WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was jaren geleden dat hij voor het laatst voor dit huis had gestaan. Pas achttien was hij geweest, zojuist zijn huis verloren, niemand om op te leunen. Hij had niet eens meer een rugzak gehad destijds. Ondertussen was hij dertig jaar, nog steeds met diezelfde zenuwen als hij toen gehad had.
Het huis was geen steek veranderd. Net als tien jaar geleden, werden de trappen werden versierd door potten met viooltjes. De viooltjes waren toen paars geweest, maar nu waren ze geel en oranje. Logisch ook eigenlijk, Koninginnedag zat eraan te komen, dus het straalde plezier uit. De deur was nog altijd van hout en net als toen stond deze weer uitnodigend op een kiertje. Waar de rode gordijnen vorige keer deels gesloten waren geweest, stonden ze nu wagenwijd open. Een aangename geur drong vanuit de open ramen zijn neus binnen.
In het grote raam kon hij mensen rond tafeltjes zien zitten. Voornamelijk mannen, maar zo hier en daar ook een vrouw. De meeste mensen waren oud, maar hij kon jongeren zien zitten. Niet ouder dan een jaar of twintig, zoals hij was geweest toen hij hier voor het eerst kwam. Echter was dat niet wat zijn aandacht trok. Het enige waar zijn ogen steeds weer naar teruggetrokken werden, was de wilde bos oranje krullen naast het koffiezetapparaat. Hij kon haar gezicht niet zien, maar hij wist dat het dezelfde receptioniste was die hem al die jaren geleden steeds weer geholpen had. De meid van zijn leeftijd die met hem mee had gejuicht toen de sociaal werker hem aan een huis had geholpen. Het meisje dat met hem mee had gehuild toen hij haar zijn verhaal had verteld. Het meisje dat hij ooit terug zou winnen.
Elizabeth.
Een enorme glimlach verscheen op zijn gezicht en op het moment dat het meisje zich omdraaide, begon zijn hart sneller te kloppen. Het meisje was geen meisje meer; ze was een prachtige vrouw geworden. Wijze, groene ogen die de ruimte bekeken. Kraaienpootjes naast haar ogen en lachrimpels rond haar mond. Nog altijd diezelfde sproeten op haar neus en diezelfde betoverende glimlach.
Oh, die glimlach.
Die glimlach kon bergen verschuiven en de zee doen splijten.
Direct was hij blij dat hij zijn eigen flatje was verloren. Hij wist dat Mees weer teruggegaan was naar zijn ouders, dus het huis was allang vergeven. Eerst was hij boos geweest dat Mees al zijn spullen had verkocht, maar bij het zien van de blijdschap in zijn ogen was die woede als sneeuw voor de zon verdwenen. De jongen was weer thuis en hij was gelukkig. Wie was hij dan om in de weg te staan?
Hij was klaar voor een nieuwe start. Klaar om te doen waarvan hij al zo lang zei dat hij het zou doen. Hij was klaar om eindelijk te stoppen met alles en iedereen de schuld te geven van zijn gebreken, dus stond hij hier met open armen, klaar voor een nieuwe kans.
Zijn ademhaling stokte even in zijn keel voordat hij eindelijk de moed vond om het daklozencentrum in te stappen. Met een licht gevoel in zijn hart, wandelde hij naar binnen. Meteen werd hij begroet door de aangename geur die hij ergens was gaan missen. De geur van een warme maaltijd, vers gezette koffie en schoonmaakmiddel. Geuren die hij niet in zijn eigen huisje had geroken, maar ook niet in de gevangenis. De magnetronmaaltijden die hij in zijn cel had gegeten, kon hij niet beschrijven als goed en ook de oploskoffie deed niets tegen de vers gezette filterkoffie hier.
