My anarchy girl || ✓

Κεφάλαιο 29

Μαρκ pov (😈)

Φεύγει από το μέρος που ειμασταν και ξεφυσαω, περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και η πορτα πίσω μου ανοιγει

"Είναι πεισματάρα" λεει ο Λουκ από δίπλα μου

"Να εύχεστε να είναι σπίτι" λεει άγρια ο αδερφός της

"Μικρέ ηρέμησε.."λεει ο Λουκ

"Γιατί να ηρεμήσω?Σας είχα πει ότι δεν θα το πάρει καλά αυτό αλλά δεν ακούσατε!" φωναζει εκείνος

"Μαρκ Σταμάτα να νευριάζεις!" φωναζει ο Λουκ και τον πλησιαζει

Ο μικρός τον προσπερνάει και έρχεται μπροστά μου, με κοιταει επιθετικα σε αντίθεση με εμένα που δεν ξέρω τι να κανω

"Αν πάθει κάτι...εγω θα είμαι αυτός που θα σου σπάσει το κεφάλι" γρυλιζει

"Πολύ μικρός δεν είσαι για να μου πουλάς μάγκες?" βγαινω εκτός ελεγχου

"Πολύ μαλακας δεν βγήκες για την αδερφή μου?" ρωτάει ειρωνικα

"Μαρκ Σταμάτα!" φωναζει ο Λουκ

Τωρα σε ποιον από του δυο το λέει δεν ξέρω..

Τον πιάνω από την μπλουζα και τον κοιταω απειλητικα

"Για την αδερφή σου ξέρω ότι είμαι πολύ καλός...αλλα δεν είσαι εσύ αυτός που θα μου το πει"λεω

"Σταματήστε και οι δύο!Μαρκ πάμε να δούμε την Ελπίδα δεν μπορεί να πήγε μακριά μετά από αυτό" εμφανίζεται ενα άλλο αγόρι και τραβάει τον αδερφό της από πάνω μου

Εκείνος γυρνάει και μου ρίχνει άλλη μια επιθετική μάτια πριν χαθεί από το οπτικό μου πεδιο

"Μην τον παρεξηγείς...απλα τώρα τελευταία άρχισε να έχει καλύτερη σχέση με την Ελπίδα και δεν θέλει να χαλάσει αυτό" λεει ο Λουκ

"Δεν τον παρεξηγώ..συμφωνω μαζί του" λεω

"Είμαι πολύ καλός για την Ελπίδα και αυτό φενεται.."συνεχιζω

"Για να σε αφήνω να είσαι μαζί της σημενει όμως ότι σε εμπιστεύομαι.. Και θέλω να είστε μαζί γιατί φενεται ότι το θέλει κι αυτη"λεει ο Λουκ

Γελαω και γυρνάω να τον κοιταξω

"Φενεται..."λεω περισσότερο ειρωνικα

Ελπίδα pov

Μπαίνω στο δωμάτιο μου και πετάω την τσάντα κατω

Πέφτω στο κρεβατι μου και Πιέζω το πρόσωπο μου πάνω στο μαξιλάρι, η σκηνή με τον Μαρκ είναι η μόνη που υπάρχει στο μυαλό μου και μερικά καυτά δάκρυα νιώθω να πέφτουν στο μαξιλάρι

Το κινητό μου ηχεί στο δωμάτιο και βλέπω ποιος είναι, το αφήνω να χτυπαει καθώς προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου

Δεν θα κλάψεις άλλο...

Δεν αξίζει να κλάψεις άλλο...

Ξερω ότι υπάρχει περίπτωση να νευριασα εύκολα με κάτι μιας και είμαι είδη πιεσμενη

Πιάνω τα μαλλιά μου μια ατημέλητη κοτσίδα και σηκώνομαι ορθια, πλενω το πρόσωπο μου στο μπανιο και μέτα επιστρέφω στο δωμάτιο μου

Τακτοποιώ την τσάντα μου και λίγο αργότερα ακούγεται η πορτα να ανοιγει

"Ελπίδα!" ακουγεται ο αδερφός μου από εξω

"Στο δωμάτιο!" απανταω

Μπαίνει στο δωμάτιο και κοιτάει τριγύρω μέχρι που με βλεπει

"Επιτέλους σε βρήκαμε" μουρμούραει ο Αλεξ

"Γιατί με ψάχνατε?" ρωταω

"Προφανώς, έφυγες γρήγορα και ανησυχε" δείχνει τον αδερφό μου

Του χαμογελάω και τον πλησιάζω, Τυλιγω τα χέρια μου γύρω από τον λεμο του και αυτός με αγκαλιαζει, η ανάσα του χτυπάει στον λεμο μου και με κάνει να χαμογελασω

"Αν σε ξανά πειράξει θα πάω να του σπάσω το κεφάλι"λεει και γελάω

Τον αγαπάω ρε...

Γειαα

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο?

Είδαμε τα πράγματα από την πλευρά του Μαρκ

Ο αδερφός της Ελπίδας του τα εψαλλε λιγο😅

Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια?

Τα λεμεε😃