Creepypasta/horror verhalen NL

Zielig en alleen

Zielig en alleen

Daar lag ik dan. Zielig en alleen, achtergelaten in deze donkere ruimte. Mijn hoop was het streepje licht dat onder de deur door kwam. Heel af en toe zag ik iemand voorbij lopen en wenste ik heel hard dat ze die deur zouden opentrekken en mij zouden zien. De uren telden voorbij en ik dacht dat ik hier voor eeuwig zou blijven liggen. Het streepje licht onder de deur word langzaamaan ook donker, tot het helemaal uit is. En ik lig hier nog steeds op deze koude vloer, zielig en alleen.
Het licht komt langzaam weer terug en ik hoor stemmen in de verte. Ik zou willen dat ik ze kon roepen, dat ze hier moeten kijken, want ik ben hier nog zielig en alleen.

Ik hoor voetstappen dichterbij komen en mijn hoop vlamt meteen op. Iemand rommelt aan de deur! Hij gaat open en een vrouw stapt naar binnen. Heel even ben ik verblind door het licht dat de ruimte vult. Ik zie de vrouw naar mij staan kijken. Ze pakt me op en neemt me mee naar een andere ruimte. De warmte van haar handen doet me goed. Ik word op een zacht bed gelegd. Ze legt me netjes neer en maakt een foto van mij met haar mobiel. Even denk ik dat het nu goed komt, deze vrouw zorgt voor mij. Ze laat me met rust terwijl zij weer de donkere ruimte in gaat. Ik lig hier rustig bij te komen, ik kan bijna huilen van geluk. Ik verwacht nu snel weer terug te gaan naar mijn andere helft. Hij zal me wel missen.

De vrouw komt terug en pakt me weer op. Ik geniet weer van de warmte die zij uitstraalt. Ze trekt een deur open en tilt me hoog op. Ze bergt me achter een stapel en sluit de deur. Dit was niet de bedoeling, nu lig ik hier weer zielig en alleen.
Uit de verte hoor ik stemmen, maar de deur blijft dicht. Er is geen licht in deze ruimte en ik heb geen idee hoeveel tijd er verstrijkt. De deur gaat open en ik denk dat ze me nu mee gaan nemen. Maar helaas, er is een vrouw in wit die door de ruimte kijkt en uiteindelijk iets meeneemt van de andere kant van de ruimte. Ik wil roepen en schreeuwen dat ze me hier uit moet halen, maar dat kan ik niet. De deur sluit weer. Dit gebeurt een aantal keer, maar niemand ziet mij. Ik ben hier nog steeds zielig en alleen.

En dan komt er een vrouw die de deur opentrekt en alles uit de ruimte haalt wat er in zit. Ze neemt me mee en even ben ik omringd door mijn soortgenoten. Ik geniet van de gezelligheid, maar ik mis toch wel mijn andere helft. Ik voel me niet compleet en ik vraag me af of ik hem ooit nog ga zien.
We komen aan in een voor mij vreemd huis. De rest lijkt hier aardig op zijn plek, maar ik voel me een vreemde eend in de bijt. Iedereen ligt heerlijk bij elkaar en ik word apart gehouden. Volgens de vrouw hoor ik hier niet. Ik voel me, ondanks zoveel anderen om mij heen, zielig en alleen.

Heel lang lig ik hier, niemand kijkt naar me om. Het stof verzamelt zich langzaam rondom mij. De uren worden dagen en de dagen worden weken. Ik mis mijn andere helft met alles wat ik ben. Zonder hem voel ik me nutteloos en niet compleet. Ik hoor de vrouw wel eens over mij spreken. Ze vertelt dat ik hier niet thuishoor en dat iemand me op moet halen. Ik ben heel benieuwd met wie zij spreekt. Op sommige dagen horen ik kleine kinderen door het huis denderen en dan hoop ik dat zij mij zien en met mij willen spelen. Maar ze zien mij niet. En ik blijf hier liggen, zielig en alleen.

Op een dag haalt de vrouw mij uit het stof, klopt me af en stopt mij in een plastic outfit. Ze geeft me aan een jongeman die ik niet ken. Hij pakt me aan en loopt met mij weg. Ik mis nu al de warme omgeving waarin ik zo lang gelegen heb. Ik word in een auto gelegd en we rijden weg. Eenmaal aangekomen wordt ik meteen weer weggelegd, alsof ik hier ook niet hoor. Ik hoor ze spreken over morgen; morgen nemen ze mee en geven ze mij weer terug. Zal ik dan eindelijk mijn wederhelft weer zien? Heel hoopvol ga ik de nacht in en ik kan van de zenuwen niet slapen. De volgende ochtend gaan ze weg en laten mij hier achter. Mijn hart zakt in m'n schoenen, alweer vergeten! Het liefst zou ik het uit willen schreeuwen, maar dat kan ik niet. Ik blijf hier achter, heel zielig en alleen.

Dagen breng ik door aan tafel, verscholen achter de fruitschaal. Ik voel me verlaten. Niemand kijkt meer naar me om. Langzaam begin ik te accepteren dat dit nu mijn leven is. Ik ga mijn andere helft nooit meer zien. Ik kan niet bedenken hoe ik ooit bij hem ga komen. En dan ineens zie ik een heel bekend persoon binnen komen. Ik wil naar haar schreeuwen dat ze me mee moet nemen, maar dat kan ik niet. Vol verwachting blijf ik naar haar kijken tot ze me ziet. Maar ze ziet me niet en gaat weg zonder mij. Mijn hart breekt in duizend stukjes. Hoe kan zij mij nou vergeten? Na al die tijd die we samen hadden doorgebracht. Met mij lag de wereld onder haar voeten! Maar nu laat ze me hier achter, zielig en alleen.

De uren tikken langzaam weg, ik kan nog steeds niet begrijpen hoe dit kon gebeuren. Ik hoor de man hier in huis wel eens zeggen dat ie me echt terug gaat geven. Hij lijkt zich soms zelfs te schamen dat ik hier nog lig. Ik vraag me af waar ze me naar toe gaan geven. Niet naar de dame die mij vergeten is, waar mijn wederhelft zich nog bevind. Anders had ze me wel meegenomen in die keren dat ze hier was. Met tranen kijk ik toe hoe ze hier binnen valt, met steeds anderen van mijn soortgenoten. Soms hoop ik dat mijn wederhelft daar ook bij zit. Maar hoe kan dat als ik niet bij hem ben. Zonder mij is hij ook niet compleet. Ik denk hoe hij thuis ligt, misschien voelt hij zich ook wel zo zielig en alleen.

Hoeveel tijd er precies is verstreken kan ik je niet zeggen. Ik ben opgehouden met het tellen van de dagen. Ik breng mijn dagen nog steeds door verscholen achter de fruitschaal. Ik zie haar weer binnen komen, en mijn hart roept uit naar haar. Ik wil uitroepen dat ze me mee moet nemen, dat ik het niet langer trek hier, maar dat kan ik niet. Stil blijf ik hier liggen terwijl zij lachend in de stoel gaat zitten. Na een paar uur staat ze op en trekt haar jas aan. Ze laat me hier weer liggen, ze laat op geen manier blijken dat ze me ziet. Maar net voordat ze weggaat roept ze: Oja, m'n sok!