Creepypasta/horror verhalen NL

daar, op het bankje...

daar, op het bankje...
'Mona!'riep haar moeder, 'Je eten wordt koud!' Ik kom ma... riep Mona terug.'Ik heb geen honger' mompelde Ze toen ze benenden kwam. Haar moeder keek haar onbegrijpend aan maar na een tijdje zei ze dat het oke was, maar dat betekende wel geen chips deze avond. Dacht Mona mokkend bij zichzelf.
Ze was een beetje gezeurt, alles viel tegen.Op was M.Ost uitgevlogen omdat ze zgezegt gespiekt had bij haar beste vriendin tijdens economie. Toen ze samen met Camie op de speelplaats liep had het meisje toegegeven dat zij van haar had afgekeken. Het was ene heel gevecht geweest. Ze kon het maar niet uit haar hoofd krijgen dat Camie haar ervoor liet opdraaien! Ze schudde de gedachte weg. 'Ik ga even met Toby wandelen!' Had ze naar haar moeder geroepen. Ze keek naar buiten en zag het grauwe weer. De wind huilde terwijl hij door elk gaatje of spleetje binnen probeerde te dringen.
Snel trok ze haar dikke winterjas aan snelde met Toby aan de lijband het huis uit. Mona slenterde door het park.
schoppend door de bladeren staarde ze voor zich uit. Plots bleef ze staan.
Haar ogen bleven naar een donker gestalte gericht. Toen ze dichterbij kwam zag ze een jongeman,of daar leek het toch op. z'n kleren waren zowat half van z'n lijf gescheurt. Hij zat op een parkbankje, met het hoofd naar de grond gericht. Mona liep haastig naar hem toe! 'Meneer, meneer! Is alles okkk..ze verstijfde. het schepsel tilde langzaam het hoofd op. hij lachte vals en pakte haar arm beed. Mona wou gillen maar er kwam geen geluid uit! De man maakte een schijnbeweging en zette z'n tanden in haar been!!! Ze schreeuwde het uit van de pijn terwijl ze hevig probeerde zich uit zijn greep te bevrijden, maar het lukte niet! Het schepsel trok Al het vel van haar onderbeen! Het was geen mens! EEN BEEST! hinkend op 1 been lukte het haar uiteindelijk te ontsnappen!
Ze spurte de bossen in! Het wezen liep nog een einde achter haar aan maar gaf het uiteindelijk op.ze ademde opgelucht en hopeloos naar haar aangevreten been. ze draaide zich om...
Nu stond ze oog in oog met het schepsel. Hij greep haar vast en sneed langzaam met één van zijn scherpe klauwen haar keel over. hij liet haar los. Mona probeerde zich tevergeefs vooruit te slepen, maar viel uitgeput op de harde bodem. Sindsdien heeft niemand haar, of het beest nog gezien.
Het enige wat we weten, is dat hij nog altijd, op dat zelfde bankje, zit te wachten...op zijn volgende slachtoffer.