WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Er hing een neerslachtige sfeer in de rechtszaal die dag. Wat er over was van het gezin Bakker, zat gezamenlijk op de eerste rij. De rechtszaak was tien minuten bezig geweest toen Angelica pijn aan haar billen had gekregen en was niet veel later op de schoot van haar grote zus gekropen. Rodney zat met samengetrokken wenkbrauwen en een boze blik naast hen.
Devano zat momenteel op het getuigenbankje en vertelde over de klappen die hij gehoord had en het geschreeuw dat hij langzaam had horen wegsterven. Ze hadden hiervoor Angelica verhoord, maar Angelica had eigenlijk alle vragen van de advocaat genegeerd. Merita was eerst geërgerd geweest, maar bij het zien van de angstige blikken die ze naar het midden van ze zaal had geworpen, was dit als sneeuw voor de zon verdwenen. De openbaar aanklager had dit ook opgemerkt en had Angelica bedankt voor haar hulp. Met tranen in haar ogen was Angelica weer naast haar gaan zitten. Merita had Mulan, haar favoriete boek, tevoorschijn gehaald en had Angelica verteld hoe trots ze op haar was.
Ze had haar zelfs verteld dat ook zij bang was voor de man die in het midden van ze zaal zat. Hun vader was vergezeld door een pro-deo advocaat en zat met zijn rug naar hen toe, maar keek regelmatig over zijn schouder. De tafel tegenover hun vader bevatte drie rechters in het midden, een openbaar aanklager aan de linkerkant en een griffier aan de rechterkant. Allen waren ze gekleed in datzelfde zwarte gewaad met de witte kraag.
Zij zou hierna aan de beurt zijn om te vertellen over hoe ze haar moeder had gevonden. Van alleen het idee al liepen de rillingen over haar rug. Ze was niet eens angstig of verdrietig als ze eraan terugdacht. Het was zelfs geen woede. Het was meer de realisatie dat niets meer hetzelfde zou zijn. Dat ze nooit meer hetzelfde naar die plek in de keuken zou kunnen kijken of zelfs op dezelfde manier naar haar broertje en zusje kon kijken.
Alles leek ineens zo anders nu zij weg was.
Ze slikte en wierp kortstondig een blik op haar vader. Zonder het echt te willen, voelde ze haar onderlip trillen. De stevige man op het verdachtenbankje wist altijd zo veel emoties los te maken. Dat had hij altijd al gedaan, maar destijds had ze hem in ieder geval nog aan kunnen kijken. Nu kon ze alleen háár dode ogen nog zien. Ze forceerde zichzelf om hem nog een keer aan te kijken. Ooit zou ze naar hem kijken en niets meer voelen, maar nu werd ze koud over haar hele lichaam.
Dat hij hetzelfde pak droeg als hij had gedragen op hun bruiloft, was een laatste en ultieme klap in haar gezicht.
Angelica begon ondertussen vervelend te draaien op haar schoot en klapte het boek met een enorme klap dicht. Devano viel even stil en iedereen in de zaal keek hun richting op. Merita kreeg een warm gevoel en kleurde rood achter haar oren. Beschaamd zette ze haar zusje naast zich neer. Ze keek haar even streng aan.
"Angie, ik weet het saai is, maar je moet wel stil zijn lieverd," fluisterde Merita, waarna ze een zoen op haar voorhoofd drukte. Rodney hoorde ze echter stilletjes grinniken, iets wat Angelica ook had opgemerkt. Ze kreeg een ondeugende grijns op haar gezicht en voordat Merita iets kon doen, opende Angelica het boek om hem vervolgens weer dicht te klappen.
