WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Trigger waarschuwing: dit hoofdstuk bevat drugsgebruik en depressieve gedachten.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Haar ogen rolden naar achteren toen de vloeistof door haar aderen schoot. Direct overspoelde een gevoel van verlichting haar. De riem die om haar bovenarm gebonden was, leek ineens minder strak te zitten. Het krakkemikkige matras op de vloer leek ineens niet zo hard meer en de penetrerende geur die in de kamer hing, leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Het moment dat de warme vloeistof zich had gemengd met haar bloed, leek de wereld ineens iets zachter. Alsof het scherpe mes ineens bot was geworden.
De kamer was leeg, op een vergeeld matras in het midden van de ruimte na. De muren waren ooit wit geweest, maar hadden door de vochtschade zwarte vlekken gekregen. De vele rook in de kamer had de witte kleur vergeeld. Een asbak stond naast het bed en in de hoek van de kamer stond een gehavend houten kastje. Eén van de deurtjes hing open. Het liet een aantal dekens en wat kleding die ze meegenomen uit de residentiële inrichting zien. De lades hingen open. Toen ze begon met het huis kraken, had ze geprobeerd haar spullen netjes op te ruimen, maar al snel had ze het opgegeven.
Ze droeg een groot T-shirt dat ze ooit had gekregen van Rodney en een wit onderbroekje met een klein strikje op de rand en Hello Kitty op haar kruis. Haar haren zaten in een slordige knot op haar hoofd gebonden en een tevreden glimlach hing om haar lippen. Een afwezige blik in haar ogen. Ze rustte met haar hoofd op de buik van een man van middelbare leeftijd die vaker langskwam. Zijn bruine haren netjes achterover gekamd en een strenge bril op zijn neus. Vriendelijke ogen die – anders dan die van haar – nog niet te veel hadden gezien.
Het was niet zozeer een knappe man om te zien, maar betrouwbaar zag hij er wel uit. Getrouwd en twee kinderen, geld op de bank. Iedere reden om gelukkig te zijn en te genieten van het leven; toch kwam hij hier. In een kraakpand in het slechte deel van de stad. Op een vies matras op een nog smerigere vloer, om seks te hebben met een goedkope en minderjarige prostituee die zo high als een garnaal was. Puur en alleen zodat ze niet hoefde te voelen wat hij met haar deden.
Het was niet alsof hij wist dat ze minderjarig was. Dat had ze hem niet verteld. Sowieso vertelde zij nooit zo heel veel. Heck, hij wist niet eens hoe ze in het echt heette. De kerel dacht dat ze Kimberly was. Dat was ook niet waarom hij daar was. Hij kwam voor seks en een luisterend oor. Dat kon ze hem bieden en meer hoefde hij ook niet te weten. Die twee dingen waren het enige wat uitmaakte.
Hij betaalde haar zodat ze heroïne kon halen, zodat ze het kon verdragen seks met hem te hebben voor geld, zodat ze de drugs kon betalen om het te verdragen nog een keer seks te hebben. Een oneindige cirkel, mogelijk gemaakt en veroorzaakt door die ene vloeistof. Dat ene poedertje dat ze iedere dag weer verbrandde. Drugs waren voor haar de zoete ontsnapping uit haar zure leven, met een ondraaglijk bittere nasmaak.
"Alles oké?" Zijn stem klonk hol. Alsof hij ergens aan het einde van een tunnel stond. "Kimberly?"
Ze haalde de naald uit haar arm en gooide het argeloos op de grond, die bezaaid lag met oude kranten, zakjes waar ooit drugs in hadden gezeten en gescheurde condoompakjes. Het was een bende, dat was niet te ontkennen, maar voor het eerst in haar leven was het háár bende. Voor het eerst voelde ze zich niet onveilig in de huizen van anderen. Vluchtend voor haar vader, bevend door haar pleegvader of vechtend voor haar plek in de residentiële inrichting. Dit was háár bende. De bende die ook in haar hoofd zat, had zich nu eenmaal een weg naar buiten gevonden.
