te drukken, samen met de eerste letter van wat je wilde doen. Voor de meer complexe bewerkingen combineerde je dat icoontje met de shift-toets. Of kon je terugvallen op de werkbalk, aan de rechterkant van het document gesitueerd. Wanneer je er op klikte, klapte het open naar buiten, zodat het nooit over de tekst heen kwam. Slim, vond Hans.
Opslaan kon je in .afic, het bestandsformaat van de tekstverwerker, maar ook in .docx. Dus moest hij ook Word-documenten kunnen lezen. Hans startte zijn Mac op, zocht een usb-stick, opende het verhaal waaraan hij aan het schrijven was en sloeg het op de stick op als docx-document. Hij koppelde de stick los, stak hem in de usb-poort op de Vulinter en dubbelklikte op het document. Ja hoor, het opende feilloos in Word-Aficionado. Hij besloot enkele paragrafen aan het verhaal toe te voegen.
De veertigjarige bediende, gescheiden, wanhopig op zoek naar een nieuwe relatie maar door de natuur van een fysiek voorzien die de meeste vrouwen het hoofd deed keren, verkocht zonder het te weten zijn ziel aan de duivel door de eerste toetsaanslagen die hij nu deed.