WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Zestien jaar alweer," riep Dennis vrolijk. "Gefeliciteerd met je verjaardag, meissie."
Zijn ogen begonnen te stralen toen hij een zoen op haar wang drukte. Angelica toverde een glimlach op haar lippen en deed haar best haar gezicht niet van hem weg te trekken. Een borrelend gevoel verscheen in haar maag toen hij haar een zoen op haar mond wilde geven. Ze draaide haar gezicht weg en lachte quasi-speels naar hem.
"Waaraan heb jij een zoen verdiend dan?" vroeg ze hem grinnikend, waarna ze hem wegduwde en naar zijn broekzak wees.
Ze had met de jaren de brede, neppe glimlach op haar gezicht gemeesterd, tot het punt dat ze zelfs de rimpeltjes rond haar ogen kreeg. Ze glimlachte altijd met die neppe glimlach van haar; ze dacht dat het leven makkelijker zou zijn op die manier. Als ze aardig was, zo nu en dan een complimentje gaf aan de mensen waarbij ze het tegenovergestelde wilde doen.
Het maakte haar leven niet makkelijker. Het zorgde er alleen voor dat ze al een jaar samen was met de jongen die ervoor had gezorgd dat haar dagelijkse nachtmerries waren omgezet in nachten van nog geen twee uur. Ze vertelde zichzelf dat het beter was om niet te slapen, maar ergens wist ze dondersgoed dat dit een excuus was.
Afwezig draaide ze aan het kleine, zilveren neusringetje. Dennis pakte een klein zakje wit poeder uit zijn broekzak en grinnikend legde hij een klein lijntje op zijn fietssleutel.
"Dank u zeer, Repelsteeltje," zei ze speels, waarna ze de sleutel aanpakte.
Dennis vond het leuk als ze hem Repelsteeltje noemde, aangezien het hem herinnerde aan de keer dat ze voor het eerst echt contact hadden gehad. De herinnering was voor haar minder leuk dan voor hem, maar ze had geleerd dat het soms makkelijker was om andermans ego te strelen. Als hij dichtbij genoeg bleef, betekende dat dat zij meer drugs zou krijgen.
Liever dat dan het alternatief, dacht ze bitter.
Ze deed haar ene neusgat dicht deed en snoof het goedje van de sleutel. Onmiddellijk kreeg ze het gevoel alsof ze een loopneus had en brandde het een beetje, maar dat was allemaal prima, want nog geen seconde later deden de drugs hun werk en voelde ze zich alsof ze de hele wereld aankon. Ze voelde zich ineens veel groter dan ze eigenlijk was. Met haar 1.55 meter was ze altijd een van de kleinsten, maar met dit? Met dit voelde ze zich een reus.
Onoverwinnelijk, sterk, alsof niemand haar ooit zou kunnen dwarsbomen. Alsof de wereld voor het eerst in haar leven een keer aan haar voeten lag. Het was dat gevoel wat ze nooit meer kwijt wilde raken, maar waarvoor ze de drugs wel nodig had. Zonder dat gevoel was ze niets meer – wílde ze niets meer zijn. Haar hart bonkte ongecontroleerd in haar borst en haar bloed leek sneller te stromen. Ze hoorde het suizen in haar oren.
"Dus... wat is mijn cadeau?" vroeg Angelica toen haar hart iets gekalmeerd was.
Ze keek naar de broekzak waar Dennis altijd drugs vandaan wist te toveren. Alsof dit de magische tent uit Harry Potter was. Het zag er nooit uit als veel, het was nu eenmaal gewoon een spijkerbroek die al te veel gedragen was, maar van binnen was alles wat je er niet van zou verwachten. Van binnen was het magie.
