Ateşinin sıcaklığı beni yakıp kavuracak, çöle çevirecek cinstendi. Fakat ne susuz kalabiliyordum ne de seni yağmuruma çekebiliyordum. Beynim ve kalbim karşı karşıyaydı. Uzak durmam gerekiyordu. Buharlaşacağımı bile bile ateşinin sıcaklığına çekilirken elimden bir şey gelmiyordu. Sessiz feryatlarım çölünde yankılandı ve giderek kayboldu.
Sen benim içimdeki kıvılcımın yangını, kaderimin uzayan çizgisi, yüreğimi kaplayan zehirdin.
Sen benim suyum, susuzluğum, ve yağmurumdun.
Sen benim korum, odunum, alevim; ve sahip olduğum tek acı oldun.
