(yaşamak şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın bir sincap gibi mesala, yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden, yani, bütün işin gücün yaşamak olacak💖 Nazım Hikmet Ran)
size son zamanlarda çok fazla sevdiğim, ve ezberlemeye çalıştığım şiiri(nazımcığımın), bir de çok değer verdiğim bir şarkıyı bırakıyorum, umarım onlara kendinizden bir parçaymışçasına sahiplenirsiniz💖
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
°yalvarsam geri gelir mi seneler?
nadide dostlarım, yine eskisi gibi, yıllanmış yıllarımızı anımsasak, düşüncelerin esiri o günlere tekrar döner miyiz, düşünüyordum. yoksa yalnız, koca hengamenin içerisinde ne olduğu belirsiz boşlukta sallanmaya devam mı ederdik, kırışıklarımızı hissettiğimizde de aynaya bakmayı düşler miydik? sessizliğin, içimizdeki fırtınayı nasıl körüklediğini hücrelerimizle hissedebilir miydik? ne demiş nazımcım, yaşamak şakaya gelmez büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın. başka bir satırında denk gelsek ya köprünün ucuna, dillendirdiğimiz bir şiir dilimizin ucında kıvransa, dökülse umudun kırıntılarını yeniden yeşertebilmek hissiyatıyla nefsimizde, aradığımız mutluluğu tekrar avlayabilsek umudun körüklediği ateşten, hani hatırlar mısınız hep aynı tadı aldığımız bir mazimiz vardı, hiç bitmeyecek zannettiğimiz lakin doruklarında bir başına mesken bırakan o kapanış. döner miyiz o meyuslu eski günlere? zannederdik ki tüm işimiz gücümüz tükenmeyecek bir güce direnebilmekti, hasret kaldık, muhtaç kaldığımız yerden mürekkeplerin buluştuğu mektuplarda soluklanarak heyecanlanmayı, ne olursa olsun bitmek dinmeyen yaşların kuruduğu ümidimizi yastıkların ardına sürüklemenin pişmanlığını, bazen bi düşün süslediği bilmem kaçlı yıllara dönmeksizin gitmenin hazzını, zannediyorum ki muhtacız berideki günlerin hislerine, yoksa yıllar sonra da firar ettirecek miyiz gökyüzüne bu günleri anımsamanın maksadıyla bir nebze? düşündüklerimizin gerçekleşme ihtimali öylesine azalıyor ki, biz doymayan bir şevhete başımızı öne eğmeden yaslandığımızı fark edemeden, gerideki günleri aramaktan, güneşi özlemekten, bir tren sesi duymaktan, her sabah uyandığında yüzümüze kondurduğumuz ufak tebessümü özlemekten alıkoyamayacağız, hayır geri dönmek istemeyeceğiz sevdiklerimizle geçirdiğimiz güzel günlerimize, mutluluk vaadeden ama hüznün kırıntılarıyla inciten umudun, eskilere dönmeye yetecek gücü olmadığını varsayıyorum. neyse ki iplerimizi bağladığımız hayallerin önünde hepimizin doğrultusu aynı ki size bazı dürüstlüğümü bahşedebiliyorum.
