Sanki herşey yolundaymış gibi. Mükemmel bir ilişkimiz varmış gibi ve tek kusur benmişim gibi davrandı.
Oysa göz ardı edip durduğumuz sorunlardan bir dağ vardı ardımızda. Biz ise kördük. Başımızı orada olduğunu bildiğimiz dağa çevirmez, birşeyleri düzeltmeye ve onarmaya çalışmazdık.
Her kavga sonunda bana beni sevdiğini söylerdi. Söylemese de olurdu. Çünkü bu zaten bildiğim birşeydi.
Beni ne kadar çok sevdiğini, ne kadar güzel olduğumu, kalbindeki tek kişinin benim olduğumu söylemesine hiç gerek yoktu.
Bana benimle her zorluğa el ele göğüs gerebileceğini söylemeliydi. Dizlerim üzerine düşsem beni elimden tutup kaldıran olacağını, hatalarımı örtüp gizleyeceğini, yaralamak yerine onarmayı seçeceğini söylemesi gerekirdi.
Ben ancak onun sevgisine böyle inanırdım.
Ben ancak ona bu şekilde güvenip, sığınabilirdim.
Sevgi sözcükleri sayfalarca, hatta kitaplarca yazılabilir, dilden dile dolanıp apayrı bir kadının yüzünü elbet gülümsetebilirdi.
Fakat mühim olan gerçekten bu değildi.
Bizler.. sevilmekten çok, güvenmek isteriz.
Düşmekten korkmayacağımız adamlara güveniriz. Çünkü bizi elbet kaldıracağını biliriz.
Zorluklardan korkmayacağımız adamlara güveniriz. Çünkü el ele o zorlukları aşacağımızı biliriz.
Hata yapmaktan korkmayacağımız adamlara güveniriz. Çünkü hatalarımızı kimi zaman gizleyip,örteceğini çoğu zaman ise doğrusunu göstereceğini biliriz.
Birlikte sohbet edebildiğimiz, sıkılmadan zaman geçirebildiğimiz, birlikte yemek yiyip, yürüyüşe çıkabildiğimiz, saksılara papatya eken adamlara güveniriz.
Ve bizler..
Güvendiğimiz adamları severiz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İÇİMİZDEKİ SAVAŞ
De Todo'Tarih kitaplarında yazmaz belki ama insanın en büyük savaşı kendisiyle olandır.' Bu kitapta; aşktan, ayrılıktan, vazgeçişlerden, kaybedişlerden, acılardan, kırgınlıklardan, gidenlerden, unutulanlardan, pişmanlıklardan, keşkelerden.. Kısaca.. Sende...
