08/01/2020
Bugün biraz garip geçti,hemde fazlasıyla.Sabah uyanıp okula giderkende aynı şeyi hessediyordum.Öğlen eve geldim yemek yedim derken canım okula gitmek istemedi.Telefonumu alıp odama indim.Şarjı az olduğunu farketmemiştim yarım saatte bitti.Şarja taktım falan uykuya dalmışım.Rüya falan görmedim zaten uyuduğumu anlayamadım bile.Annemler yemeğe çağrınca uyandım.Canım yemek istemedi bende yatakta uzanmış boş boş tavana baktım 20 dakika boyunca.Kaltım bi an aynaya baktım.Sonra sanki katşımda biri varmış konuşmaya başladım.Sadece sordum;Neden?Neden böyleyim?
Neden bu kadar çirkinim.Yada neden şişmanım derken bi anda ağlamaya başladım.
Ah ulan anksiyete!
Yatağıma yattım ağlaya ağlaya.Ve tam tamına 1,5 saat aralıksız ağlamışım.
Artık gözlerim yanmaya başladı toparlanmaya çıştım biraz.Yok olmuyor,illa bi zarar vericem kendime.Çok sacma biliyorum ama ne zaman kendime sinir olsam tırnaklarımla vücuduma çizikler atarım.Tırnaklarım uzun uzattığım için daha fazla canım yandı bu sefer.Bu durum,yani fiziken canımın yanması neden hoşuma gidiyo bilmiyorum ama beni daha iyi ama bi okadar da aptal hissettiriyo.
Önce karnıma çizikler attım sonrada o kapkalın bacaklarıma.Bu iğrenç vücudun içinde olmak zaten acı veriyo,kimseye bir şey diyememek öldürüyo beni.
İnsanların beni avutmak için söylediklerinden bıktım artık.Sadece daha iyi hissedeceğimi düşünüyolar.Çünkü aslında nasıl hissettiğimi bilmiyolar.Bi insanın kendine hergün daha da zarar vermesinin,vücudundan nefret etmesinin ne demek olduğunu bilmiyolar.
Onlar ben değil.Onlar beni bilmiyorlar.
