My anarchy girl || ✓

Κεφάλαιο 20

Απομακρύνω το πρόσωπο μου και χαμογελάω όμως μετά από λιγο τον κοιταω με ένα σοβαρό βλεμμα

"Γιατι εισουν στην αστυνομία?" ρωταω

"Αν σου πω θα φύγεις..."λεει και χαμηλώνει το βλέμμα του

"Νομίζεις ότι μπορώ να φύγω από εδώ?" του δείχνω το μερος

Αφήνει ένα γελακι αλλα ξανά σοβαρευει

"Σκότωσα κάποιον" ξεφυσαει

Τα μάτια μου γουρλωνουν αλλά συνεχίζω να τον κοιταω

"Σκότωσες?"ρωταω και κουνάει θετικά το κεφάλι του

"Αλλά το έκανες κατάλαθος, δεν το ήθελες...σωστα?"ρωταω

Δεν μου απαντάει...κοιταει διστακτικα τα μάτια μου

"Πες μου ότι δεν το ήθελες!"φωναζω τρομαγμενη

"Δεν ξέρω...αν το ήθελα πραγματικά η όχι..δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά" απανταει

Από το μυαλό μου περνάει ότι μπορεί να μέθυσε...αλλα μου έχει πει ότι δεν πίνει..

Γυρνάω αμήχανα στην θέση μου και κοιτάω τα χέρια μου

" Θα πάω αρκετά τον χρόνο πίσω...αλλα όταν σε γνώρισα στις φυλακές, γιατί εισουν εκεί?"γυρναω να τον δω

"Είναι πολλοί λόγοι, με κυνηγούσαν καιρό οπότε δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος" απανταει

"Δεν πειράζει, πες μερικούς" επιμενω

"Για κλοπή, για ξυλοδαρμό, για...παρανομες ουσίες και...ενα μεγάλο ποσοστό σε..δολοφονιες και φόνους"απανταει διστακτικα

Τότε θυμάμαι μερικά χαρτιά από εφημερίδες και άρθρα που είχα βρει στο συρτάρι της μαμας

......

-συνελυφθει ο ψυχρός δολοφονος-

-Δεν με ενδιαφέρει που μπαίνω φυλακή...δηλωσε ο κρατουμενος-

-Ληστεία συνεβει χθες το απόγευμα σε τράπεζα-

......

"Εσύ εισουν...σε εκείνα τα άρθρα" λέω περισσότερο στον εαυτό μου

"Σίγουρα θα έχεις ακούσει για εμενα Ελπίδα...απλα δεν θα κατάλαβες" λεει

"Εσύ είχες όλα εκείνα τα πράγματα..."συνεχιζω τρομαγμενη

"Αυτά ήταν πριν χρόνια...πριν περίπου 18 χρόνια..εχω αλλάξει" λεει

"Δεν άλλαξες...αμα είχες αλλάξει δεν θα έκανες αυτό σήμερα"γυρνάω και του λεω

"Με φοβάσαι σωστά?"λεει χαμενος

"Δεν ξέρω...νιωθω φόβο αλλά και...δεν ξέρω"κοιταω έξω από το παράθυρο

Δεν μπορώ να το εξηγήσω σε αυτόν...και γενικά σε κάποιον..

Νιώθω τρομαγμενη, αναστατωμενη..και κουρασμενη

Νιώθω τον χώρο να κλείνει και το οξυγόνο να ελαττώνεται..

Ανοίγω γρήγορα την πόρτα και βγαινω εξω από το αυτοκινητο

Προχωράω γρήγορα και περνώ γρήγορες ανασες

Έμαθα πολλά..που δεν τα περιμενα

"Ελπίδα!" τον ακούω τα φωναζει

Που πάω?Δεν ξέρω καν που ειμαι

Ξαφνικά όλα γύρω μου θολωνουν

Σταματάω το περπάτημα μου όταν ακούω γρήγορα βήματα πίσω μου

Ζαλίζομαι και πάω να πέσω αλλά με πιάνει ο Μαρκ

"Είσαι καλά?" ρωτάει ανησυχα

"Ναι απλά...εχασα την ισσοροπια μου" λέω και σηκώνομαι στα πόδια μου

Με γυρνάει από το χερι μου ώστε να τον βλέπω και κολλάει πάνω μου

Τα μάτια μου γουρλωνουν και σταματάω την ανάσα μου

"Με φοβάσαι"παρατηρει

Πάει να αφήσει το χέρι μου αλλά τον τραβάω

"Το ότι σε φοβάμαι δεν σημαίνει τίποτα" χαμογελαω

Γελαει και τοποθετεί το χέρι του στην μέση μου

Περνάω το ένα μου χέρι γύρω από τον λεμο του και του Ρίχνω ένα πονηρό βλεμμα

"Μικρή μήπως σου ήρθαν άλλες διαθέσεις?" γελαει

"Απλά σταματά" λέω πριν πιέσω τα χείλια μου πάνω στα δικά του

Χαμογελάει και πάει το άλλο του χέρι στο πίσω μέρος του λεμου μου

"Σε αγαπώ"

Γειαα

Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο?

Η Ελπίδα έμαθε τι έχει κάνει ο Μαρκ στο παρελθον😬

Αλλά δεν αντέδρασε άσχημα οπότε όλα καλα😅

Τι νομίζετε ότι θα γίνει στην συνέχεια?

Τα λεμε💕