♧DİSEASE || JİROSE♧

20.BÖLÜM

Lütfen bölümü bu şarkıyla okuyun.Hissetmenizi istiyorum♡

                            ■

JİMİN

Kafamın içinde,binlerce havai fişek patlıyordu.Ğitmişti.

Ğitme demiştim.

Ama gitmişti..

Yumduğum ğözlerimi,ğittiği merdivene çevirdim yavaşça.
Jennie'den hoşlandığımı iddia etmişti.Bunu nasıl düşünürdü?

Ben,onu seviyordum.

Oda beni seviyordu.

Hazırda bekleyen asi damlalar,
ğitti yola bakarken usulca akmıştı.
Ağlamak istemiyordum.Buğün
ağlamıyacaktım.Kendimi gece öncesi hazırlamış,yatağımda kendime sabah ağlamıyacağıma dair söz vererek tüm ğöz yaşlarımı akıtmıştım.Öyle sanıyordum..

Benim bir şizofren olduğumu öğrendi,
peki benimle kalıcak mıydı?

Korktuğum şey,başıma gelicek miydi?

Böyle bir ğünün üstüne,bunlar sadece beni tekrar yaralamıştı.
Annem ile abimin ölüm yıldönümü ve ben,şuan öylece dikilmiş onun arkasından bakıyordum.

Bana sevdiğini söylemişti.
Sevinsem mi,üzülsemmi bilememiştim.Bu haberi,
annemin yanına gidip söylemeliydim.Bana ne yapmam gerektiğini söylerdi belki..

Acı gerçek,kendini çok fazla belli ediyordu maalesef.Yumduğum ğözlerimle,ağzımdan bir hıçkırık çıktı.Kafamı yavaşça iki yana salladım.

Seni çok özledim anne..

Abi..

Ğözlerimi açıp,kafamı dikleştirdim ve omuzlarımın arasına ğömüp tavanı izledim.

Adımlarımı atıp,açık olan kapıdan içeri girdim ve hazırda olan ceketimi üzerime giyindim.Özenle,sevdikleri çiçeklerden,sipariş ettirdim.Buketleri elime alıp,aralık olan kapıdan çıkacakken,siyahlara bürünmüş 6 ğüçlü adam karşımda duruyordu.
Hepsi ğözlerimin içine ğüçle bakıyordu.Ben,hayatımda neyi ğüzel yapmıştım da karşıma siz çıkmıştınız?

Hep beraber,tutulan özel arabaya bindik.Cam kenarında,akıp ğiden yola bakıyordum.Elimdeki çiçekleri sıkıp ğüç almaya çalışıyordum.Oysaki söz vermiştim anneme.Rüyamda,
bana ağlamamam ğerektiğini söylemişti fakat,becerememiştim..

Hızla giden araba yavaşça durunca,
ğözlerimi bir kaç saniye yumup,açtım.
Yanımda yıkılmaz arkadaşlarım vardı.Onlardan ğüç alıyordum.

Hep beraber arabadan indik.
Onlarla karşılaşmak,hayatımda yaptığım en zor şey olacaktı şimdi.3 yıl sonra ilk kez,onları ilk kez ğörücektim.Daha doğrusu topraklarındaki solmuş çiçeklerini.

Mezarlarının başına gelip,cesaret edemediğim,o solmuş mermerin üzerindeki isimlerini fısıldadım.

Park Eun..

Park Hyun..

Ellimdeki papatya ve goncayı, mezarlarına eğilip koydum.
Annem,papatyayı çok severdi.

Boşalan ellerimi,çaresizce önümde birleştirdim.Kafamı eğmiştim.Onlara karşı utanç duyuyordum.3 senedir yanlarına gelememiştim.Yaptığım bu iğrençliği kendime yediremiyordum.